قال الصادق - علیه السلام -:
لا یتم الصلوة الا الذی طهر سابغ و تمام بالغ غیر نازع و لا زائغ. عرف فوقف و اخبت فثبت؛ فهو واقف بین الیأس و الطمع والصبر والجزع کان الوعد له صنع والوعید به وقع؛ بذل عرضه و یمثل عرضه؛ و بذل فی الله المهجة و الیه و فد و منه استرفد فاذا اتی بذلک کانت هی الصلوة التی بها امر و عنها اخبر. و انها هی الصلوة التی تنهی عن الفحشاء و المنکر...؛
نماز به کمال نرسد، مگر برای کسی که طهارتی همه جانبه داشته باشد و کاملا حق آن را ادا کند و از وسوسه و انحراف به دور باشد، خدای را بشناسد و برای او خشوع نمایدر و ثبات ورزد و چنان امیدوار باشد و بر عبادت پایداری کند که گویی بهشت پاداش او است و چنان بیمناک و بیتاب باشد که گویی در آتش خشم خدا میسوزد و دارایی خود بذل کرده و مقصود خویش در نظر آورده و جان در راه خدا نهاده و طریق او را برگزیند در بینی بر خاک نهادن (در سجده) کمترین کراهتی به دل راه ندهد و پیوند علایق را از هر که جز او بریده و تنها متوجه او گردیده و به حضور او آمده و عطای او را بخواهد پس اگر چنین نمازی به جای آورد، همان نمازی خواهد بود که به آن امر شده و از آن خبر داده شده و این همان نمازی است که از فحشاء و منکر باز میدارد.
(فلاح السائل، ص 23)
