قدس آنلاين/ قهر کردن و جدائى از برادر دينى در آموزه هاي اسلام عملي ناپسند است که عواقب سوئي بر انسان تحميل مي کند.
در وصيت مفضل است که (گويد): شنيدم از حضرت صادق (ع) مي فرمودند: «از هم جدا نشوند دو مرد به صورت قهر کردن جز اينکه يکى از آن دو سزاوار بيزارى (خدا و رسولش از وى) و لعنت (يعنى دورى از رحمت حق) گردد، و چه بسا که هر دوى آنها سزاوار آن شوند.»
معتب (که يکى از دوستان مخصوص آن حضرت (ع) بود) عرض کرد: خدا مرا به قربان تو گرداند! آنکه ظالم و ستمکار است اين سزاى اوست، اما مظلوم چه جرمى دارد (که سزاوار بيزارى و لعنت شود؟)
امام صادق (ع) فرمودند: «براى آنکه برادر خود را به آشتى و پيوست با خود دعوت نمىکند، و از گفتار او صرف نظر نمىکند (و آن را نشنيده نمي گيرد)، شنيدم پدرم مي گفت: «هر گاه دو تن با هم ستيزه کنند و يکى بر ديگرى غالب آيد، بايد آن ستمديده و مظلوم نزد رفيق ستمگر خود رود و به او بگويد: اى برادر! من ستمکارم، تا جدائى ميانه او و رفيقش از بين برود، پس خداى تبارک و تعالى حکيم و عادل است و داد مظلوم را از ظالم بستاند.»
همچنين از حضرت صادق (ع) است که فرمودند: «رسول خدا (ص) فرموده اند: «بيش از سه روز جدائى و قهر کردن روا نيست.»
ابو بصير گويد: از حضرت صادق (ع) پرسيدم: از مردي که از خويشاوندانش به خاطر اينکه مذهب حق را نمىشناسند (و شيعه نيستند) ببرد (و قطع مراوده کند)؟ فرمودند: «سزاوار نيست که از آنها ببرد.»
مرازم بن حکيم گويد: يکى از اصحاب ما که به لقب شلقان او را مي خواندند (و نامش عيسى بود) در خانه حضرت صادق (ع) بود، و حضرت (ع) او را ناظر بر خرج خانه خود کرده بود (يا خرج او را مي داد). و مردى بداخلاق بود، (و بدين سبب) مرازم با او قهر کرده بود، (مرازم گويد:) روزى حضرت صادق (ع) به من فرمودند: «اى مرازم آيا با عيسى سخن مي گوئى (و با او آشتى کردهاى)؟» عرض کردم: آرى، فرمودند: «خوب کردى در قهر خيرى نيست.»
علاوه بر اين، داود بن کثير گويد: شنيدم حضرت صادق (ع) مي فرمودند: «پدرم فرمودند که رسول خدا (ص) فرموده است: «هر دو نفر مسلمانى که از همديگر قهر کنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتى نکنند هر دو از اسلام بيرون روند، و ميانه آنها پيوند و دوستى دينى نباشد، پس هر کدام از آن دو به سخن گفتن با برادرش پيشى گرفت، او در روز حساب پيشرو به بهشت باشد.»
و حضرت باقر (ع) مي فرمايند: «همانا شيطان ميان دو مؤمن دشمنى اندازد و تا يکى از آن دو از دين برنگردد. (آن دو را رها نکند)، و همين که چنين کردند به پشت بخوابد و دراز کشد، و سپس گويد: کامياب شدم. پس خدا رحمت کند مردى را که ميانه دو تن از دوستان ما الفت اندازد، اى گروه مؤمنين با هم انس و الفت گيريد و با هم مهربانى کنيد.»
و حضرت صادق (ع) فرموده اند: «پيوسته شيطان تا دو مسلمان با هم قهر هستند شادمان است، و همين که با هم آشتى کنند زانوهايش بلرزد و بندهايش از هم جدا شود و فرياد زند: اى واى بر او (و مقصود از او خود شيطان است بشرحى که بيايد) از آنچه بدو رسد از هلاکت.»
برگرفته از اصول کافي
