پاتوق‌هایی كه راست كار مهمان‌داری است، آن هم از نوع خارجی مهمون خارجی داشتید به این رستوران ها ببرید.
همشهری 6و7: برو و بیای مهمان‌های خارجی میان دیپلمات‌ها و دولتمردان و سرمایه‌گذاران بهانه شد تا برویم سراغ پیشنهادهایی برای مهمان‌های خارجی خودمان. آنها كه تابعیت كشور مبدا را در شناسنامه دارند یا مهمان‌هایی كه اینجا خودشان صاحبخانه‌اند.
مهمان‌هایی كه حالا آنقدر زیاد شده‌اند كه خیلی‌های‌مان میان فامیل و دوست و آشنا و در و همسایه می‌شناسیم و هرچند وقت یك‌بار میزبان‌شان می‌شویم.
مهمان‌هایی كه تكمیل ساخت ساختمان نیمه‌كاره‌ای را كه چندین سال به حال خودش رها شده بود، از نظرشان پنهان نمی‌ماند، در پایتخت می‌گردانیم و هزار و یك رنگ شهر را نشان‌شان می‌دهیم.
روی پل طبیعت عكس می‌گیریم، یك فیلم ایرانی توی سینما می‌بینیم، سراغ تئاترهای روی صحنه را می‌گیریم، برای دید و بازدیدها برنامه‌ریزی می‌كنیم و به فامیل و آشنا نوبت می‌دهیم. در كنار همه این برنامه‌ها باید به فكر این سوال حیاتی هم بود كه «حالا چی بخوریم؟».
برای همین باید نبض خورد و خوراك تهران دست‌مان باشد تا بتوانیم هم خاطره‌های گذشته را یادآوری كنیم و هم خاطره‌های جدید بسازیم. برای اینكه بتوانیم سلیقه همه جور مهمان را دریابیم رفته‌ایم سراغ چند دسته خوراكی و اینكه بهترین هر كدام از این خوراكی‌ها را باید كجا سراغ بگیریم.
اگر با اغماض به قیمت‌ها نگاه كنید، نتیجه راضی‌تان می‌كند. اگر هم مهمان خارجی ندارید باز هم با تجربه ما شریك شوید، خدا را چه دیدید؟
كباب، فاتح مرزها
فرقی نمی‌كند مهمان‌تان ایرانی از فرنگ برگشته باشد یا خارجی در هر صورت كباب را بگذارید اول لیست. مگر اینكه دور و برتان كسی را بشناسید كه كباب دوست ندارد. اگر كلاس مهمان‌تان خیلی بالاست و می‌خواهید همه چیز رسمی برگزار شود بروید سراغ شعبه‌های نایب.
این‌طوری هم كباب برگ و كوبیده درجه یك را امتحان كرده‌اید و هم مهمانی خیلی رسمی برگزار شده است. اگر خیلی هم دنبال مهمانی رسمی نیستید و می‌خواهید كمی هم قیمت مناسب‌تر باشد بروید سراغ پیشنهادهای دیگر.
مثلا كبابی ریحون در خیابان كاج‌آبادی واقع در خیابان آفریقا. هرچند منوی اینجا شیشلیك و انواع كباب و جوجه دارد، اما به كوبیده‌هایش معروف است، هم برای قیمت و هم برای كیفیت. در ضمن اینجا تا غذا آماده شود با نان داغ، سبزی ریحون و پنیر از شما پذیرایی می‌كنند آخر كار روی فاكتور غذا حساب می‌كنند.
اگر نیت كرده‌اید در همین خیابان آفریقا چیزی بخورید و ریحون جزو انتخاب‌های‌تان نیست سراغ بلوار صبا را بگیرید. رستوران شاندیز مشهد یك شعبه در تهران دارد، آن هم بلوار صبا در خیابان آفریقا كه حالا شده نلسون ماندلا.
منوی اینجا محدود و تخصصی است: شیشلیك، گوشت سرخ شده، ماهیچه، جوجه و كباب كه صد البته انتخاب اول و آخرتان باید شیشلیك باشد كه با برنج ایرانی سرو می‌شود.
