فلاسفه یک حرف قشنگی دارند, می گویند در صورتی علت منجر به معلول می شود که علت موجود باشد و مانع مفقود باشد, در غیرِ این حالت, مانع, علت را خنثی می کند؛
حالا ببینیم چه مانعی سرِ راهِ عقلی که محبوب را می شناسد قرار می گیرد و نمی گذارد دل, دلداده ی محبوب شود ؟
هوای نفس, شهوتِ مقام و پول, دنیا, گناه, معصیت,...
آن کسی که این مطالب را می فهمد از گناه یک جورِ دیگر می ترسد, از گناه فقط برای جهنم نمی ترسد؛ این گناه شاید با توبه حل شود ولی سقوط مقاماتِ معنوی را چه باید بکنیم ؟
آیا می دانیم هر یک دروغ, هر یک کلک, هر یک حُقه بازی, هر یک شیطنت, هر یک افترا, هر یک غیبت, هر یک بی انصافی, هر یک خلافِ شرع؛ در وادی ِ رابطه ی عقل و دل, با این انسان چه می کند ؟!
فرمود : « الهی صبرتُ علی حر نارک و کیفَ اصبر علی فراقک »
شاید, شاید, آتش را بر ما ببخشند, ولی اگر ما را در حریم قرب الهی راه ندهند چه کنیم ؟!
در دوزخم بیافکن و نام از گنه مبر
کآتش به گرمی عرق انفعال نیست
(دکتر محمد اسدی گرمارودی)
