ای نهر علقم

نهر علقم شرمنده باش که

" باعث خلقت آب برای حیات موجودات است ولی

نهر علقم اب تو باعث ممات اهل بیت شد"

شرمنده باش و بر این شرمندگیت تا اخر ناله کن

در این تاپیک دوستان حسینی عزیز با توجه به توضیحات طرح" شاه وفا ابوالفضل ":

فقط دل نوشته ها و تاپیکهای خود را از زبان خود حضرت عباس "در قالب گفت و شنود خود حضرت عباس زمانی که مشک بر نهر علقمه نهاد و به اب نگاه کرد " ارسال نماید. 

ای آب فرات از کجا می آیی ؟      

  نا صاف ولی چه با صفا می آیی

خود را نرساندی به لب خشک حسین   

     دیگر به چه رو به کربلا می آیی ؟؟

گـر چه آبم , روزی اما سوختم

قطره تا دریا , سرا پا سوختم
تشنه ای آمد , لبش را تر کند
چاره لب ، تشنه ای دیگر کند
تشنه ای آمد , که سیرابش کنم
مشک خالی داد , تا آبش کنم
تشنه ی آن روز من عباس بود
پاسدار خیمه های یاس بود
خون عباس علمدار شهید
قطره قطره در درون من چکید
گر چه آبم , آبرویم رفته است 
شادی از رگهای , جوبم رفته است
آب بودم کربلا , پشتم شکست
قایق امید من , بر گل نشست
حال ، از اکبر خجالت میکشم
از علی اصغر خجالت میکشم
از رقیه از رباب و از حسین
من ز زینب هم من خجالت میکشم

صدا زد با دل پر درد ای آب !
به سمت خیمه ها برگرد ای آب !
چرا انقدر با ما بی وفایی ؟
وفا با مردم نامرد ؟ ای آب ؟!

حضرت عباس بدون هیچ سلاحی فقط با مشک آبی خالیی راهی نهر آب شد. تا به وعده ای که به طفلان تشنه حرم داده عمل کند و آب بیاورد. وقتی به آب رسید با تشنگی زیاد، خیلی زیاد، آب ننوشید. این آب مهریه مادر امام حسین، حضرت فاطمه است ولی به روی پسرش بسته شده. می گوید ای آب تو مایه ی حیات و سرزندگی هستی ولی الآن مایه مرگ و شهادت حسین، اصحاب و یارانش شدی. شرمنده واقعی تو هستی. تو که نتوانستی ذره ای به سچاه حسن کمک کنی. حضرت عباس خود از آب ننوشید چون امامش تشنه بود. چون کودکان تشنه بودند. خودش هم از آب ننوشید و آب را بیش از پیش شرمنده کرد. شرمنده وفاداریش.