نان و كره قبل از غذا هم جزو جاذبه‌های توریستی اینجاست. اگر اینجا چشم‌تان به جمال جناب برانكو ایوانكوویچ روشن شد تعجب نكنید، هر چند قوت غالبش میوه و سبزیجات است، اما زیاد سر و كله‌اش در شاندیز پیدا می‌شود.
غیر از اینها یك انتخاب اصیل دیگر هم درباره كباب‌ها دارید: مجموعه كبابی‌های گلپایگانی كه استفاده از گوشت تازه و درست كردن كباب جلوی خودتان آنها را یك سر و گردن از بقیه كبابی‌های مشابه جلو انداخته.
كبابی گلپایگانی در خیابان طالقانی یا شعبه دوم همین كبابی در ضلع جنوب شرقی میدان سرو سابق و چهارراه كنونی سرو جایی است كه باید بروید. دوغ و ماست محلی گلپایگان و جوجه با استخوان كه می‌گویند یك جوجه واقعی بدون هورمون است ارزش افزوده كباب‌تان را چند برابر می‌كند.
رستوران گلپایگانی
ایران از شمال
غذای ایرانی كه همه‌اش قورمه و قیمه و فسنجان نیست. بر همگان واضح و مبرهن است! كه غذاهای گیلانی برای خودشان دسته‌بندی جدایی در غذاهایی ایرانی دارند و اتفاقا همه جور ذائقه‌ای را هم جواب می‌دهند بس كه متنوع‌اند.
از آنجا كه قبلا رستوران‌های گیلكی را معرفی كرده‌ایم، فهرستی معرفی‌شان می‌كنیم. مثل كبابی‌ها با كلاس‌ترین این رستوران‌ها گیلك است. یك رستوران با منوی غذاهای گیلكی اما لوكس و مجلل. گیلك چند فرق اساسی با بقیه رستوران‌های گیلكی دارد. اول اینكه برنج را برای‌تان سر میز و از دیس می‌كشند و اگر بخواهید برای بار دوم هم این كار را تكرار می‌كنند.
لیوان بزرگ دوغ گیلك را می‌توانید با دلال (مخلوطی از سبزی‌های معطربا نمك)میل كنید. همان تركیب سحرآمیز شمالی‌ها كه با دوغ و گوجه‌سبز و خیار همراه می‌كنند تا طبع سرد آنها را خنثی كنند. سوم، بعد از اینكه غذای‌تان را میل كردید می‌توانید دست‌تان را همان‌جا سر میز بشویید، البته اگر بخواهید. تازه بعد از غذا چای نبات هم به راه است.
در گیلك برنجی كه با همه غذاها سرو می‌شود، دودی است و خودش ارزش افزوده هر خورش و كبابی به حساب می‌آید. این نكته سنجی در دیگر اجزای سفره هم رعایت شده و هر كدام از آنها را به عناصر مستقلی تبدیل كرده.
در گیلک می‌توانید غذاهایی را پیدا کنید که در کمتر رستوران باکلاس گیلکی دیگری سر و کله‌شان پیدا می‌شود. نمونه‌اش واویشکا که فقط گیلانی‌های اصیل با آن آشنا هستند.
اگر رستوران‌های گیلكی را روی یك طیف ردیف كنیم، سر دیگر طیف خوشبین قرار می‌گیرد. ممكن است چندبار خیابان سعدی را بالا و پایین كنید و از جلوی رستوران خوشبین رد شوید، اما آن را نبینید. رستورانی كه قدیمی‌ها آن را با اسم «حسن رشتی» می‌شناسند.
خوشبین حال و هوای تهران قدیم را هم برای مهمان‌تان زنده می‌كند. گیلانه، گیلكی، بنه و ماهی سفید هم بقیه رستوران‌هایی هستند كه غذای گیلانی دارند.
