💒💒💒 زندگی زیباست 💒💒💒

زندگی معلم بزرگی است… : 

زندگی می آموزد که شتاب نکن. 

زندگی می آموزد چیزهایی که می خواهی به آنها برسی وقتی 

دریافتشان می کنی می بینی آنقدر هم که فکر می کرده ای مهم نبوده 

شاید هم اصلا مهم نبوده شاید موجب اندوهت نیز شده است. 

زندگی می آموزد از دست دادن آنقدر هم که فکر می کنی سخت نیست. 

زندگی می آموزد همه لحظات تبدیل به خاطراتی شیرین می شوند 

بعدا که می گذری و تو در آن لحظه 

بی تابی می کردی و این را نمی دانستی.

انــدیـشـه کـن امـا نـخـنـد . . . !


به سرآستین پاره ی کارگری که دیوارت را می چیند و به تو می گوید، ارباب. نخند! 

به پسرکی که آدامس می فروشد و تو هرگز از آدامس هایش نمی خری. نخند! 

به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه می رود و شاید چند ثانیه ای کوتاه معطلت کند. نخند! 

به دبیری که دست و عینکش گچی است و یقه ی پیراهنش جمع شده. نخند! 

به دستان پدرت،

به جاروکردن مادرت،

به همسایه ای که هرصبح نان سنگک می گیرد،

به راننده ی چاق اتوبوس،

به رفتگری که در گرمای تیرماه کلاه پشمی به سردارد،

به راننده ی آژانسی که گاهی مواقع چرت می زند،

به پلیسی که سرچهارراه با کلاه صورتش را باد می زند،

به مجری نیمه شب رادیو،

به مردی که روی چهارپایه می رود تا شماره ی کنتور برق تان را بنویسد،

به جوانی که قالی پنج متری روی کولش انداخته و در کوچه ها جار می زند،

به بازاریابی که نمونه اجناسش را روی میزت می ریزد،

به پارگی ریز جوراب کسی در مجلسی،

به پشت و رو بودن چادر پیرزنی در خیابان،

به پسری که ته صف نانوایی ایستاده،

به مردی که در خیابانی شلوغ ماشینش پنچر شده،

به مسافری که سوار تاکسی می شود و بلند سلام می گوید،

به فروشنده ای که به جای پول خرد به تو آدامس می دهد،

به زنی که با کیفی بردوش به دستی نان دارد و به دستی چند کیسه میوه و سبزی،

به هول شدن همکلاسی ات پای تخته،

به مردی که در بانک از تو می خواهد برایش برگه ای پرکنی،

به اشتباه لفظی بازیگر نمایشی

نخند ...

نخند که دنیا ارزشش را ندارد که تو به خردترین رفتارهای نابجای آدمها بخندی!

که هرگز نمیدانی آنها چه دنیای بزرگ و پردردسری دارند!

آدم هایی که هرکدام برای خود و خانواده شان همه چیز و همه کسند!

آدمهایی که به خاطر روزیشان تقلا می کنند،

بار می برند،

بی خوابی می کشند،

کهنه می پوشند،

جار می زنند،

سرما و گرما می کشند،

و گاهی خجالت هم می کشند ...

انسان های بزرگ، دو دل دارند؛

دلی که درد می کشد و پنهان است

و دلی که می خندد و آشکار است.

نگو: ببخشید که مزاحمتان شدم!


بگو: از اینکه وقتتان را در اختیار من گذاشتید متشکرم!

نگو: گرفتارم!

بگو: در فرصتى مناسب در کنار شما خواهم بود!

نگو: دروغ نگو!

بگو: راست میگی؟! راستی؟!

نگو: خدا بد نده!

بگو: خدا سلامتی بده!

نگو: قابل نداره!

بگو: هدیه اى است برای شما!

نگو: شکست خوردم!

بگو: تجربه کردم!

نگو: زشته!

بگو: قشنگ نیست!

نگو: بد نیستم!

بگو: خوبم!

نگو: به درد من نمی‌خوره!

بگو: مناسب من نیست!

نگو: چرا اذیت میکنى؟!

بگو: از این کار چه لذتی می‌بری؟

نگو: خسته نباشی!

بگو: شاد و پر انرژی باشی!

نگو: اینجانب!

بگو: من!

نگو: متنفرم!

بگو: دوست ندارم!

نگو: در خدمتم!

بگو: بفرمایید!

نگو: به تو ربطی ندارد!

بگو: خودم حلش می‌کنم!

خوب سخن گفتن قلب ها را تسخیر می کند!

و چقــــــدر دیر می فهمیم

که زندگــــــی

همین روزهاییست که منتظــــر گذشتنش هســتیم…

به آن هایی که دوستشان دارید

بی بهانه بگویید دوستت دارم

بگویید در این دنیای شلوغ

سنجاقشان کرده اید به دلتان

بگویید گاهی فرصت با هم بودنمان

کوتاه تر از عمر شکوفه هاست

شما بگویید،حتی اگر نشنوند……

ﻫـــﺮ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑــﯿﺪﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﻡ
ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻫـــــــﻨﻮﺯ ﺍﻣـﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻓـﺮﺩﺍ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻓـﺮﺩﺍ ﻭﺍﮊﻩ ﺍﯼ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺍﻣـــﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ
ﺍﻣــﺮﻭﺯﺗﺎﻥ ﻗﺸــﻨﮓ
ﺍﻣﺮﻭﺯﺗﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ
ﺍﻣﺮﻭﺯﺗﺎﻥ ﺷﺎﺩ
ﺍﻣﺮﻭﺯﺗﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺧــــــــﺪﺍ ….

برگهای زندگی ات را در دست بگیر ؛

بعضی ها خشک شده اند؟!

جرات رها کردنشان را به خودت بده

زندگی مثل یک کلاف کامواست،

از دستت که در برود می شود کلاف سردر گم،

می پیچد به هم، گره گره می شود،

یک جایی دیگر کاری نمی شود کرد، باید سر و ته کلاف را برید،

یک گره ی ظریف کوچک زد،

یادت باشد، گره های توی کلاف همان دلخوری های کوچک و بزرگند،

همان کینه های چند ساله، باید یک جایی تمامش کرد، سر و تهش را برید،

زندگی به بندی بند است به نام “حرمت ”

که اگر آن بند پاره شود کار زندگی تمام است…