مبحث 107 طرح صالحین: «شور و شعور حسینی»

مراسم عزا باید طوری باشد که شعور تحت‌الشعاع شور مراسم قرار نگیرد؛ این در حالی است که دقت کافی باید در نحوه انتخاب شعر و نحوه مداحی صورت گیرد که متاسفانه امروزه استفاده از برخی آهنگ‌ها و اشعار احساسی موجب ضربه زدن به اصالت عزاداری شده است.

چگونه می توان مجلس عزاداری برگزار کرد که همراه با شور و شعور باشد؟

آدمی موجودی است که در وجود او هم شور است و هم شعور، هیچکدام منافاتی با دیگری ندارد و هرکدام می تواند در جای خود موثر و مفید باشد؛ شور به تنهایی، و شعور بدون شور پذیرفتنی نیست؛ زیرا شعور به تنهایی فکر،اندیشه و یک ایده است. فکری که به عمل تبدیل نشود ارزش ندارد و از سوی دیگر شوری که بر اساس شعور نباشد راه به جایی نمی برد. درعزاداری امام حسین علیه السلام باید شور همراه شعور باشد. بی دلیل نیست که در طول تاریخ مراسم عزاداری سالار شهیدان تلفیقی از منبر و مداحی بوده است. در قدم اول یک «عالِم وارسته» در راستای «اهداف و اسرار نهضت عاشورا» مردم را تا حدودی با تعالیم اسلام از جملة اعتقادات، اخلاقیات، احکام و مانند آن آشنا می کرد؛ در این بخش سخنرانان با هنرمندی تمام سعی می کردند با فصاحت و بلاغت حرف بزنند. فصاحت یعنی خوب صحبت کردن، و بلاغت یعنی بجا و به مقتضای حال و به تناسب مستمعین و در حد فهم آنان سخن گفتن. با این کار «اطلاعات لازم» در اختیار شنوندگان قرار می گرفت و به اصطلاح «شعور» آنها اشباع می گردید. بعد از این مرحله و در ادامه «یک مداح» خوش سابقه که با تاریخ اسلام به ویژه با نهضت عاشورا آشنایی داشت و از صدای خوبی هم برخوردار بود، با استفاده از اشعار مذهبی در مردم شور و هیجان خاصی ایجاد می کرد. این شور همراه آن شعور همچون دو بالی بودند که برای پرواز و به اوج رسیدن بدان همچنان نیاز است. شور حسینی با شعور حسینی آغاز می شود، تا شعورحسینی پیدا نشود و حسین را نشناسی شور حسینی ایجاد نمی شود. مقدمه هر شوری شناخت و شعور است. تا حسین را نشناسی برایش اشک نیز نخواهی ریخت. شور و شعور حسینی همزاد و همراه همند، در کنار هم و همپای هم باید قرار گیرند. بنابراین مجالس عزاداری ما باید هم مجالس اطلاع رسانی و مجلس علم، معرفت و شعور باشند و برای ایجاد شور لازم نیز باید از مداحان خوش ذوق و خوش صدا بهره برد.

دنیای بحران زده امروز نیازمند عقلانیت حسینی و هوشیاری اوست، بنابراین با احساس‌گرایی صرف به دور از عقلانیت و تنها پرداختن به شور، بایستی به شعور حسینی برسیم تا نقطه تعادل را در این راه بدست آوریم.

- ما به شور و شعور حسینی در کنار هم نیاز داریم که همه جای جهان را فرا گرفته است.   جوان روی شور دور می زند، گریه های احساسی به درد نمی‌خورد بلکه گریه های لمسی بیشتر به درد می خورد.  

- مبلغان دینی و اساتید باید بدانند که   شعور دینی خیلی مهم است،   تا در شور دینی ما به کمیت زیاد غرق نشویم بلکه به نوعی کیفی سازی مهم است.

- یکی از اهداف امام حسین(ع) احیای دین بود که یعنی انسان در کنار عزاداری، از نام حسین(ع) لذت ببریم اینها همه نیاز به شعور دارند.

انسان بر رفتارهای خود علاوه بر چشم ظاهری باید با دیده بصیرت و معرفت نیز بنگرد و آیین های عزاداری حضرت سیدالشهدا (ع) نباید از شعور و معرفت به دور باشد. 

در سالهای اخیر بدعت ها و آسیب هایی به مقوله مداحی وارد شده است که یکی از دلایل رشد و نمو این آسیبها عدم عمل به فریضه واجب امر به معروف از جانب مستمعین می باشد. در این مستند به این موضوع پرداخته شده است.

 

دیدن این کلیپ را به همه دوستان توصیه می کنم:

دانلود مستند زیبای شور و شعور حسینی

شور حسینی بدون داشتن شعور حسینی

دردی را دوا نمیکند، دشمنی را نمیترساند، قافله ای را به مقصد نمیرساند.

