آدمها وقتی می خوابند دیگر چیزی نمی بینند اما تا حدودی قابلیت شنیدن را دارند برای همین هم هست که با صدای ساعت از خواب بر می خیزند.
در عصر غیبت آدمها خوابیده اند و چیزی را نمی بینند. با چنین حالتی واقعا نمی فهمم چرا این قدر آرزوی تشرف را دارند؟
اگر آدم بخواهد بیدار شود همان صدا کفایتش می کند. و چه بسیار از این منادی ها که امام زمانمان سر داده اند.
اگر کسی می خواست بیدار شود تا الان بیدار می شد.
چه شده با ما که با وجود این فریادها از جا بر نمی خیزیم؟
فقط یک دلیل می تواند داشته باشد.
خود را به خواب زده ایم. تا نفهمیم که به ما نیاز دارند. تا نفهمیم که وظیفه مان چیست.
آدمها خیلی سعی می کنند نفهمند اما نمی شود.
راست می گویند که کسی را که خوابیده می توان بیدار کرد اما کسی که خود را به خواب زده هرگز.
چرا آرزوی تشرف داریم اما خود را به خواب زده ایم؟
این تشرف به چه دردی می خورد؟ چه فایده ای دارد؟ برای ما که خود را به خواب زده ایم تشرف هم اثری ندارد.
امیرمؤمنان حضرت علی بن ابی طالب فرمودند:
وَيْحُ النّائِمِ ما اَخْسَرَهُ! قَصُرَ عُمْرُهُ وَ قَلَّ اَجْرُهُ؛
واى بر آن كه در خواب (غفلت) است! چه زيانكار است! عمر او كوتاه شده است و پاداش او كم.
ألا مُستَيقِظٌ مِن غَفلَتِهِ قَبلَ نَفادِ مُدَّتِهِ ؛
آيا كسى نيست كه پيش از پايان عمر از خواب غفلت بيدار شود؟
منبع: غرر الحکم و عیون الحکم
وبلاگ: wait.rasekhoonblog.com
