∞ آیه شب ششم ماه مبارک رمضان ∞

مَّن ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَيُضَاعِفَهُ لَهُ وَلَهُ أَجْرٌ كَرِيمٌ

کیست که به خدا وام نیکو دهد (و از اموالی که به او ارزانی داشته انفاق کند) تا خداوند آن را برای او چندین برابر کند؟ و برای او پاداش پرارزشی است

سوره حدید  آیه ۱۱ 

تقدیم به سید الساجدین  غریب  مدینه  زین العابدین  آقا  امام سجاد علیه السلام 

به نیت ظهور صاحب الامر 

بنام خدا

آيه:
 
مَن ذَا الَّذِى يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضَاعِفَهُ لَهُ وَلَهُ أَجْرٌ كَرِيمٌ‏؛

ترجمه:
 
كيست آن كه به خدا وام دهد، وامى نيكو، تا خداوند آن را براى او دوچندان كند و براى او پاداشى گرانمايه است.

نکته ها:
 
«قرض»، به معناى بريدن و جدا كردن بخشى از مال است. «مقراض» وسيله بريدن است و «قراضه» به مالى گفته مى‏شود كه از بدنه جدا شده است.
قرض به خدا، انفاقى است كه با چند برابر در قيامت پس داده مى‏شود. قرض در قرآن همراه با كلمه «حَسَن» آمده است، يعنى فورى پرداخت شود، بى‏منّت باشد، قبل از سؤالِ سائل باشد، در حدّ وفور باشد، براى كارهاى مفيد و لازم باشد.
قرض الحسنه بركاتى دارد: كاهش كدورت و افزايش محبّت، حفظ آبروى مردم و جلوگيرى از ورشكستگى آنان، اصلاح ساختار اقتصادى جامعه، جلوگيرى از رواج ربا، كنترل حرص و بخل، تعديل ثروت، رشد فرهنگ تعاون.
خداوندى كه ميراث آسمان‏ها و زمين براى اوست و در آيات قبل دو بار فرمود: «له ملك السّموات و الارض» در اين آيه براى تشويق مردم و اهميت قرض‏الحسنه از مردم قرض مى‏خواهد. «من ذا الّذى يقرض اللّه...»
اسلام با هر نوع ركود و سستى مخالف است.
1. ركود طبيعت. «من وجد ماء و ترابا ثم افتقر فابعده اللّه»(1) هركس آب و زمين داشته باشد ولى تلاش نكند و فقير باشد، از رحمت الهى دور شده است.
2. ركود نيروى انسانى. «اللهمّ انّى اعوذ بك من الكسل»(2) بارالها! به تو پناه مى‏برم از تنبلى.
3. ركود مال. «الّذين يكنزون الذهب و الفضّة و لم ينفقونها...»(3)
4. ركود علمى، اخلاقى و معنوى. «زدنى علما»(4)، «زادهم هدى»(5)، «من استوى يوماه فهو مغبون»(6) هركس دو روزش مساوى باشد، زيانكار است.
5. ركود فكر. «من استبدّ برأيه هلك»(7) نظرخواهى نكردن، استبداد به رأى خود و تك‏روى، مايه‏ى هلاكت است.

پی نوشت ها :

1) وسائل، ج 17، ص‏40.
2) كافى، ج‏2، ص‏585 .
3) توبه، 34.
4) طه، 114.
5) محمّد، 17.
6) بحار، ج 68، ص 173.
7) وسائل، ج 12، ص‏40.
 
منابع:

تفسیر نور، حجت الاسلام محسن قرائتی
پایگاه راسخون

بنام خدا

مَنْ ذَا الَّذي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضاعِفَهُ لَهُ وَ لَهُ أَجْرٌ کَريمٌ

(آن کیست که قرض خوبی به خدا دهد تا خدا آن را برایش مضاعف کند، و خدا اجری ارجمند دارد)
پيام ها:
 
