با آچار فرانسه آسمان آشنا شوید!

مک دانل داگلاس اف/ای-۱۸ هورنت جت جنگنده چندمنظوره فراصوت دوموتوره و تک سرنشینه‌ای است که در اواخر دهه ۱۹۷۰ بر اساس جنگنده آزمایشی وای‌اف-۱۷ توسط شرکت مک‌دانل داگلاس و نورتروپ برای استفاده در نیروی دریایی و تفنگداران دریایی آمریکا طراحی شد.جالب است بدانید که این جنگنده سفارشی برای نیروی دریایی بود.به طور کلی آمریکا به دنبال جنگنده ایی بود که بتواند به سرعت و بدون دردسر جایگزین جنگنده هایی مانند F-14 افسانه ایی و F-4 شود.پس از نمونه های اولیه جنگنده F-18،مشخص گردید که کاربردهای آن بسیار بالا بوده و نیازهای ارتش به خوبی رفع می گردد.مهمتر از همه آن بود که فناوری های کامپیوتری و راداری این جنگنده بسیار برجسته به نظر می آمد.در نتیجه به جای بازنشسته کردن آن،مدل سوپر هورنت در خط تولید جای گرفت.سوپر هورنت یک جنگنده مافوق صوت و چندمنظوره ناونشین/آفند زمینی است.اف/ای-۱۸ئی مدل تک سرنشینه و اف/ای-۱۸اف مدل دو سرنشینه هستند.این دو مدل،مدلهای بزرگ‌تر و پیشرفته‌تر اف/ای-۱۸سی و دی هورنت هستند.این جنگنده توسط شرکت مک‌دانل داگلاس برای نیروی دریایی آمریکا طراحی شده و در سال ۱۹۹۵ اولین پرواز خود را انجام داد.در ۱۹۹۷ پس از ادغام شرکت مک‌دانل داگلاس در بوئینگ وارد خط تولید شده و از ۱۹۹۹ وارد خدمت رسمی در نیروی دریایی ایالات متحده شد.

از سال ۲۰۰۶ میلادی با خروج جنگنده رهگیر اف-۱۴ تام‌کت جایگزین این جنگنده شد و در کنار اف-۱۸ هورنت در این نیرو به عنوان جنگنده چندمنظوره نیروی دریایی مشغول به خدمت است.نیروی هوایی پادشاهی استرالیا که از سال ۱۹۸۴ از مدل اصلی اف/آ-۱۸ هورنت استفاده می‌کند نیز در سال ۲۰۰۷ بیست و چهار فروند سوپر هورنت به ارزش ۲٬۹ میلیارد دلار استرالیا که به همراه ۱۰ سال پشتیبانی و آموزش به ۶ میلیارد دلار استرالیا می‌رسد سفارش داد و در سال ۲۰۱۰ آن‌ها را جایگزین جنگنده سالخورده جنرال داینمیکس اف-۱۱۱ کرد.جنگنده چند ماموریتهٔ اف/ای-۱۸ اف/ئی موسوم به (سوپر هورنت) در واقع مدلی ارتقاء یافته و بزرگتر شده از جنگنده‌های مدل سی و دی هستند که پیشتر قابلیت عملیات در شب به آنها افزوده شده بود.سوپرهورنت‌ها که تقریباً هم‌اندازهٔ اف-۱۵های نیروی هوایی هستند،فرماندهی گروه عملیات رزمی هواپیماهای ناونشین را فراهم خواهد آورد زیرا دارای برد پروازی بیشتر و قابلیت حمل مهماتی است که قبلاً توسط جنگنده‌های بازنشستهٔ ای-۶ حمل می‌شد.سوپر هورنت‌ها نسبت به هورنت‌ها حدود ۱۳۰ سانتی‌متر طول بیشتر، ۲۵٪ مساحت بال بیشتر و قابلیت حمل ۳۳٪ بیشتر سوخت در مخازن داخلی هستند که این سوخت اضافه تا ۴۱٪ برد عملیاتی و تا ۵۰٪ استقامت پروازی آنها را افزایش می‌دهد.از سوی دیگر این جنگنده به نسبت به گذشته دارای تغییرات دیگری در سامانه های الکترونیکی،جنگ الکترونیکی و ناوبری است.

