مرحوم شیخ حر عاملی به نقل از مرحوم طبرسی رضوان الله تعالی علیهما آورده است:
شخصی به نام حسن بن محمد حکایت کند:
دوستی داشتم که معلم و مربی فرزندان وزیر دربار خلیفهی عباسی بود، روزی به من گفت: خلیفهی عباسی، ابنالرضا (یعنی؛ حضرت ابوالحسن، امام علی هادی علیهالسلام) را تحویل زندان بان خود - به نام علی ابن کرکر - داده است و من سخت برای آن حضرت میترسم، زیرا که علی بن کرکر شخصی بیرحم و بیباک است.
پس شنیدم که حضرت هادی علیهالسلام با خدای خویش راز و نیاز و مناجات میکرد؛ و در ضمن مناجات اظهار داشت:
«أنا أکرم علی الله تعالی من ناقة صالح (تمتعوا فی دارکم ثلثة أیام ذلک وعد غیر مکذوب)» [1] .
یعنی؛ من در مقابل خداوند متعال از شتر و ناقهی حضرت صالح علیهالسلام گرامیتر و برتر هستم، در این دنیا بهره ببرید به مدت سه روز، که این و عدهای حتمی و تخلف ناپذیر است.
سپس حسین بن محمد به نقل از دوستش افزود: من کلام و مفهوم سخن امام هادی علیهالسلام را نفهمیدم که چه منظوری دارد و مقصودش چیست؟
به حضرت عرضه داشتم یا ابنرسول الله! خداوند تو را عزیز و بزرگ قرار داده است؛ منظورت از این سخنان چه بود؟! حضرت در جواب اظهار فرمود: منتظر باش، بعد از سه روز، متوجه خواهی شد.
و چون روز دوم فرارسید، حضرت را ضمن عذرخواهی، آزاد کردند.
همچنین روز سوم عدهای بر خلیفه هجوم آورده و او را به قتل رساندند؛ و سپس فرزندش منتصر را به جای او نشاندند [2] .
پی نوشت ها:
[1] سورهی هود: آیهی 65.
[2] اثبات الهداة: ج 3، ص 370، ح 34، به نقل از اعلام الروی طبرسی.
منبع: چهل داستان و چهل حدیث از امام علی هادی؛ عبدالله صالحی؛ مهدی یار.