1- خداوند، خود را در جانب محرومان قرار داده و از مردم طلب وام مى‏كند. گويا خداوند، ضامنِ آنان شده و پاداش وام را تضمين نموده است. «من ذا الّذى يقرض اللّه»
2- كار خير اگر به صورت خلق و خو درآيد، ارزش بيشترى دارد. «يقرض اللّه...»
3- نفسِ عمل مهم نيست، حَسَن بودن آن مهم است. «قرضاً حسناً»
4- قرض دادن كاهش مال نيست، افزايش آن است. «فيضاعفه»
5 - آنجا كه كار سخت است، اهرم قوى لازم دارد. (چون دل كندن از مال سخت است، خداوند پاداش چند برابر را مطرح مى‏كند.) «فيضاعفه له و له أجر كريم»
6- قرض دادن، نشانه كرامت است و خداوند براى انسان كريم، اجر كريم قرار داده است. «و له أجر كريم»
7- براى تربيت و رشد ديگران، بايد آنان را تكريم نمود. «و له أجر كريم»
 

عَنِ الرِّضا عليه السلام: وَاِذا ماتَ رَجُلٌ وَلَهَ دَيْنٌ عَلى رَجُلٍ فَاِنْ اَخَذَهُ وارِثُهُ مِنْهُ فَهْوَلَهُ وَ اِنْ لَمْ يُعْطِهِ فَهُوَ لِلْمَيِّتِ فِى الآخِرَةِ. حديث

قرض الحسنه سنّتى اسلامى است كه اقتصاد را در خدمت عقيده مى گيرد.

عَنْ رَسُولِ اللّهِ صلي الله عليه و آله: ... وَمَـنْ اَقْرَضَ اَخاهُ الْمُـؤْمِنَ بِـكُلِّ دِرْهَمٍ اَقْرَضَهُ وَزْنَ جَبَلِ اُحُدٍ وَجَـبَلَ رِضْـوانٍ وَطُورِ سَيْـناءَ حَسَنـاتٍ. فَاِنْ رَفَقَ بِهِ فِـى طَلَبِهِ يَعْبَـرُبِهِ عَلَى الصِّراطِ كَالْبَرْقِ الْخـاطِفِ الّـلامِعِ بِغِيْـرِ حِسابٍ وَلاعَذابٍ. حديث

عَنْ رَسُولِ اللّهِ صلي الله عليه و آله: رَاَيْتُ لَيْلَةً اُسْرِىَ بى عَلى بابِ الْجَنَّةِ مَكْتُوبا اَلصَّدَقَةُ بِعَشْرِ اَمْثالِها وَالْقَرْضُ بِثَمانِيَةَ عَشْرٍ، فَقُلْتُ: يا جَبْرَئِيلُ مابالُ الْقَرْضِ اَفْضَلُ مِنَ الصَّدَقَةِ؟ قالَ: لِأنَّ السّائِلَ يَسْأَلُ وَعِنْدَهُ، وَالْمُسْتَقْرِضُ لايَسْتَقْرِضُ اِلاّ مِنْ حاجَةٍ. حديث

خدایا مهربانم   قلبم  را  به تو‌وام میدم   :-(    این وام  بلا عوض است     

دلنوشته  :-( 

بسم الله الرحمن الرحیم

از امام صادق عليه السّلام نقل شده است كه فرمود: «خداوند از بندگانش وامى مطالبه نكرده است به خاطر احتياج خود و آنچه از حقوق براى خداست براى ولى و نماينده اوست».

منظور از «قرض دادن به پروردگار» هر گونه انفاق در راه اوست كه يكى از مصاديق مهم آن كمك كردن به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و امام مسلمين مى‏باشد تا در مصارف لازم براى اداره حكومت اسلامى به كار گيرد.

راسـتى تعبیر عجیبى است خدائى که بخشنده تمام نعمتها است ، و همه ذرات وجود ما لحظه بـه لحـظـه از دریـاى بـى پایان فیض او بهره مى گیرد و مملوک او است ، ما را صاحبان امـوال شمرده ، و در مقام گرفتن وام از ما برآمده ، و برخلاف وامهاى معمولى عین همان مقدار باز پس مى دهند، او چندین برابر، گاه صدها و گاه هزار برابر، بر آن اضافه مى کند و علاوه بر اینها وعده اجر کریم که پاداشى است عظیم که جز خدا نمى داند نیز مى دهد.