پیامبر خوبی ها و شیما ( زیبا )

پیامبر خوبی ها
شیما، محمد را بیش از عبدالله دوست می داشت.
هر چندعبدالله برادر تنی اش بود و محمد برادر رضاعی اش، اما از وقتی محمد به
جمع خانواده و قبیله شان اضافه شده بود همه چیز برکت پیدا کرده بود؛ تعداد
گوسفندان شان، قوت شتران شان و ...
شیما بیشتر وقتش را با محمد می گذراند. با او بازی می کرد، غذایش را می داد و
شبها برایش لالایی می خواند؛
یا ربنا اِبق لنا محمدا
حتّی أراهُ یافِعاً و اِمرَدا
ثم أراه سیدا مُسَّودا
وَاکبت اَعادیه مَعاً و الحُسَّدا
وَاَعطِهِ عِزاً یَدُومُ أبداً
حلیمه به حارث گفته بود تنها دلیلش برای پذیرفتن دایه گی محمد این بودکه دوست
نداشته بعد از پشت سر گذاشتن راه طولانی سرزمینش تا مکه، تنها زنِ دست خالی
قبیله باشد اما حالا روز به روز که می گذشت، می فهمید که سالها بعد این کودک
یتیم مایه ی مباهاتش خواهد شد.
"محمد" شده بود نازدانه ی حلیمه و حارث و شیما و عبدا...

***
"محمد" هشت ساله کارش چوپانی بود. آرامش صحرا بهترین فرصت بود برای اندیشیدن.
در سکوت صحرا، ساعت ها فکر می کرد و فکر. نتیجه اش شد جمله حکیمانه؛ "فکرة
ساعة خیر من عبادة ستین سنة"
جهل و حماقت مردم بی تابش کرده بود؛
- "عموجان، مردی را دیدم که با دستانش، دخترش را زنده به گور کرد. مادر دختر
دورتر ایستاده بود و اشک می ریخت. من هم پا به پای آن زن اشک ریختم..."
- "بی تاب نباش پسرم!"
محمد اما بی تاب بود.

***
" - بگوییم دیوانه است. اگر قانع نشدند می توانیم بگوییم شاعر است یا حتی ساحر
است. بالاخره باید چاره ای کنیم. اخلاق و مهربانی و درستکاری محمد سبب شده که
هر روز از این ور و آن ور بشنویم؛ شهادت می دهم که خدا یکی است و محمد رسول
اوست.
باید چاره ای کنیم، محمد عیش و نوش و کاسبی مان را حسابی بهم ریخته است."

 

***
شصت و اندی سال غمِ امتش را به جان خرید. برای رسالت بزرگش از هیچ کاری فرو
گذار نکرد؛ جنگ، صلح، مهربانی، قهر، هجرت، ...
و برای عاقبت بخیری امتش، محمد اما بی تاب بود.
"از خداوند درخواست کردم، حساب امت مرا به من بدهد تا این که آن ها نزد امت
های دیگر رسوا نشوند، پس خداوند عزیز و بزرگ وحی فرستاد: ای محمد! من حساب امت
اسلام را به دست می گیرم و اگر لغزشی از آن ها سر زد، آن را از تو نیز می
پوشانم تا حتی نزد تو هم رسوا نشوند."
 

لطفا صلوات بر محمد و آل محمد بفرستید

اللهم صل علی محمد و ال محمد