بعداز تو اهل کاروان گویند....

ای علمدار کاروان پیروز حسین :

وقتی تو بودی اهل کاروان آسوده بودن ولی چون تو رفتی

خیمه ها را آتش زدن

اهل حرم را غارت کردند

اهل حرم را به اسارت بردند و..........

در این تاپیک دوستان حسینی عزیز با توجه به توضیحات طرح" شاه وفا ابوالفضل ":

فقط دل نوشته ها و تاپیکهای خود را از زبان کاروان بی سپاه امام "در قالب گفت و شنود بین اهل کاروان امام و زن و بچه های به اسارت گرفته شده با علمدار" ارسال نماید. 

کنار نهر علقمه گلایه گلمسوخ عمو(( به کنار نهر علقمه برای گلایه امد ه ایم عمو جان):

عمو جان تو رفتی و دشمن جرات کرد پشت سر ما اسبهای خود را بتازد

بر ما تازیانه بزند

ما را اسیر کند

عموجان دیگر اب نمی خواهیم بیا...........

ای نیزه دار ؛ آینه بر نیزه میبری؟

خواهی چگونه از وسط شهر بگذری

از کوچه های خلوت آنجا عبور کن

خوب است اندکی به ابالفضل بنگری

کمتر بخند قاری قرآن دلش شکست

بر آیه ها قسم که تو بی دین و کافری

دیگر بس است نیزه خود را زمین مکوب

تو از یهودیان محل سنگ دل تری

دیدی حسین فاطمه خیر کثیر داشت

حالا تو صاحب دو سه تا کیسه زری

با رقص نیزه پدرم قصد کرده ای

در پیش چشم عمه لجم را در آوری؟

داری گل سری که عمویم خریده است

بی آبرو برای که سوغات میبری؟

حس میکنم به دختر خود قول داده ای

از کربلا براش دو خلخال میبری

رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی
عبّاس من! دیدی امّا مانند خواهر ندیدی
آن صورت مهربان را ، محبوب هر دو جهان را
وقتی غریبانه می رفت بی یار و یاور ندیدی
آری در آوردن تیر بی دست از دیده سخت است
امّا در آوردن تیر از نای اصغر ندیدی
حیرانی یک پدر را با نعش نوزاد بر دست
یا بُهت ناباوری را در چشم مادر ندیدی
شد پیش تو ناامیدی تیر نشسته به مشکت
مثل من اطراف عشقت انبوه لشکر ندیدی
بر گودی سرد گودال خوب است چشمت نیفتاد
چون چشم ناباور من دستی به خنجر ندیدی
مجنونی امّا برادر مجنون تر از من کسی نیست
آخر تو بر خاک صحرا لیلای بی سر ندیدی
قاسم صرّافان

زبان حال حضرت زینب با سیدالشهدا بعد از شهادت حضرت اباالفضل (علیهم السّلام)

زنان و کودکان در کاروان چشم امیدشان، دل گرمیشان به نگهبانان کاروان است. به علمدار نیرومند کاروان است. علمداری همچون حضرت عباس. چه کشیدند زنان و کودکان از داغ عباس. داغ شهادت او به یک طرف و بی محافظ و بی نگهبان شدن خودششان طرف دیگر. دلشان را می سوزاند و فقط می توانند آه بکشند و ناله کنند که ای عباس اگر بودی خیمه ها را غارت نمی کردند و بعد از آن آتش نمی زدند. به زنان و کودکان بی حرمتی نمی کردند. تازیانه ای بالا نمی رفت که بر تن آنان فرود آید. ای عباس اگر بودی سپاه علمدار داشت یعنی صاحب داشت هنوز حسین داشت.
عیاس هم چه کند برای آوردن آب برای کودکان بدون سلاح رفت ولی با شمشیر و تیر و نیزه مواجه شد. تا آخرین نفس مقاومت کرد تا جرعه ای آب بیاورد ولی نشد، نگذاشتند. خود آب ننوشید ولی نگذاشتند آب هم بیاورد.
شاید اگر برای آوردن آب نرفته بود. شاید اگر سلاح داشت ....... آن موقع هیچ کس رایای مقاومت با او را نداشت بعد از شهادت او سپاهیان فراری زیادی از دشمن برگشتند به خاطر آسودگی از نبودن او.

آه ای عباس اگر بودی شاید حسین زنده می ماند  .......... ولی تقدیر این بود که عباس دلیر و شجاع مطلومانه برای آوردن آب برود و برنگردد. علمدار سپاه سر وفاداریش شهید شود.