وَ آخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ/ توبه 102
شأن نزول:
در مورد نزول این آیه روایاتى نقل شده كه در بیشتر آنها به نام «ابو لبابه انصارى» برخورد مى كنیم، طبق روایتى او با دو یا چند نفر دیگر از یاران پیامبر صلّى اللّه علیه و آله از شركت در جنگ «تبوك» خوددارى كردند اما هنگامى كه آیاتى را كه در مذمت متخلفین وارد شده بود شنیدند بسیار ناراحت و پشیمان گشتند، خود را به ستونهاى مسجد پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله بستند و هنگامى كه پیامبر صلّى اللّه علیه و آله بازگشت و از حال آنها خبر گرفت عرض كردند: آنها سوگند یاد كرده اند كه خود را از ستون باز نكنند تا این كه پیامبر صلّى اللّه علیه و آله چنین كند، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: من نیز سوگند یاد مى كنم كه چنین كارى نخواهم كرد مگر این كه خداوند به من اجازه دهد.
آیه نازل شد و خداوند توبه آنها را پذیرفت، و پیامبر صلّى اللّه علیه و آله آنها را از ستون مسجد باز كرد.
آنها به شكرانه این موضوع همه اموال خود را به پیامبر صلّى اللّه علیه و آله تقدیم داشتند.
پیامبر صلّى اللّه علیه و آله فرمود: هنوز دستورى در این باره بر من نازل نشده است، چیزى نگذشت كه آیه بعد نازل شد و دستور داد كه پیامبر صلّى اللّه علیه و آله قسمتى از اموال آنها را بگیرد.
برگزیده تفسیر نمونه، ج2، ص: 248
