پروتکل مسیریابی RIPv1 برای نخستین بار در سال 1988 در قالب RFC1058 ارائه گردید. این پروتکل به دلیل آن‌که تنها از آدرس‌دهی class full پشتیبانی می‌نماید، چندان مورد پسند راهبران شبکه نیست. اما به هر حال این پروتکل با توجه به تنظیمات ساده و سرعت در به اشتراک گذاردن اطلاعات مسیرها در یک شبکه کوچک با چندین مسیریاب، هنوز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
نحوه ارتباط بین مسیریاب‌ها بر اساس این پروتکل در شکل زیر نمایش داده شده است. پس از فعال کردن پروتکل RIP، یک درخواست از سوی این مسیریاب ارسال می‌گردد. بقیه تجهیزات که در حال گوش کردن به درخواست‌ها هستند، به این درخواست با یک لیست از مسیرها پاسخ می‌دهند. همچنین بسته‌های به روزرسانی از سوی مسیریاب‌ها به صورت دوره‌ای broadcast می‌شود.
یک گره مجعول می‌تواند با broadcast کردن پیام‌های درخواستی مشابه با پروتکل RIP و spoof کردن آدرس IP مربوط به مبدأ، یک حمله DDOS را راه‌اندازی نماید. مهاجمین در حملات اخیر، مسیریاب‌هایی را بیشتر ترجیح می‌دهند که احتمال می‌رود مقدار زیادی مسیر در جدول مسیریابی خود داشته باشند.
تصویر زیر نمونه‌ای از ترافیک یک حمله واقعی به سوی یکی از مشتریان کمپانی AKAMAI را نشان می‌دهد. این ترافیک بیانگر پاسخ‌های ناخواسته به درخواست‌های RIPv1 می‌باشد
فسا-پسا
