از زمان ورود اين توپ به خدمت تاكنون اطلاعات ناچيزي از آن منتشر شده است . اين توپ به صورت روباز احتمالا بر روي شاسي تانك T-54 و يا بنا به گزارش هفته نامه دفاعي Jane's تانك چيني Type 59 و يا T62 نصب شده است. لازم به ذكر است كه كره شمالي تعداد زيادي توپخانه خودكششي را توليد و در زرادخانه خود ذخيره نموده است . اين توپ 170 ميليمتري فاقد حفاظ بوده و دو بيل بزرگ در انتهاي خود دارد كه قبل از شليك پائين آورده مي شوند. اين توپ از نوع ناشناخته اي است كه احتمالا در گذشته از يك توپ دفاع ساحلي و يا توپخانه روسي نصب شده بر روي ناوشكن ها برگرفته شده و به نظر مي رسد تكنولوژي آن مربوط به دهه 50 ميلادي باشد.
توپخانه KOKSAN يا M-1978 براي نخستين بار در رژه سال 1985 به نمايش عموم درآمد. Koksan نام شهري در كره شمالي است كه اين توپ براي نخستين بار در سال 1978 آنجا مشاهده شده است. در نمونه هاي اوليه ، اين توپ هيچ مهماتي را با خود حمل نمي كند. تعداد توپهاي در خدمت كره شمالي نيز به صورت عمومي گزارش نشده است. نقل و انتقال اين توپ بدليل حساسيت شاسي آن محدود به نظر مي رسد و استحكام زره آن به همان اندازه تانك چيني Type 59 مي باشد.
مدل هاي بهينه شده اين توپ كه بعدها M1989 KOKSAN نام گرفت جايگزين مدل هاي قديمي M-1978 شده و قادر به حمل 12 گلوله با خود است. كره شمالي اين توپها را در قالب آتشبارهائي معادل يك هنگ شامل 36 قبضه توپ وعمدتا در مناطق مرزي با كره جنوبي مستقر كرده است اما پس از آنكه سامانه هاي موشكهاي جديدي را جايگزين آنها ساخت ، بخشي از توپها رابه ايران صادر نمود. اين توپها عمدتا در سنگرهاي بتوني با عمق 5 متر واقع در زير شن ها يا زمين مخفي شده اند. نكته كليدي اين توپ برد بلند آتش آن است كه مي تواند شهر سئول در كره جنوبي را از ماوراء محدوده غيرنظامي واقع در مرز دو كشور هدف قرار دهد.
توپخانه خودكششي 170 ميليمتري KOKSAN
جنگ ايران و عراق تنها جنگي است كه اين سامانه در آن بكار گرفته شد و ايران با موفقيت از آنها بر عليه آتشبارهاي توپخانه و مواضع نيروهاي عراقي در رده هاي عمقي استفاده نمود. در جريان جنگ ايران و عراق ، تاسيسات نفتي كليدي دو كشور در برد آتش توپخانه طرفين قرار داشت. در ژوئن سال 1982 ، عراقي ها به صورت كامل از خاك ايران بيرون رانده شدند . از آن نقطه به بعد ، عراق بيشتر اوقات جنگ را در لاك دفاعي فرو رفته بود. در سال 1986 و ابتداي سال 1987 ، ايران عمليات هجومي جديدي را آغاز نمود و توانست تا حاشيه بصره پيشروي كند. هنگاميكه عراق جنگ جديد نفتكش ها را به راه انداخت ، ايران متقابلا كشتيراني آزاد را هدف قرار داد. كويت نيز كه ميلياردها دلار به صورت وام به عراق پرداخت كرد و از عراق حمايت نمود ، ناگهان خود را در وسط ميدان جنگ ديد.
ايران تعدادي از توپهاي M1978 Koksan را در سال 1987 از كره شمالي دريافت نمود. در آن زمان ، اين توپها بالاترين برد را در ميان توپهاي ساخته شده در دنيا داشت و قادر بود تا گلوله هاي مجهز به خرج موشكي را تقريبا تا 60 كيلومتري شليك نمايد. ايرانيها با اين توپ از درون بندر فاو ، تاسيسات نفتي كويت را در شمال شرقي اين كشور هدف قرار مي دادند. با آنكه جنگ ايران و عراق در شمال كويت در جريان بود اما آتشباري گلوله هاي توپخانه ، ديوارهاي شهر كويت را بلرزه در مي آورد. تعدادي از اين توپها در اواخر جنگ ايران و عراق به غنيمت نيروهاي عراقي درآمد.
