هودج

فیل های جنگی می توانستند یک برجک چوبی بزرگ (معروف به هودج) را روی پشت خود حمل کنند. سربازان در این برجک ها سوار می شدند و به سبک سربازانی که از قلعه می جنگند، می جنگیدند. جنگیدن از توی هودج مزایا و معایبی داشت. از طرفی سربازان را در ارتفاعی بالاتر قرار می داد، و از طرف دیگر آنها را در تیررس دشمنان قرار می داد.

اندازۀ بزرگ

اگرچه فیلها سلاح هایی قدرتمند محسوب می شدند، اما کارکرد اصلیشان ایجاد هراس در دل نیروهای دشمن بود. اسکندر مقدونی در اولین برخورد با فیل ها چنان برآشفت، که پیش از نبرد گوگمل، قربانی هایی را پیشکش خدایان کرد. در واقع، فیل های جنگی بسیار نامطمئن و غیرقابل پیش بینی بودند. حضور فیل ها در میدان نبرد، برای هر دو ارتش خطرناک بود، چرا که فیل ها دچار وحشت می شدند و رم می کردند.

جنسیت

در نبردها تنها از فیل های نر استفاده می شد. بسیاری معتقدند که دلیل این موضوع، سرعت بیشتر و تندخویی فیل های نر بوده است، اما این باور نادرست است. نرها از ماده ها مناسب تر بودند، به این خاطر که ماده ها در میدان نبرد از نرها فرار می کردند، و این ویژگی باعث می شد که استفاده از آنها کاری نامطمئن و خطرناک باشد. در عوض از فیل های ماده برای حمل تجهیزات و انتقال افراد استفاده می شد.

زره

با وجود اینکه فیل ها به خودی خود از پوستی کلفت برخوردارند، که زخم زدن به آنها در میدان نبرد را کاری دشوار می کند، تدارکاتی برای محافظت بیشتر از آنها نیز دیده شده بود. معمولاً به فیل ها زرهی نازک پوشانده می شد و در برخی موارد جوشن هم رویشان می انداختند. هندی ها حتی به عاج های فیل هایشان تیغ وصل می کردند تا کشنده تر شود.

انضباط

تربیت فیل ها کار آسانی نبود. اکثر فیل هایی که در جنگ ها مورد استفاده قرار می گرفتند، از حیات وحش به اسارت گرفته شده بودند، چرا که اگر از حیواناتی که در اسارت به دنیا آمده بودند، استفاده می شد، مدت زمان بسیار بیشتری تا رسیدن حیوان به سنی که مناسب حضور در جنگ باشد، طول می کشید. فیل ها مقدار زیادی غذا و آب مصرف می کردند، و تربیت آنها سال ها طول می کشید. از خائنان به ارتش و سایر مجرمان در تمرین ها استفاده می شد تا فیل له کردن و کشتن دشمنان را تمرین کند.

سربازان

سربازان و سواران همیشه فیل ها را در جنگ همراهی می کردند. معمولاً سه یا چهار کماندار یا نیزه دار به همراه فیلبان که وظیفۀ هدایت فیل را داشت، در هودج می نشستند. فیلبان یک تیغ و چکش داشت تا اگر حیوان رم کرد، نخاع حیوان را قطع کند.