در سوپرهورنت همچنین دو جایگاه حمل مهمات باهم ادغام شده اند. این به معنی افزایش میزان بارگذاری مهمات به دلیل مخلوط کردن محل بارگذاری انواع جنگ افزارهای هوا به هوا یا هوا به زمین میباشد.سوپرهورنت همچنین میتواند انواع مختلفی از تسلیحات به اصطلاح هوشمند را حمل کند. از جملهٔ این مهمات می‌توان به جدیدترین بمبهای هدایت شونده به وسیلهٔ ماهواره نظیر JDAM وJSOW اشاره کرد. سوپر هورنت می‌تواند ۱۷٫۷۵۰ پاوند (۸۰۳۲ کیلوگرم) مهمات را در ۱۱ مقر خارجی حمل تسلیحات بارگذاری نماید.این جنگنده دارای راداری مخصوص کار در همه نوع شرائط آب و هوایی است که دارای توانایی رهگیری اهداف هوایی و سیستمی جهت افزایش دقت در پرتاب بمبهای عادی یا هدایت شونده‌است. دو محل بارگذاری در نوک بالها، چهار مقر در زیر بالها برای حمل سوخت یا مهمات هوا به زمین و دو مقر در زیر بدنه و نزدیک دماغهٔ هواپیما جهت نصب موشکهای هوا به هوای اسپارو یا غلافهای شناسایی و یک محل در مرکز بدنه برای حمل مخازن سوخت یا تسلیحات هوا به زمین است. در این جنگنده از دو موتور پرقدرت توربوفن ساخت جنرال الکتریک به نام F۴۱۴ استفاده شده‌است. اگرچه در مدلهای جدیدتر ساخته شدهٔ C و D به میزان کمی از تکنولوژی مدرن استفاده شده‌است،ضمن اینکه یک مسلسل ۲۰ میلی متری از نوع M۶۱ A۱ Vulcan در نوک هواپیما تعبیه شده‌است. میزان حمل بارگذاری در سوپرهورنت به میزان ۹۰۰۰ پاوند افزایش یافته‌است و قدرت موتور آن نیز از کشش ۳۶۰۰۰ پاوند به ۴۴۰۰۰ پاوند افزایش یافته‌است.در این جنگنده از دو موتور پرقدرت توربوفن ساخت جنرال الکتریک به نام F۴۱۴ استفاده شده‌است. اگرچه در مدلهای جدیدتر ساخته شدهٔ C و D به میزان کمی از تکنولوژی مدرن استفاده شده‌است،ولی در مدلهای E و F از ابتدا و به طور گسترده از تکنولوژی‌های نوین استفاده شده و توان دفاعی آن نیز افزایش قابل توجهی یافته‌است.سیستم پیشرفتهٔ جستجوگر مادون قرمز ساخت هیوز (ATFLIR)، سیستم اصلی هدفیابی جنگنده‌های E و F به شمار می‌رود. این سیستم همچنین قرار است در مدلهای قبلی F/A-۱۸ نیز نصب شود.غلاف ساخت هیوز، دارای جهت‌یاب و هدف‌یاب مادون قرمز بسیار دقیق اهداف می‌باشد و از تکنولوژی نسل سوم این نوع غلافها در آن استفاده شده‌است (MWIR) که در میان هواپیماهای موجود، تکنولوژی بسیار برجسته‌ای به شمار می‌رود.اکنون پروژهٔ ارتقاء مدلهای یک نفرهٔ C و دو نفرهٔ D آغاز شده‌است. اگرچه تا حد زیادی ظاهر مدلهای C و D به هم شبیه‌است، ولی خروجی طرح ارتقاء، شامل دو گونهٔ مختلف از F-۱۸ خواهد بود که عمدهٔ تمرکز برنامهٔ ارتقاء، بر روی قابلیت عملیات در شب خواهد بود.زمانی، F-۱۸B تنها جنگنده‌ای آموزشی بود ولی در جنگندهٔ F-۱۸D، کابین عقب، مملو از نمایشگرهای رنگی چندمنظوره و کلیدهای رهاسازی سلاح و کنترل آنها می‌باشد که این امر به F-۱۸، قابلیت فرماندهی، پیشتازی عملیات و هدایت سایر جنگنده‌ها را جهت هدف‌یابی و نابودسازی اهداف، می‌دهد. تولید مدلهای C و D در اواخر دههٔ ۱۹۹۰ پایان یافت و به جای آنهاF/A-۱۸E و F/A-۱۸F (سوپرهورنت) در خط تولید قرار گرفته‌است.مدلهای کنونی A و B قرار است تا پایان سال ۲۰۱۵ و مدلهای C و D تا پایان سال ۲۰۲۰ در خدمت باقی خواهند ماند. F-۱۸ امروزه، انبوهی از مشتریان خارجی را برای خرید در پیش رو می‌بیند.

اف-۱۴ در مقایسه با اف-۱۸ قابلیت‌های بهتری در رهگیری هواپیماها و موشک‌های کروز دشمن از مسافت‌های بسیار دور داشت اما استفاده و تعمیر آن‌ها پرهزینه‌تر و دشوارتر بود.همچنین پایان جنگ سرد و بهبود روابط با روسیه و چین باعث شده که حمله بمب‌افکن‌های استراتژیک یا موشک‌های کروز و بالستیک به ناوهای هواپیمابر آمریکایی بسیار دور از ذهن باشد و این وضعیت جایگزینی رهگیرهای بسیار توانای اف-۱۴ را با اف-۱۸های ارزان‌تر و چندکاره‌تر توجیه کرد. علاوه بر اینها، مدل دوسرنشینهٔ ئی‌ای-۱۸جی گراولر به عنوان هواپیمای جنگ الکترونیک،جایگزین هواپیماهای قدیمی ئی‌ای-۶بی براولر (مدلی از ای-۶ اینترودر) شد.در هر ناو هواپیمابر یک دستهٔ ۶ فروندی از این هواپیماها به خدمت گرفته خواهند شد.از تسلیحات این جنگنده می توان موشک میان‌برد ایم-۷ اسپارو،موشک کوتاه‌برد حرارت‌یاب ایم-۹ سایدوایندر،موشک میان‌برد ایم-۱۲۰ آمرام،موشک کوتاه‌برد ایم-۱۳۲ آمرام،موشک ضد رادار ای‌جی‌ام-۴۵ شرایک،موشک ضد کشتی هارپون،موشک ضد رادار ای‌جی‌ام-۸۸ هارم،موشک کروز دوربرد توروس KEPD 350 (اسپانیا) و  غلافهای اغتشاش‌گر الکترونیکی را نام برد.از جمله کشورهایی که از این جنگنده استفاده می کنند می توان به استرالیا، کانادا، فنلاند، کویت، مالزی، اسپانیا، سوئیس و تایلند اشاره کرد.