توپ M1978 Koksan
از سال 1993، كره شمالي توانائي هاي توپخانه اش را در مناطق نزديك با مرز كره جنوبي تقويت نمود. علت آن هم ضعف نيروي هوائي آن كشور در انجام حملات زميني است . در سال 1998 كارشناسان كره جنوبي معتقد بودند كه كره شمالي استقرار توپخانه 170 ميليمتري Koksan با برد 50 كيلومتر و موشكهاي 240 ميليمتري در مناطق مركزي و غربي را به پايان برده و اكنون در حال افزايش مناطق تحت پوشش اين دو سامانه در شرق كشور است.
كره شمالي به تقويت توان دفاعي خود ادامه مي دهد. به طور كاملا مشخصي اجراي چنين برنامه جاه طلبانه اي با هدف افزايش توان نيروي زميني آن كشور صورت مي گيرد. شالوده اصلي اين برنامه ، بكارگيري تعداد زيادي از لانچرهاي چند لوله اي موشكهاي بردبلند 240 ميليمتري و توپخانه خودكششي 170 ميليمتري به محل هاي استقرار مستحكمي در نزديكي منطقه غيرنظامي مرزي است. به استثناي اين توپها كه در رژه سال 1992مشاهده گرديده اند و چند سامانه احتمالي ديگر ، بيشتر توپخانه هاي كره شمالي از طرح هاي قديمي روسي و چيني برگرفته شده اند.
تحليلگران امنيتي كره جنوبي طي گزارشي اظهار داشته اند كه يگانهاي توپخانه 170 ميليمتري و موشكي 240 ميليمتري كره شمالي قادر است تا 10.000 گلوله در دقيقه به سوي سئول و اطراف آن شليك كند. " تعداد توپهاي Koksan به صورت عمومي گزارش نشده است اما گزارشات موثقي در دست است كه نشان ميدهد كره شمالي حدود 500 قبضه آتشبار دوربرد دارد كه ميتوانند سئول را هدف قرار دهند . اين تعداد دوبرابر تعداد آتشبارها در اواسط دهه 90 است .
كاليبر بزرگ توپخانه هاي خودكششي عموما سبب مي شود تا نرخ آتش در دقيقه بين 4 تا 8 گلوله متغير باشد. اين امر سبب ميشود تا اتشبارهاي موجود بين 2 تا 4000 گلوله را در دقيقه شليك نمايند. حدود دويست قبضه موشك انداز 240mm قادر به شليك 12 الي 22 راكت هستند كه مي توانند حدود 4400 راكت در دقيقه را شليك نمايند. اتكاي كره شمالي به آتش توپخانه به عنوان زيربناي قدرت رزمي خود سبب شده تا ارتش آن كشور حدود 50 سنگر بتوني مخصوص به ارتفاع 5 متر را در طول مرز براي توپخانه هاي سنگين خود كششي همچون Koksan ايجاد نمايد . ارتفاع بلند اين سنگرها بيشتر از اندازه مورد نياز براي تانكها يا توپخانه هاي ضد تانك است.
برد اين توپ بين 40 تا بيش از 50 كيلومتر تخمين زده شده و قادر به شليك گلوله هاي شديدالانفجار ، تركشي و شيميائي يا بيولوژيك است.
برد 24 الي 30 مايل/40 الي 50 كيلومتر براي گلوله هاي معمولي
برد 35مايل/60 كيلومتر براي گلوله هاي با خرج موشكي
گزارشات مبني بر برد 70 كيلومتر مردود است .
مهمات
مهمات شديدالانفجار
گلوله هاي تركشي
مهمات شيميائي يا بيولوژيك
حداكثر نرخ آتش
يك يا 2 گلوله در هر پنج دقيقه (به طور تقريبي)
حداكثر سرعت 40 كيلومتر در ساعت ( تقريبي)
شعاع عملياتي 300 كيلومتر (تقريبي)
ورود به خدمت : دهه 1970
وزن : 40 تن
منبع:میلیتاری پارسی
