در سال روز عید سعید غدیر، در هجدهم ذی حجه ی سال 1216 ه.ق. امیر سعود بن عبدالعزیز وهابی با سپاهی متشکل از بیست هزار مرد جنگی به شهر «کربلا» حمله ور شد. کربلا در این ایام در اوج شهرت و عظمت بود و زائران ایرانی، ترک و عرب بدان روی می آوردند.
سعود پس از محاصره ی شهر، سرانجام وارد آنجا شد و تعداد زیادی از مدافعان، ساکنان، زنان و کودکان را به قتل رساند. برخی عدد کشته شدگان را یکصد و پنجاه هزار تن! نوشته اند و می گویند جوی خون در کوچه های کربلا به راه افتاد و جالب اینکه اسم این جنایت را جهاد فی سبیل الله و مبارزه با هدف نشر توحید می گذارند!
وهّابی ها «حرم مطهر حسین بن علی (علیه السلام)» فرزند دختر پیامبر (ص) را ویران نموده، ضریح مبارک آن حضرت را از جای خود کندند و... مرقد حبیب بن مظاهر را سوزاندند و تمام ذخایر و نفایس حرم حسینی را چپاول کرده و اسبانشان را در صحن حرم مطهر بستند و در حرم شریف قهوه دم کردند و آن چنان در حرم مطهر، فساد و ویرانی به بار آوردند که فاجعه ی کربلا و حادثه ی روز حرّه و کردارهای بنی امیّه و متوکّل عبّاسی تکرار شد.
کربلا پس از این حادثه، به وضعی درآمد که شعرا برای آن مرثیه ها گفتند. وهّابی ها در مدت بیش از دوازده سال، گاه و ناگاه به شهر کربلا و اطراف آن و همین طور به شهر «نجف» حمله می کردند و غارت و کشتار می نمودند. بسیاری از مورخان شرق و غرب و حتی مورخان سعودی وقایع کربلا را نوشته اند. کتاب های «تاریخ المملکه العربیّه السعودیّه»، «عنوان المجد فی تاریخ نجد»، «تایخ العربیّه السعودیّه» نوشته ی ناسی لیف و «مفتاح الکرامه» سید جواد عاملی و کتب دیگر در این باره مطالب قابل توجهی دارند.
در نهم ماه صفر سال 1221 ه.ق. شبانگاه قبل از صبح، وهّابیان به «نجف» حمله کرده و اهالی نجف را غافل گیر نمودند، حتی برخی از آنان از دیوار سور نجف بالا آمده و نزدیک بود شهر نجف را متصرّف شده و حرم شریف امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) را تخریب نمایند که از امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) کراماتی آشکار و معجزاتی ظاهر گشت و بسیاری از سپاهیان وهابی کشته شده و ناامید برگشتند.
در جمادی الثّانی سال 1222 ه.ق. وهّابیان با بیست هزار جنگجو، بلکه بیشتر شبانه به نجف هجوم بردند؛ ولی با مقاومت مردم رو به رو شدند. ابتدا به شهر «حلّه» و سپس به «کربلا» حمله نمودند و این شهر را در روز روشن محاصره کرده؛ اما اهالی کربلا پشت دروازه ی شهر مقاومت کرده و کشته ها دادند و به دشمن نیز ضرباتی وارد نمودند و سرانجام وهّابیان بازگشتند و در «عراق» فساد و تباهی به راه انداختند.
در ماه های شعبان و رمضان 1225 ه.ق. وهّابیان، که توانایی حمله به شهرهای نجف و کربلا را نداشتند، اطراف نجف اشرف و کربلا را محاصره کرده، راه ها را بستند و در امتداد دو فرسنگ یا بیشتر، از «کوفه» تا کربلا اموال زائران امام حسین (علیه السلام) و امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) را که از زیارت نیمه ی شعبان به وطن های خود باز می گشتند، غارت نموده و آنان را به قتل رساندند.
در سال های 1345 و 1346 ه.ق. نیز بارها وهّابیان به نواحی مختلف «عراق» حمله برده، قتل و غارت کردند. آنان گوسفندان و احشام مردم را می گرفتند و ساکنان را هم می کشتند. سرانجام کار به جایی کشید که عراقی ها به دولت «انگلیس» شکایت کردند و گفتند: یا شما جلوی وهّابی ها را بگیرید، یا ما خود شخصاً از خویشتن دفاع می کنیم؛ که در پایان هواپیمای لشکر عراق، وهّابیان را عقب راند.
