استان خراسان با مساحتی معادل 313335 کیلومتر مربع، که در حدود یک پنجم مساحت ایران را تشکیل می‌داد، وسیع ترین استان کشور بود.
این استان با مصوبه دولت در سال 1۳۸۳ به سه استان خراسان رضوی، خراسان شمالی و خراسان جنوبی تقسیم شد.
استان خراسان رضوی
استان خراسان رضوی با مساحتی بالغ بر 127432 کیلومتر مربع از شمال به جمهوری ترکمنستان، از شمال غربی به استان خراسان شمالی از شرق به کشور افغانستان، از جنوب به استان سیستان و بلوچستان و از غرب و شمال غربی به استان یزد، اصفهان، سمنان و گلستان محدود می‌باشد.
بر اساس آخرین تقسیمات کشوری این استان به مرکزیت مشهد دارای 19 شهرستان، 64 نقطه شهری، 62 بخش و 158 دهستان و 3767 آبادی دارای سکنه می‌باشد.
شهر مشهد
تا قبل از سال 202 هجری قمری هیچگاه کسی فکر نمی‌کرد که قرار است شهری به نام مشهد بوجود آید اما در این سال و پس از شهادت و دفن حضرت امام رضا (ع) در محلی از توابع توس به نام سناباد که به همین مناسبت نیز آنجا را مشهد رضا (محل شهادت) نامیدند هسته اصلی شهر مشهد کنونی پدید آمد. سلطان محمود غزنوی بقعه ای بر روی مرقد امام رضا(ع) بنا کرد.
در قرن هفتم هجری که شهر توس به دست مغولان ویران گردید، جمعیت آن سامان رو به سوی مشهد آوردند و به تدریج بر وسعت و آبادانی این شهر افزودند. شهر مشهد که در آغاز بقعه ای در آبادی سناباد نوقان بود، به تدریج توسعه یافت.ناحیه توس ابتدا مسکن اقوام غیر آریایی بوده است.
در داستان های ملی ایران، بنای اصلی شهر توس را به جمشید و تجدید بنای آن را به توس پسر نوذر که پهلوان و سپهسالار ایران بود، نسبت می دهند این شهر در زمان ساسانیان وجود داشته است. قسمتی از شهر توس در زمان خلافت عثمان به دست اعراب افتاد و ضمیمه سرزمین های قلمرو اسلام در دوره خلافت عمر شد.
از سال 421 هجری قمری سلجوقیان به تدریج در شهرهای مهم خراسان نفوذ کردند تا آنکه ملکشاه سلجوقی در سال 465 هجری قمری توس را به عنوان تیول در اختیار خواجه نظام الملک توسی وزیر کاردان خود گذاشت. در سال 548 هجری قمری قبیله غز، پس از غلبه بر سلطان سنجر سلجوقی، شهرهای بزرگ خراسان از جمله توس را به تصرف خود در آوردند.
جدائی مناطق و شهرهای نواحی شمالی و شرقی خراسان در طی دو قرن گذشته نه تنها همبستگی قومی و فرهنگی را کم نکرد، بلکه پس از فروپاشی اتحاد شوروی آشکارتر نیز شد و پیوندهای فرهنگی مستحکمی میان مردم خراسان بزرگ بوجود آورد و دلبستگی فراوانی بین مردم این نواحی ایجاد شد.
ویرانه هایی که از توس قدیم در کنار توس جدید باقی مانده است حکایت از قتل و غارت‌های بیشماری دارد که بر این شهر قدیمی گذشته است. شهر توس در زمره نخستین شهرهایی بود که در معرض هجوم وحشیانه و خانمانسوز مغولان قرار گرفت و عرصه آن لگد مال سپاهیان تولوی پسر چنگیزخان شد و مانند دیگر شهرهای خراسان به ویرانه ای بدل شد.
شاعر گرانمایه شهید بلخی در این باره می گوید:
دوشم گـذر افـتـاد بـه ویـرانـه تـوس
دیـدم جـغـدی نشستـه جـای طـاووس
گـفـتـم چـه خبـر داری از این ویـرانـه
گفتا خبر این است که افسوس افسوس
شهر توس به علت موقعیت خاص و حساسش در عصر فترت و دوره حد فاصل ایلخانان مغول و تیموریان، بارها میان حاکمان وقت دست به دست شد تا اینکه در سال 791 هجری قمری بعد از شورشی که موفقیتی نداشت، مردم آن قتل عام و قریب به ده هزار نفر کشته شدند و بر حسب معمول آن دوره در پای دروازه های شهر، برج هایی از کله کشتگان ساخته شد.
در سال 807، شاهرخ فرزند تیمور لنگ به سلطنت رسید در زمان او در شهر توس آبادانی و سازندگی گسترش یافت. اهمیت فوق العاده ای که مشهد از عصر شاهرخ به بعد یافت، و توجه سلاطین تیموری، علی الخصوص سلطان بایسنقر به مشهد و روضه مبارکه، موجب کمرنگ شدن نام شهر توس شد. به گونه‌ای که از نیمه دوم قرن نهم هجری دیگر در متون و تاریخ نامی از توس برده نمی‌شود. اگر گاهی‌هم سخنی از آن به میان آمده به عنوان یکی از مناطق تابع مشهد معرفی شده است.
به هر روی، توس بعد از قرن نهم هجری قمری دیگر رنگ و بوی آبادانی به خود ندید. باقیمانده اهالی آن به مشهد کوچ کردند و حصاری که در عهد شاهرخ در پیرامون حرم احداث شده بود، محل مناسبی برای اقامت آنان شد. از توس قدیم چیزی جز ویرانه‌ای به جای نمانده است. توس جدید نیز به علت قرار گرفتن آرامگاه فردوسی، بزرگ شاعر پارسی گوی ایران زمین دارای اهمیت زیادی است. به هر حال تاریخ مشهد کنونی با تاریخ شهر توس قدیمی پیوندی ناگسستنی دارد و تحولات سده های بعد از آن در پرتو بارگاه مشهدالرضا بار تاریخی و دینی دو چندان را بدست آورده به گونه‌ای که این شهر به یکی از قطب های زیارتگاهی شیعیان جهان تبدیل شده است.
