ساغ اول وطنم که ساغ لقنگ نن یازیم
پرچمنگه قرمز و سبز و آق لقنگ نن یازیم
آچاَتَه یه وطن, ائپیم اَته ینگه
تُرپاقنگه گئزه چکیم که سبزلقنگ نن یازیم
وطن! مننگ گلستانم, گل لرنگه قوجاق له
سرو صنوبر دن و یا قزلرگلنگ نن یازیم
آسماننگ آبی دِه یو کفترلرنگ اوینین دِه
سلام ائدیم یاغشه یو تولِه لرنگ نن یازیم
وطن بوگین بانه توتیم, عاشق اولیم, های یاغیم
شاید دیشیم دامننگه که یاش لرنگ نن یازیم
بیر باش وورّم کارونه که سولره قان له اولده
"کرخه" یه دیم, سن وطننگ, غریب لقنگ نن یازیم
پینه ورّم کئنی ینگه, الرنگه من ائپیم
دینیم اَنم سئزلرنگه,دوداق لرنگ نن یازیم
وطن شاید شهرم دِه یا چاغالقنگ کیچه سه
ایستیم بو گین تُرپاق گِمِن کیچه لرننگ نن یازیم
وطن شو ده, ائرته یه چن ینگ قوشنه ننگ غصه سه
ایستیم که غصه ییم, گنم قوشنه لرنگ نن یازیم
یازیم بوگین وطن او دِه, بیر ریشه دِه تُرپاق دَه
یازیم بوگین وطن شو ده, او چشمه که ایراق ده
یا که گنم انم وطن ,وطن انم, انم ده
چشمه سننگ گل وطنم, زلال لقنگ نن یازیم
یازیم وطن, خراسان ده, خوزستان
گنم گیدیم شهید لرنگ نن یازیم
یازیم وطن مریوان ده یا گیلان
شمال دَه که دریالرنگ نن یازیم
شاید وطن کویرلوت و کرمان
تنگستان و دلیرلرنگ نن یازیم
دیَرَم وطن زنجان ده یو ساری و بختیاری
اِکِه سانه تُربتنگه سانیم, گنم لرستاننگ نن یازیم
شاید وطن فارس اولسن و تهران و یا که سیستان
دینیم سنه من, قهرمان آذربایجان نن و هم کردستاننگ نن یازیم
آدنگه من قازیم وطن کتیبه دَه که داش ده
گزیم گَنم جنگلنگه, داغلرنگه, باغنگه
ایسلیم اَنم شب بو لره میخنکنگه یاسنگه
هئچ بیره او لاله لرنگ ایسه یو رنگه اولمس
بلن لقم, سننگ وطن لاله لرنگ نن یازیم
سلامت بمان وطنم
سلامت بمان وطنم که از سلامتی تو بنویسم
از پرچم سرخ و سبز سپیدت بنویسم
دامنت را بگشای که ببوسم دامنت را
خاکت را سرمه ی چشمانم سازم و از سرسبزیت بنویسم
وطنم! که تو گلستان منی. گل هایت را در آغوشت بگیر
از سرو,صنوبر و از شقایق هایت بنویسم
آسمانت آبی است و کبوترانت رقصانند وطن من
که سلامی می کنم به بارانت و از تگرگ هایت می نویسم
وطن, امروز بهانه ی ترا دارم و عاشقت می شوم و می بارم
و شاید به دامنت بیفتم و از اشک هایت بنویسم
سری به کارون خواهم زد (کارونی که آب های خونین دارد)
و به کرخه خواهم گفت شاید وطن تو هستی؟ و از غریبیت خواهم نوشت
پیرهنت را وصله خواهم زد و به دست هایت بوسه می زنم
مادرم فدای سخن هایت, از لب هایت می نویسم
وطن شاید شهرم است یا کوچه های کودکی ام
که می خواهد بمانند خاکی, از کوچه هایت بنویسم
وطن همین است که تا به صبح غصه ی همسایه را بخوری
می خواهم که غمخوار باشم و از همسایه هایت بنویسم
می نویسم که وطن ریشه ای در خاک است
می نویسم که وطن همین است که چشمه ای در دوردست است
یا انگه باز هم مادرم وطنم؛ وطنم , مادر من است
تو چشمه ای وطن, گل من, که از زلالی ات می نویسم
بنویسم که وطنم خراسان است یا خوزستان که از شهیدانت بنویسم
بنویسم وطنم مریوان و گیلان است که در شمال از دریاهایت بنویسم
شاید وطنم کویرلوت و کرمان است و در تنگستان از دلیرانت بنویسم
بگویم که وطنم زنجان و ساری و بختیاری است
شاید وطن فارس است, تهران یا که سیستان است
فدایت وطن که از قهرمانان آذربایجان و کردستان بنویسم
نامت را وطن بر کتیبه ها بر سنگ ها حک خواهم کرد
و تمدن و تاریخ و فرهنگت را بر چشم هایم می کشم, برسرم خواهم گذاشت
جنگل هایت, کوه هایت و باغ هایت را خواهم گشت
شب بوهایت را میخکها و یاس هایت را خواهم بویید.
ولی هیچ کدام رنگ و بوی لاله هایی را ندارند که خواهم نوشت
امروز از سربلندی تو سرفرازم وطنم و از لاله هایت می نویسم