در روز عاشورای 1425 ه.ق. وهّابیان با نام «گروه القاعده»، با انفجارهای متعدّد در «کربلای معلّی» در میان صفوف عزاداران حسینی فاجعه ی کربلا را تکرار نمودند که باعث به شهادت رسیدن تعداد زیادی از عزاداران، اعمّ از مرد و زن و بچه شد.
در روز 25 رجب 1426 ه.ق. مصادف با شهادت امام موسی کاظم (علیه السلام) وهّابیان با پخش غذاهای مسموم و ایجاد ترس و رعب و انفجارهای متعدد در «کاظمین»، در میان صفوف عزاداران، جنایت دیگری را مرتکب شدند که باعث به شهادت رسیدن حدود 1500 نفر، اعمّ از مرد، زن و کودک شد.
پس از اشغال عراق توسط آمریکا و متّحدانش، وهّابیان از فرصت ایجاد شده توسط اربابانشان استفاده کردند و برای اقامه ی اعتقادات شومشان، ضربه زدن به اسلام و ایجاد تفرقه بین مسلمانان، بارها و بارها مردم مظلوم عراق، اعمّ از شیعه و سنّی، عرب و کُرد، زن و مرد، بزرگ و کوچک و پیر و جوان را هدف اقدامات تروریستی خود قرار داده و آنها را به خاک و خون کشیده اند، به حدی که قلم از ذکر آنها ناتوان و شرمسار است.
در حال حاضر هیئت علمای عراق، اصلی ترین حامی فکری و مذهبی سلفی ها و وهّابی ها در عراق است که تروریست های سلفی تحت حمایت این سازمان که هیئت علمای مسلمانان آنها را مقاومت عراق می خواند، هر روز شیعیان و غیر نظامیان عراقی را به خاک و خون می کشند و مسئولیّت آن را نیز رسماً بر عهده می گیرند.
برای نمونه، فرمانداری «الانباء» اعلام کرد:
آمِر انفجارهای ماه های اخیر در دیاله و کاظمین در کاروان ایرانیان و زوار کاظمین، فردی به نام ابوعمر البغدادی و با نام واقعی حامد الزّاوی بوده است. او که پیش تر و در زمان حکومت حزب بعث، از اعضای پلیس شهر حدیثه ی عراق بوده، در همان زمان نیز به علت افراطی گری در دین، از پلیس اخراج شده بود. این تروریست 50 ساله، رئیس جنبش القاعده در عراق است که بن لادن به او لقب «امیر دولت اسلامی عراق» داده است.
در سال 2007 م. نیز یک بار وزارت کشور «عراق» اعلام کرد که، البغدادی طیّ حادثه ای در «بغداد» کشته شده است که بعداً اشتباه بودن خبر آشکار شد. او که پیش از حکومت صدّام نیز از اعضای فعّال جماعت سلفی های جهادی عراق بوده، در قتل و کشتار شیعیان «افغانستان» در زمانی که تحت حکومت «شوروی» سابق بود، نیز فعالیت می کرد. پایگاه خبری وکاله انباء همچنین خبر داد که چند تن از اعضای سازمان تروریستی منافقین (1) در نزدیکی محلّ انفجار کاروان ایرانیان رؤیت شدند. «استان دیاله» از مهم ترین مراکز حضور اعضای این گروهک در خاک عراق است.
پی نوشت ها :
1. گروه تروریستی منافقان به رهبری مسعود رجوی با نام جعلی مجاهدان خلق از سال 1360 ه.ق. در زمان صدّام، در خاک عراق متمرکز شدند و طیّ این مدّت از انجام هیچ گونه عملیات تروریستی علیه ایرانیان و مردم عراق روی گردانی نداشتند.
منبع مقاله :
شفیعی سروستانی، اسماعیل؛ (1391)، دانشستان سرزمین های درگیر در واقعه ی شریف ظهور، جلد دوم (عراق، عربستان و یمن)، تهران: موعود عصر (عج)، چاپ دوم
