امام زمان ارواحنا له الفداء به این معنا نیز غریب هستند، چرا که تعداد دوستان واقعی و مخلص ایشان بسیار اندک است. اگر به اندازه کافی یار و یاور داشتند، امر ظهورشان این اندازه به تعویق نمی افتاد.
جناب عبدالعظیم حسنی از امام جواد عليه السلام روایت مفصلی نقل می فرمایند که بخشی از آن کمی یارانِ امام زمان ارواحنا له الفداء را نشان می دهد:
یَجَتمعُ اِلَیهِ مِن اَصحابِهِ عِدَّهُ اَهلِ بَدرٍ، ثلاثُمأَهٍ و ثَلاثَهَ عَشَرَ رَجُلاً مِن اقصیَ الارضِ، وَ ذِلکَ قَولُ اللهِ عزوجلَّ: «اَینَما تَکوُنوُا یَأتِ بِکُمِ اللهُ جَمیعاً اِنَّ اللهَ عَلی کُلِ شَیِّ قدیرٌ [1] فَاذَا اجتَمَعَت لَهُ هذِهِ العِدَّهُ مِن اَهلِ الاِخلاصِ، اَظهَرَ اللهُ اَمرَهُ، فاِذا کَمُلَ لَهُ العِقدُ – وَ هُوَ عَشَرَهُ آلافِ رَجلٍ – خَرَجَ بِأِذنِ اللهِ عزَّوَجَلَّ [2]
سیصد و سیزده نفر از اصحاب امام زمان ارواحنا له الفداء به تعداد اهل بدر، از اطراف زمین به سوی آن حضرت گرد می آیند. و این ناظر به کلام خدای عزوجل است که فرمود: «هر جا که باشید، خدا همه شما را گرد می آورد، به درستی که خدا بر هر کاری توانا است.» وقتی این عده از اهل اخلاص جمع شدند، خدا امرش را آشکار می کند. پس وقتی ده هزار نفر مرد کامل شدند، ایشان به اذِن خدای عزوجلّ خروج می کنند.
وقتی سیصد و سیزده نفر از اهل اخلاص جمع شدند، خداوند امر ظهور حضرت را آشکار می نماید. امام انجام آن رسالتی که خدای عزوجل به عهده ایشان قرار داده زمانی شروع می شود که ده هزار نفر کامل شوند.
اگر امام زمان ارواحنا له الفداء فقط سیصد و سیزده یار مخلس با تمام شرایط لازمه داشته باشند، ظهور می کنند. پس بسیار جای افسوس است که در طول تاریخ، هنوز این تعداد انصار واعوان واقعی برای حضرتش گرد نیامده است. این عده باید در مجموع تاریخ جمع شوند. و لزومی ندارد که همه آنها در یک زمان زنده باشند، بلکه ممکن است بسیاری از آنها از دنیا رفته باشند و هنگام ظهور مبعوث شده، و آماده یاری حضرت گردند، و به سوی ایشان بشتابند.
بارزترین شاهد غربت امام زمان ارواحنا له الفداء این است که سالهای طولانی گذشته، و هنوز این تعداد معدود یار و یاور واقعی برای حضرتش آماده نشده است.
مرحوم صاحب مکیال (اعلی الله مقامه الشریف) با تذکر به این مطلب می فرماید:
فَانظُراَیُّهاَ العاقِلُ کَیفَ طالَ السِّنونَ وَ مَضی الاَعوامُ، وَلَم تجمَع هذِهِ العِدَّهُ لِلاِمامِ عَلَیهِ السَّلامُ، فَهذا اَقوی شاهِدٍ عَلی قِلَّهِ اَنصارِهِ وَ غُربَتِهِ [3]
ای انسان فهمیده! نگاه کن، چگونه سال ها طولانی شد و سالیان زیاد گذشت، اما هنوز این تعداد برای امام جمع نشده است! این خود، قوی ترین دلیل بر کمی یاران و غربتِ حضرت است.
یاران امام زمان ارواحنا له الفداء در هنگام ظهور، باید ویژگی های زیادی داشته باشند که به سادگی در افراد جمع نمی شود. به عنوان مثال، یکی از ویژگی های یاران امام در زمان ظهور، تسلیم محض بودنِ آنها نسبت به حضرت است، در حدی که «هارون مکی» یکی از اصحاب امام صادق عليه السلام نسبت به ایشان داشت.
روزی «سهل بن حسن خراسانی» خدمت امام صادق عليه السلام رسید و عرض کرد: چه چیزی شما را باز می دارد از این که حق مسلم خود (حکومت و خلافت) را به دست آورید، در حالی که صد هزار شیعه آماده جنگیدن در اختیار شما هست؟!
حضرت برای امتحان او دستور فرمودند تا تنور را روشن کنند. وقتی آتش در تنور برافروخته شد و شعله اش بالا گرفت، به آن مرد خراسانی دستور دادند که وارد تنور شود. او که پنداشته بود امام عليه السلام از سخنان او غضبناک شده و قصد مجازاتش را دارند، عرض کرد: آقا مرا ببخشید، به آتش عذابم نکنید!
در همین اثنا، هارون مکی وارد شد. در حالی که کفش هایش در دستش بود، پس از عرض سلام به امام صادق عليه السلام و پاسخ ایشان، حضرت بدون هیچ مقدمه و توضیحی به او فرمودند: کفشهایت را بگذار و داخل تنور بنشین! او هم بدون تأمل و پرسشی این کار را انجام داد. امام در این حال، با آن مرد خراسانی به گفتگو پرداخت، و درباره خراسان مطالبی، به او فرمود که گویی شاهد و ناظر بر آن بوده است. سپس به سهل بن حسن فرمودن: برخیز و داخل تنور را بنگر! او دید هارون مکی چهارزانو داخل تنور نشسته و با دیدن امام و سهل بن حسن به آنها سلام کرد. اینجا بود که حضرت صادق عليه السلام از مرد خراسانی پرسیدند: در خراسان چه تعداد مثل هارون دارید؟ او گفت: قسم به خدا یک نفر هم اینگونه نداریم. آن گاه حضرت فرمودند:
اَما اِنّا لا نَخرُجُ فی زَمانٍ لا نَجِدُ فیهِ خَمسَهَ مُعاضدینَ لَنا، نَحنُ اَعلَمُ بِالوَقتِ [4]
آگاه باشید که ما در وقتی که (حتی) پنج نفر یار و کمک کار نداریم، خروج نمی کنیم، ما نسبت به وقت (خروج) آگاه تر هستیم.
تسلیم بودن تا این حد نسبت به امام، خصوصیتی است که کمتر میان شیعیان دیده می شود و نشانه کمال ایمان است.
اگر ویژگی های دیگر یاران حضرت در وقت ظهور هم به این ویژگی اضافه شود، معلوم می گردد که همواره تعداد اصحاب حضرت در هر زمانی بسیار اندک بوده است.
بنابراین حضرت مهدی از جهتِ بی یار و یاور بودن، غریب بوده و هستند.
آفتاب در غربت-محمد بنی هاشمی
[1] سوره بقره / آیه 148
[2] کمال الدین / ج 2 / ص 377 / باب 36 / ح 2
[3] مکیال المکارم / ج 1 / ص 138
[4] بحارالانوار / ج 47 / ص 123 و 124
