حیدر پوراسفرجانی اظهارکرد: بیشترین پروژه های به کارگیری نانو ذرات آهن صفر ظرفیتی در بهبود کیفیت آب مربوط به کاربرد این ذرات به صورت تزریق به داخل آکیفر آلوده، جهت تصفیه در محل آب آلوده بوده است، در این روش نانو ذرات پس از پایان واکنش، به راحتی همراه با آب منتقل شده و به مرور زمان می توانند خود تبدیل به یک معضل زیست محیطی شوند.
وی افزود: جهت غلبه بر معضلات ناشی از به کارگیری نانو ذرات آهن صفر ظرفیتی خالص، از شن، زئولیت و ژئوتکستایل به عنوان تثبیت کننده های متخلخل، جهت پایدارکردن نانو ذرات آهن صفر ظرفیتی استفاده شد، کارآیی این نانوفیلترهای نوین جهت حذف نیترات از زهاب کشاورزی ارزیابی شد، تثبیت نانو ذرات آهن صفر ظرفیتی بر روی بسترها علاوه بر تسهیل جداسازی این ذرات از محیط واکنش، بعلت کاهش برخورد ذرات با یکدیگر منجر به کاهش تجمع ذرات، افزایش طول عمر و کارآیی آنها می شود.
این محقق ادامه داد: حذف نیترات توسط این نانوفیلترها درمدت زمان کوتاهی درمقایسه با سایر روش ها و با بازده بالا انجام می شود، علاوه براین، این نانوفیلترها قابلیت احیا داشته که سبب توجیه اقتصادی به کارگیری آنها در پروژه های صنعتی و درمقیاس بزرگ می شود.
وی گفت: بسترهای مورد استفاده به منظور تثبیت نانو ذرات آهن در مقیاس میلی متری مورد استفاده قرار گرفتند که به راحتی قابلیت جداسازی از محیط واکنش را دارند، ترکیب نانوفیلترهای بدست آمده بسیار پایدار بوده و این مسئله خطر تجمع ذرات آهن در محیط زیست را به طور کلی مرتفع می کند.