شور حرکت میدهد و شعور جهت
شور شعار میدهد و شعور افتخار
شور می خواند و شعور میداند
شور تجلیل میکند و شعور تحلیل
شور علتی است و شعور دلیلی
شور مقدّس است و شعور جسارت

شور در ابتدای امر مناسب است اما مقصد نیست مقدمه است، مانند وسیله است اما هدف نیست . بایستی با شور به شعور رسید چراکه کربلا درسها و پیام هایش شعور و فهم عاشورایی است. حسین علیه السلام از دوستدار وعزادار خود آزادگی و ورزیدگی برای پیروی از حق ، ظلم ستیزی ، پشتیبانی از مظلوم و عدم پذیرش ولایت شیطان و ذلت را می خواهد.

قاسم وعباس بودن را توقع دارد که مزه جهاد با نفس و جهاد با کفر ، مبارزه با ظلم ، دفاع از حریم ولایت ولو ( در هنگام ) برداشته شدن بیعت و احیای دین را در عوض زیر سم اسب رفتن " احلی من العسل " بداند.

و یا عباسی که مظهر تربیت ، وفا و ادب در محضر خلیفه الله و حجت الله زمان خود است که تا مولایش ( هرچند نسبت برادر داشته باشد ) آب ننوشد، رفع عطش هم نمی کند. از لوازم این امر دوری از محرمات و اقامه واجبات است.

محبت بدون فرمانبرداری معنا ندارد ، جای جای سفارشات اولیاء ما انجام واجبات و دوری از محرمات است. با تحقق این امر حجاب های معرفت از دیده و دل انسان برطرف می شود ، می تواند ببیند و تشخیص دهد و در نهایت به صف عاشقان درآِید و جز رضای آنان انجام نخواهد داد
 

بنام خدا

 شور حسینی با شعور حسینی آغاز می شود، تا شعورحسینی پیدا نشود و حسین را نشناسی شور حسینی ایجاد نمی شود. مقدمه هر شوری شناخت و شعور است تا حسین(ع) را نشناسی برایش اشك نیز نخواهی ریخت. شور و شعور حسینی همزاد و همراه همند، در كنار هم و همپای هم باید قرار گیرند چرا سالیانی است منبر و نوحه در كنار هم مطرح می شوند؟ چرا منبر و مداحی لازم و ملزوم یكدیگر بوده اند؟چرا ابتدا در مراسم حسینی یك واعظ در بالای منبر سخنرانی می كند و سپس یك نوحه خوان در پای منبر نوحه می سراید ؟ چون باید در منبر شعور زاییده شود و مداح نیز با هنر خود شور را با شعور تلفیق نماید. برای اینكه مقدمه و پیش نیاز شور، شعور است.

بنام خدا

این دو مقوله با همدیگر اثر هم افزایی نیز دارند هر كس كه شعورش بیشتر باشد شورش نیز بیشتر خواهد بود و هركس شورش بیشتر باشد شعورش نیز افزایش خواهد یافت. مقدمه حب حسین(ع) معرفت حسین(ع) است، بدون معرفت دوست داشتن معنی ندارد. هر قدر معرفت بیشتر شود دوست داشتن نیز بیشتر می شود و هر چقدر دوستی بیشتر شود معرفت نیز افزون خواهد شد.

بنام خدا

برای حسینی بودن ، حسینی ماندن و حسینی مردن هم به شور حسینی نیازمندیم و هم به شعور حسینی یكی بدون دیگری پذیرفتنی نیست.

بنام خدا

امروز به جای این‌که فرزندان را با شعار، عاشورایی و حسینی حفظ کنند، باید شعور عاشورا و قیام امام حسین(ع) را در وجود آن‌ها بیدار کنند و بیاموزند؛ این‌که پدر و مادرها باید سعی کنند که شور و عشق حسینی را با شعور و آگاهی آن در وجود خود و فرزندان‌شان بیدار کنند.

آری واهمه این است که با غلیان شور حسینی بدون پشتوانه معرفت عاشورایی، عاشورایی بدون حماسه، حسینی بدون قیام و کاروانی بدون پیام برای ما بماند.

شور با شعور یعنی اینکه ما هنوز در مسیر انتخاب آزادیم و عزاداری واشک این گونه برای اولیای دین، تمدید امید و تداوم حرکت دینی در بطن جامعه است.

بنام خدا

اگر شعور حسینی به معنای درک و فهم والگوپذیری از زندگی فکری و رفتاری سیدالشهدا حسین بن علی(ع) به عنوان موجودی زنده و پیش برنده به جامعه رخ بنماید، هر روز “عاشورا” و هر جا “کربلا”ست و بهشت در دنیا تحقق خواهد یافت؛ زیرا کربلا بخشی از بهشت است. چراغ و نور هدایت و کشتی نجات حسینی، عینیت نمی یابد مگر اینکه جامعه رنگ حسینی و الگوی فکری و رفتاری امام حسین(ع) را به خود بگیرد.