این یک توبه نامه است. من توبه کرده ام. توبه از این که چرا امام زمانم را اسیر پست های وبلاگم کرده ام.
مطالبی می نویسم نه برای خشنودی حضرت بلکه برای افزایش آمار و تازگی مطالب.
حضرت پست.
جالب است. جایگزین جالبی برای (مهدی) است.
وبلاگ اگر برایم مهم تر از حضرت باشد پس خاک بر سر من.
به این پست های ریاکارانه.
به این عناوین دروغین.
واقعا به جای آنکه من وبلاگم را بنویسم، وبلاگ دارد زندگیم را مینویسد.
آقا پیش من غریبتر از سایت های کذایی است. چرا که آنها لا اقل کاری با حضرت ندارند. نه مثل من که نام حضرت را مورد سوء استفاده قرار می دهم.
دیگر به کار خودم اعتماد ندارم. به خودم هم همینطور.
نمی دانم ادامه بدهم یا نه؟
آقا کمکم کنید.
امام مهدی علیه السّلام فرمودند:
یَعْمَلُ کُلُّ امْرِيء مِنْکُمْ ما یَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنا، وَ لْیَتَجَنَّب ما یُدْنیهِ مِنْ کَراهیَّتِنا وَ سَخَطِنا، فَاِنَّ امْرَءاً یَبْغَتُهُ فُجْأةٌ حینَ لا تَنْفَعُهُ تَوْبَةٌ، وَ لا یُنْجیهِ مِنْ عِقابِنا نَدَمٌ عَلى حُوبَة؛
هر یک از شما باید عملى را انجام دهد که سبب نزدیکى به ما و جذب محبّت ما گردد؛ و باید دورى کند از کردارى که ما نسبت به آن، ناخوشایند و خشمناک مى باشیم، پس چه بسا شخصى در لحظه اى توبه کند که دیگر به حال او سودى ندارد و نیز او را از عِقاب و عذاب الهى نجات نمى بخشد.
بحار الانوار
