اصولی که باید در شکوفا کردن فطرت خداجوی انسان و تربیت معنوی او مورد توجه قرار گیرند عبارتند از :
- رعیات شرایط سنی : هر مرحله از رشد و هر سنی ، مقتضیاتی دارد که مربی ، بویژه مربیان دینی باید به آنها توجه کند . بیان یا آموزش هر مطلبی ، در سن خاصی باید انجام گیرد . بی توجهی به این امر ، ممکن است کودک و نوجوان را تا مرز دین گریزی پیش ببرد .
- توجه به جنسیت : اگر چه اصول دینی و اعتقادی و مناسک و اعمال عبادی همه انسانها را در بر می گیرد اما به دلیل تفاوت هایی که بین دختران و پسران از لحاظ بدنی ، سن بلوغ و رسش عقلی و عواطف و احساسات وجود دارد را باید به این امر در آموزشهای دینی توجه داشت .
- توجه به بُعد اقناعی و تبیین مباحث مطرح شده و استفاده از منطق و استدلال لازم در هر سن .
- توجه به ایجاد در رابطه بین دین و زندگی ، بگونه ای که کودک و نوجوان بتواند دین را دستورالعمل زندگی روزمره و روشی برای زندگی تلقی کند .
- تکیه به جنبه های مهر و محبت و عنایت خداوند در عین بیان قهر و خشم او ( هر کدام در جای خود )
- عرضه و معرفی مباحث بنیادی و اصول قابل تعمیم ، اجرا و عمل و آموزش مباحث مورد نیاز در زندگی .
- آموزش راه و رسم پیوند با خدا و ایجاد زمینه انس و ارتباط با او
- تفهیم خواست دین از انسان در گفتار ، کردار و مواضع مختلف انسان در زندگی اما در این مسیر باید از مسائل زیر پرهیز کرد :
- آمیختن حقایق و تعالیم دینی با اوهام و خرافات و مسائل بی ریشه و بی اساس
- توجیهات بی منطق درباره سئوالاتی که پاسخ آنها را نمی دانیم
- دروغگویی برای تبلیغ دین و ایجاد امید کاذب حتی در زمینه رحمت و بخشش خداوند
- منسوب کردن افکار و اندیشه های خود ( والدین ) به دین
- ناامید نکردن افراد از رحمت و عنایت خداوند
- خسته کردن کودکان و نوجوانان درانجام اعمال مذهبی
- مسخره کردن ، توهین و تحقیر کودک در صورت ارتکاب خطا در اعمال دینی
در بخش های بعدی به روش های آموزش و علاقمند کردن کودکان به نماز خواهیم پرداخت .
