حکام بنی العباس بسیار خودخواه و ریاست طلب بودند و برای دست یافتن به امیال نفسانی خود، از انجام هر کاری دریغ نمیورزیدند و هر روز به نوعی حرکت میکردند، خصوصاً نسبت به بنی هاشم و ائمهی اطهار علیهمالسلام اذیت و آزارهای روحی و جسمی زیادی روا میداشتند.
متوکل که یکی از حکام جور و خلفاء بنی العباس بود و در زمان امامت حضرت ابوالحسن، امام هادی علیهالسلام ریاست میکرد، برای آن که بنی هاشم را در جامعه، خوار و ذلیل جلوه دهد، روز عید فطردستور داد تا تمام افراد بنی هاشم با پای برهنه جلوی خلیفه (یعنی؛ شخص متوکل) همانند بردگان، پیاده راه بروند. و تصریح کرده بود بر این که حضرت ابوالحسن، عل بن محمد علیهماالسلام نیز باید همانند دیگر افراد بنی هاشم با پای برهنه حضور داشته باشد.
و چون حضرت ناراحتی داشت و نمیتوانست روی پای خود بایستد، با تکیه بر یکی از دوستانش حضور یافت. بعد از آن عدهای از بنی هاشم به حضرت عرض کردند: آیا یک نفر مستجاب الدعوة در بین ما پیدا نمیشود تا با نفرین خود ما را از شر این طاغوت برهاند؟
امام هادی صلوات الله علیه فرمود: چرا، در این جامعه کسی هست که سر ناخنش از شتر حضرت صالح علیهماالسلام گرامی تر خواهد بود که فریادی کشید و خداوند به قوم حضرت صالح وعدهی حتمی داد که ستمگران بیش از سه روز باقی نخواهند ماند و روز سوم مؤمنین در أمان خواهند بود. راوی افزود: و روز سوم متوکل عباسی کشته شد و با هلاکت او مؤمنین و بنی هاشم در أمان و آسایش قرار گرفتند [1] .
پی نوشت ها:
[1] عیون المعجزات: ص 135، س 22، مدینة المعاجز: ج 7، ص 461، ح 2467.
