از سـوی دیـگـر نیز در اسلام توجه تام به دنیا و هدف اصلی و نهایی شدن آن و دور شدن از خداپرستی و آخرت طلبی، بسیار ناپسند و انحراف از مسیر حق تلقی گردیده بـه گـونـه ای کـه نـگـون بـخـتـی و زیـانـکـاری انـسـان را بـه دنبال خواهد داشت. تـوضـیح آن که چنان که در بحث های گذشته اشاره شد، دین جامع و کاملی چون اسلام تـأمـیـن رسـتـگـاری همه جانبه انسان را هدف نهایی خود قرار داده است. بر این اساس، سعادت دنیایی بشر نیز، جزئی از سعادت و رستگاری مورد نظر اسلام محسوب گردیده است. به عبارت دیگر، پرداختن به مسائل معنوی و آخرتی و خداپرستی، جزو مهم ترین و اصلی ترین اهداف دین و پیامبران الهی می باشد، ولی رسیدن به این اهداف و تحقق آن در جـامـعـه انـسـانـی، هرگز بدون توجه به مسائل دنیایی و حل مشکلات مادی و جسمانی بشر میسر نیست.
راز این مطلب نیز در این نهفته است که انسان ترکیبی از دو بعد جدایی ناپذیر جسمی و روحـی اسـت، لذا در بـرنـامـه ریزی برای پاسخگویی به نیازهای انسان اگر تمام توجه به یک بعد انسانی باشد به طوری که از بعد دیگرش غفلت گردد، به طور حتم آن برنامه ها در عمل موفق نبوده و کارآیی لازم را نخواهد داشت و شکست خواهد خورد. بـر ایـن اسـاس، قـرآن کـریـمتـوجـه بـه دنیا و آخرت و تأمین خواسته ها و نیازهای دنیوی و اخروی را توأم با هم خواستار شده و به مؤمنان چنین دستور داده است: «وابتغ فیما اتاکالله الدار الا خره و لا تنس نصیبک منالدنیا؛ در آنچه خدا به تو داده، سرای آخرت را طلب کن؛ و [نیز] بهره ات را از دنیا فراموش مکن!» (قصص/ ۷۸).
یعنی گرچه تلاش در راه تحصیل زندگی جاوید آن جهانی باید هدف برتر و مهم تر در زندگی باشد ولی این نباید به قیمت نادیده گرفتن زندگی دنیوی به عنوان هدف ابـتـدایـی و مهم به دست آید، که در این صورت، شخص مغبون و بی بهره از بخشی از زندگی (حیات دنیوی) می شود. امام حسن(ع) نیز به زیبایی، آمیختگی دین و دنیا و دنیا و آخرت را تبیین کرده، می فرماید: «واعـمـل لدنـیـاک کانک تعیش ابدا واعمل لا خرتک کانک تموت غدا؛ بـرای دنـیـایـت چـنان کار کن که گویا همیشه در آن زندگی خواهی کرد و برای آخرتت به گونه ای رفتار کن که گویا فردا خواهی مرد!» (بحارالانوار، ج ۴۴ صفحه ۱۲۹). بـنابراین، اسلام دین زندگی و خوب زیستن است و در متن زندگی انسان قرار دارد نه در حـاشـیـه آن، و از هـمـیـن رو هـرگـونه تلاش دین ستیزان سکولاریست و دشمنان مستکبر برای حذف این دین از صحنه زندگی فردی و اجتماعی و به حاشیه راندن آن، تلاشی بی حاصل بوده و ره به جایی نخواهد برد.
