قدس آنلاين/ خوشرويي از صفات پسنديده و حالات نيکوي آدمي است که در آموزه هاي اسلام و روايات ائمه معصوم عليهم السلام بشدت نسبت به آن توصيه شده و آثار فراواني براي آن برشمرده مي شود.
چنانکه رسول خدا (ص) فرموده اند: «اى پسران عبد المطلب: شما نتوانيد با اموال خود به همه مردم گشايش دهيد، پس با چهره باز و خوشروئى با آنها برخورد کنيد.»
مولاي متقيان امام علي (ع) مي فرمايند: «گشاده رويى کينه را از بين مى برد.»
امام صادق (ع) مي فرمايند: «سه چيز است که هر که يکى از آنها را نزد خدا برد، خدا بهشت را براى او واجب کند: انفاق در حال تنگدستى و خوشروئى براى همه مردم و انصاف دادن از خود (يعنى حق را بگويد اگر چه بر زيان او باشد).»
همچنين از امام باقر (ع) است که فرمودند: «مردى خدمت رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله آمد و عرض کرد: يا رسول اللَّه (ص) مرا سفارش کن، از جمله سفارشات پيغمبر (ص) به او اين بود که برادرت را با چهره باز ملاقات کن.»
يکى از اصحاب گويد: به امام صادق (ع) عرض کردم: اندازه حسن خلق چيست؟ فرمودند: «اينکه فروتنى کنى و خوش سخن باشى و برادرت را با خوشروئى برخورد کنى.»
فضيل (از امام باقر يا امام صادق عليهما السّلام) نقل کند که فرمودند: «احسان هاى نيکو و خوشروئى، جلب محبت کنند و به بهشت در آورند، و بخل و ترشروئى، از خدا دور کنند و به دوزخ درآورند.»
علاوه بر اين، از رسول خدا (ص) است که فرمودند: «خوشروئى کينه دل را مي برد.»
اميرمومنان امام علي (ع) مي فرمايند: «با گشاده رويى و خوشرويى، بخشش ارزش پيدا مى کند.»
و نيز از آن حضرت (ع) است که: «گشاده رويى تو نشانگر بزرگوارى و کرامت نفس توست.»
امام صادق (ع) نيز فرموده اند: «بهشتى ها چهار نشانه دارند: روى گشاده، زبان نرم، دل مهربان و دستِ دهنده.»
منابع:
اصول کافي
غررالحکم
مجموعه ورام