فقط یادتان باشد ماهی سفید سیدخندان و ماهی سفید شهرك غرب هیچ ربطی به هم ندارند و این فقط یك تشابه اسمی است! گیلانه و گیلكی هم حسابی روی فضای سنتی رستوران كار كرده‌اند.
دستپخت كودكی
نمی‌شود آدم مهمان از خارج آمده داشته باشد و سراغ غذاهای ایرانی نرود. آن هم غذای ایرانی حسابی! درست كردن غذاهای ایرانی حسابی البته كار هر كسی نیست، اگر آدمش را دارید كه خوش به سعادت‌تان، اگر نه غم به دل‌تان راه ندهید كه اصلا فلسفه وجودی ما رفع اینجور نگرانی‌هاست.
كافی است دست مهمان‌تان را بگیرید و بروید خیابان شهیدبهشتی (عباس‌آباد)، بعد از قائم‌مقام فراهانی، نرسیده به خیابان خالد اسلامبولی (وزرا) و دنبال تابلوی «رستوران و سلف سرویس‌هانی پارسه» بگردید.
نه می‌شود اسمش را گذاشت سلف‌سرویس نه چیز دیگر. در هانی دیگر خبری از گارسن‌های دست به سینه و منوی عریض و طویل و سفارش گرفتن‌های بعد از آن نیست. حتی فرصت ته‌بندی با ماست و سالاد را هم ندارید. برای اینکه خودت غذایت را دستت می‌گیری و می‌آوری سر میز. البته نه به شکل سلف‌سرویس که به روشی عجیب.
روش ریلی! غذا را می‌بینی و یك پرس از آن سفارش می‌دهی و می‌روی سراغ غذای بعد. اگر می‌خواهید از منوی‌هانی پارسه بدانید باید برای یک لحظه چشم‌های‌تان را ببندید و یاد هر چه غذای خوشمزه است، بیفتید.
هر چند كیفیت غذای هانی كه در همه این سال‌ها ثابت مانده شرط كافی برای انتخاب است، اما مشوق‌های دیگری هم در كار است. اینجا می‌توانید مهمان‌تان را با انتخاب حلوا، شله‌زرد كشكول و سمنو به عنوان دسر غافلگیر كنید یا مثلا یك بسته نساء شیرین پلو یا زرشك پلو را به ساك سوغاتی‌هایش اضافه كنید.
خلاصه كه در‌هانی یاد و خاطره بهترین دست‌پخت‌های عمرتان زنده می‌شود.
نوستالژی‌بازی
یكی از جاهایی كه هنوز از دست تخریب و تسطیح و اینجور چیزها در امان مانده بازار تهران است. گردش در بازار تهران می‌تواند برای مهمان‌های ایرانی هم به اندازه مهمان‌های خارجی جذاب باشد، اگر سراغ غذاخوری‌های بازار هم بروید.
البته اصلا از این غذاخوری‌ها انتظار سوسول‌بازی! نداشته باشید. این رستوران‌ها فقط به كیفیت غذای‌شان معروف هستند.
از قیمت غذاهای این رستوران‌ها هم می‌توانید راضی باشید اگر حجم غذا را ببینید. از راسته بازار زرگرها 50متر كه پایین بروید، دست چپ‌تان ورودی غربی مسجد امام خمینی است كه به جلوخان غربی مسجد معروف است.
چلوكبابی شرف‌الاسلامی كه از سال1317 همین‌جا جاخوش كرده، یك‌جورهایی تنها نمونه زنده یك رستوران 100درصد سنتی ایرانی است. از همان‌ها كه سیستم سفارش غذا با ژتون بود.
آنچه می‌تواند خیال شما را از غذاهای رستوران شرف‌الاسلامی راحت كند این است كه خیلی از رستوران‌دارهای قدیمی و استخوان‌دار تهران از شاگردان و پرسنل حاج‌حسن شرف‌الاسلامی و پدرش بوده‌اند، برای همین هر غذایی كه اینجا می‌‌خورید می‌تواند یك تجربه تكرار نشدنی باشد.
