احترام معلم‏

لا تجعلن ذرب لسانك علي من أنطقك و بلاغه قولك علي من سددك. ترجمه: تيزي و برندگي زبانت را، به سوي كسي كه تو را سخنگو ساخته است مگير، و رسايي گفتار و قدرت بيان خود را، بر ضد كسي كه به تو قدرت گفتار آموخته است، بكار مبر. شرح: امام عليه‏السلام، همواره در مورد احترام معلم و آموزگار، سفارش ميفرمود، و ديگران را، به ارزش و اهميت احترام نمودن به آموزگاران، متوجه ميساخت. تا جاي كه خود، با آن درياي علم و دانش كه داشت، هميشه مي‏فرمود:«كسيكه به من يك كلمه بياموزد، تا پايان عمر، غلام و بنده او خواهيم بود». يك نمونه درخشان و با شكوه ديگر، براي آنكه بدانيم اسلام چه احترام شاياني براي معلم و آموزگار قائل شده است، توجه به وضع اسير جنگي در صدر اسلام است. در آن جنگها، پيامبر اكرم (ص)، به كساني كه تا ساعتي پيش، شمشير بر دست، با سپاه مسلمانان جنگيده بودند، اجازه مي‏فرمود كه هر كدام، به ده نفر از مسلمانان سواد خواندن و نوشتن بياموزند، و پاداش اين سواد خواندن و نوشتن بياموزند، و به پاداش اين سواد آموزي از اسارت آزاد شوند. امام عليه‏السلام نيز، در اين كلام عميق و پر معني، در همين باره سخن گفته، و ديگران را به احترام نمودن به معلم آموزگار، متوجه ساخته و ترغيب و سفارش فرموده است. ما نيز، بايد از پيشواي راستين خود بياموزيم. يعني هرگز نبايد تيزي و برندگي زبان خود را بسوي پدر و مادر، يا خواهر و برادر بزرگتر، يا هر كسي كه در راه به سخن آمدن ما زحمت كشيده است، بگيريم. و همچنين هيچگاه نبايد رسايي كلام و قدرت بياني را كه از معلم و يا شخصي ديگري آموخته‏ايم، بر ضد خود او بكار بريم. زيرا، چنين كاري نا سپاسي است، و در اسلام، ناسپاسي، زشت و ناپسند شمرده مي‏شود.

نهج‏البلاغه-ح 411 هئيت تحريريه بنياد نهج‏البلاغه(پندهاى كوتاه از نهج‏البلاغه)

متن خوبی بود. مرسی.