حضرت على (علیه السلام) روایت مى‌کند که جبرئیل حضور مبارک رسول خدا (صلی الله علیه وآله) شرفیاب شد و حضرت را اندوهناک یافت. 
پرسید: چه اندوهى است که بر چهره ات مى‌بینم؟ رسول خدا(صلی الله علیه وآله) فرمود: اندوه من از آن است که حسنین (علیهما السلام) به چشم زخم مبتلا شده‌اند.
جبرئیل گفت: چشم زخم را نادیده مگیر که حقیقت دارد. چرا براى دفع چشم زخم از این کلمات استفاده نمی‌کنى؟ پیغمبر (صلی الله علیه وآله) پرسید: چه کلماتى؟ عرض کرد بگو:
«اَللَّهُمَ يَا ذَا السُّلْطَانِ الْعَظَيم ذَا المنِّ الْقَديمِ ذَا الرَّحَمْةُ الْكَريم وَهِيَ الْكَلِمَاتُ التَّامَّاتُ وَالدَّعَوَاتُ الْمُسْتَجَابَات، عَافِ الْحَسَنَ وَالْحُسَيْنَ مِنْ أَنْفُسِ الْجِنِّ وَأَعْيُنِ الاِْنْسِ».
«خداوندا، اى صاحب سلطنت بزرگ، اى صاحب نعمت، اى صاحب رحمت و بخشش، این‌ها کلمات کامل و دعاهاى مستجابند. حسن و حسین (علیهما السلام) را از شر نَفس اجنّه و چشم مردمان مصون بدار».
رسول خدا (صلی الله علیه وآله) این کلمات را به زبان آورد. بلافاصله حسنین (علیهما السلام) بهبود یافتند از جا برخاستند و به بازى پرداختند. به دنبال این ماجرا پیغمبر فرمود: خود و زنان و فرزندانتان را با این دعا از هر گزندى محفوظ بدارید براى این که هیچ دعا کننده‌اى بهتر از این، دعایى در اختیار ندارد.1
1 . مصباح كفعمى: 220.