حالا اگر از چهارراه گلوبندك به سمت سبزه میدان بروید در ورودی دالان حاج حسن، همان‌جا كه یك عالمه جمعیت ایستاده، رستوران مسلم است كه با وجود قدمت كم برای خودش جایی در بازار و در قلب‌ها باز كرده!
بهداشت در این رستوران یكی از ویژگی‌هایی است كه با كیفیت غذا برابری می‌كند. پرچم ته‌چین مرغ مسلم هم بین همه ته‌چین‌ها بالاست كه می‌تواند به انتخاب شما با ران یا سینه مرغ آماده شود.
در مسلم حتما برای هر دو نفر یك غذا بگیرید. در ضلع جنوب‌شرقی سبزه میدان هم می‌توانید سراغ رستوران شمشیری را بگیرید كه در كنار همه خوبی‌ها از كیفیت و برخورد خوب پرسنل، سالاد بار رایگانش خیلی وسوسه‌انگیز است.
اگر در محدوده جنوبی و غربی بازار یعنی خیابان خیام، میدان محمدیه یا بازار فرش فروش‌ها و بازار پارچه فروش‌ها دنبال جایی برای مهمان كردن مهمان‌تان می‌گردید، در انتخاب قدح شك نكنید و بروید خیابان خیام، روبه‌روی مسجد سیدنصرالدین، اواسط كوچه شهید كربلایی.
قدح به كباب‌های غول پیكرش معروف است. فضای داخلی قدح سنتی و به حال و هوای قهوه‌خانه‌های قدیمی نزدیك است.
این چند قلم از قلم نیفتد
غیر از این غذاخوری‌های رسمی انتخاب‌های خرده‌ریز دیگری هم دارید كه حیف است مهمان‌های‌تان از آنها بی‌نصیب بمانند. مثلا تجربه رستوران‌های فرحزاد و دركه و دربند می‌تواند شب‌تان را به یادماندنی كند، به‌خصوص اگر آن را با پیاده‌روی و آلوچه و ترشك‌های توی مسیر همراه كنید. حواس‌تان به اینها هم باشد.
رستوران فرحزاد
جگركی‌های میدان بهمن هم جگر تازه دارند و هم قیمت مناسب. به‌خصوص كه رستوران‌ها برخلاف تصور معمول از جگركی‌ها دل‌تان را به هم نمی‌ریزد.
فلافل چیزی است كه مهمان‌های خارجی شما اگر ساكن لبنان و مصر و بعضی از كشورهای عربی نباشند از خوردن‌شان محروم‌اند. برای اینكه فلافل كار داده باشید دست مهمان سری به فلافلی سلف سرویس میدان تجریش در اول بازار بزنید یا بروید یكی از شعبه‌های فلافل كورت كه به تازگی باز شده است.
بستنی سنتی و فالوده هم متاعی است كه فقط در این گوشه از كره‌زمین پیدا می‌شود، البته اگر مردانی از پارس آن را صادر نكرده باشند!
آش و هلیم فراموش نشود. مكان‌های نوستالژیكش را كه دیگر بلدید، غیر از آن می‌توانید به آش‌فروشی پایتخت در ستارخان حدفاصل میدان توحید و پاتریس لومومبا یا آش‌فروشی‌های خارج از تهران در گردنه امامزاده‌هاشم سر بزنید.
احتمالا می‌دانید كله‌پاچه یكی از 10غذای ترسناك دنیاست، كلی هم برای قند و چربی مضر است، برای همین مشتری اول و آخرش خودمانیم. طباخی‌های مادوتا، كاج و طلایی نیاوران می‌توانند جلوی مهمان‌ها روسفیدتان كنند. البته این یكی فقط مربوط به آن دسته از مهمان‌هایی است كه از خودمان‌اند!
دست آخر اگر می‌خواهید مهمان‌ها را با آجیل و سوهان و میوه خشك راهی كنید، بروید سراغ پاتوق مسافران مرزها، یعنی آجیل‌فروشی تواضع در خیابان ولیعصر نرسیده به چهارراه پارك وی
