بسم‌الله الرحمن الرحیم
در شماره گذشته از سلسله مقالات پیش رو، به بررسی بخشی از زبور حضرت داوود، پیرامون ظهور حضرت حجت، و انطباق آن با قرآن پرداختیم. در این شماره در نظر داریم بخش دیگر از این کتاب را که مشخصا به بعثت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امامت نهایی صالحان اشاره میکند، مورد مطالعه و بررسی قرار دهیم.
در مزمور 72 کتاب زبور در مورد پیامبر بزرگوار اسلام (صلی الله علیه و آله) و فرزند دادگسترش حضرت مهدی (علیه السّلام)، چنین می‌فرماید:
«(1) ای خدا! شرع و احكام خود را به «ملك»، و عدالت خود را به «ملك‌زاده» عطا فرما (2) تا این كه قوم تو را به عدالت و فقرای تو را به انصاف حكم نماید (3) به قوم كوه‌ها سلامت و كویرها عدالت برساند (4) فقیران قوم را حكم نماید، و پسران مسكینان را نجات دهد، و ظالم را بشكند (5) تا باقی ماندن ماه و آفتاب دور به دور از تو بترسند (6) بر گیاه بریده شده مثل باران و مانند امطار ـ كه زمین را سیراب می‌گرداند ـ خواهد بارید،
(7) و در روزهایش صدّیقان شكوفه خواهد نمود، و زیادتی سلامتی تا بای ماندن ماه خواهد بود (8) از دریا تا به دریا و از نهر تا به اقصی زمین سلطنت خواهد نمود (9) صحرا نشینیان در حضورش خم خواهند شد و دشمنانش خاك را خواهند بوسید (10) ملوك طرشیش و جزیره‌ها، هدیه‌ها خواهند آورد، و پادشاهان شبا و سبا پیشكش‌ها تقریب خواهند نمود،
(11) بلكه تمامی موك با او كرنش خواهند نمود، و تمامی اُمم او را بندگی خواهند كرد (12) زیرا فقیر را وقتی كه فریاد می‌كند و مسكین كه نصرت كننده ندارد، خلاصی خواهد داد (13) و به ذلیل و محتاج ترحّم خواهد فرمود و جان‌های مسكینان را نجات خواهد داد (14) جان ایشان را از ظلم و ستم نجات خواهد داد، و هم در نظرش خون ایشان قیمتی خواهد بود،
(15) و زنده مانده از شبا به او بخشیده خواهد شد (16) در زمین به سر كوه ها مشت غلّه كاشته می‌شود كه محصول آن مثل اسنان متحرّك شده، اهل شهرها مثل گیاه زمین شكوفه خواهند نمود (17) اسم او ابداً بماند، اسمش مثل آفتاب باقی بماند، در او مردمان بركت خواهند یافت، و تمامی قبایل او را خجسته خواهند گفت (19) بلكه اسم ذوالجلال او ابداً مبارك باد، و تمامی زمین از جلالش پر شود (20) دعای داوود پسر یسیّ تمام شد»
در توضیح بشارت فوق باید گفت در این بشارت، پیامبر بزرگ اسلام حضرت محمّد بن عبدالله ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ به عنوان «ملك» و فرزند گرامش حضرت مهدی (علیه السّلام) كه بزرگ‌ترین و كامل‌ترین مظهر عدل الهی است به عنوان «ملك‌زاده» معرفی گردیده، و به بعضی از امتیازات و مشخصات دیگر وی نیز اشاره شده است.
ولی برخی از علما و دانشمندان «یهود» چنین پنداشته‌اند كه: منظور از «ملِك» در این آیه، حضرت داود (علیه السّلام)، و منظور از «ملك‌زاده» فرزند وی حضرت سلیمان (علیه السّلام) است، ولی این اندیشه از 8 جهت نادرست و غیر قابل قبول است که سه مورد آن را در این شماره و پنج مورد آن را به یاری خدا در شماره آینده مورد بررسی قرار خواهیم داد.
نخست این كه، حضرت داود (علیه السّلام) از انبیای پیرو شریعت تورات بوده و خود او دارای شریعت و احكام نوینی نبوده است تا این كه بگوید: «ای خدا! شرع و احكام خود را به «ملك» و عدالت خود را به «ملك‌زاده» عطا فرما»، و روی این اصل درخواست شریعت مستقل نوین در خور مقام آن حضرت نیست.
دوّم این كه، در خواست شرع و احكام و عدالت كه به صورت دعا بر زبان حضرت داوود (علیه السّلام) جاری شده ـ چنان كه از نحوه‌ی درخواست آشكار است ـ برای دو شخصیت عظیم آسمانی است كه یكی دارای مقام سلطنت بر پیامبران و صاحب شرع و احكام جدید، و دیگری مظهر أتمّ عدالت، و صاحب مقام ولایت مطلقه، و مورد انتظار عموم ملل جهان است.
سوّم این كه عظمت، قدرت، شوكت و سلطنتی كه در آیات مزبور برای «ملك‌زاده» ذكر گردیده است نه با حضرت سلیمان (علیه السّلام) و نه با هیچ یك از انبیای الهی وفق نمی‌دهد؛ زیرا نه مملكت حضرت سلیمان (علیه السّلام) از مملكت پدرش حضرت داوود (علیه السّلام) بنابر اعتقاد اهل كتاب، وسیع‌تر بوده و نه ظلم و ستم در عهد او شكسته شده است.
ادامه دارد ...
