به گزارش سرویس علمی ایسنا، فضاپیمای «سرعت گیر فراصوت با تراکم پایین» (LDSD) که دقیقا شبیه یک بشقاب پرنده است، روز دوشنبه از پایگاه Pacific Missile Range نیروی دریایی آمریکا در هاوایی پرتاب شد، اما چتر آن باد نشده و ماموریت را با نقص مواجه کرد. تصاویر منتشر شده از این آزمایش نشان داد که چترنجات مذبور از هم پاشیده و متلاشی شد.
ناسا از این فضاپیما برای تولید فناوری لازم به منظور انتقال فضانوردان به سطح مریخ در آینده استفاده می‌کند. اما آزمایش دیروز نشان داد که مهندسان هنوز با محقق شدن این هدف، فاصله داشته و هنوز چیزهای زیادی را باید برای انجام چنین کاری یاد بگیرند.
این چتر نجات پیشرفته موسوم به «Ringsail»، بزرگترین نمونه ساخته شده تاکنون برای یک فضاپیماست و می‌تواند کل یک زمین راگبی را بپوشاند. هدف از طراحی این چتر، کاهش دادن سرعت فضاپیما در زمان فرود به سطح مریخ است.
این دومین دور از سه آزمایش برنامه‌ریزی شده ناسا برای فناوری چترنجات سرعت‌گیر محسوب می‌شود. سال گذشته نیز یک چترنجات غول‌پیکر دیگر در آزمایشی مشابه برای فناوری فضاپیمای جدید مریخ با نقص روبرو شده و متورم نشد. یکی از اهداف اصلی این سازمان در سال جاری، آزمایش چترنجات بازطراحی شده است.
سقوط این فضاپیما در ارتقاع 55 کیلومتری سطح زمین آغاز شد که از محیطی مشابه جو رقیق مریخ برخوردار است. ناسا ابتدا یک حلقه دوناتی شکل را که برای متورم شدن و کاهش سرعت خودروی فرودگر بشقاب‌پرنده شکل طراحی شده بود، آزمایش کرد. سپس قرار بود چترنجات غول‌پیکر باز شده و سرعت فرودگر را کاهش دهد.
فناوری مورد آزمایش به این زودی‌ها در ماموریتی مورد استفاده قرار نخواهد گرفت. حتی ممکن است ناسا با ادامه یافتن شکست این فناوری در آزمایشات، دیگر از آن استفاده نکند. ناسا پیش از این از برنامه‌های خود برای ارسال انسان به مریخ در دهه 1030 خبر داده بود.
وزن فضاپیمای آزمایشی مجهز به این چتر، 3088 کیلوگرم بود که دو برابر وزن کاوشگری است که ناسا در حال حاضر می‌تواند بر روی سطح مریخ فرود آورد. قطر چتر فراصوت نیز 30 متر است که تقریبا دو برابر بزرگتر از چتر مورد استفاده برای فرود کاوشگر کنجکاوی در مریخ در سال 2012 بوده است. از زمان فرود فضاپیماهای وایکینگ در سطح مریخ در سال 1976 تاکنون، از همین طراحی برای کاهش سرعت فضاپیماها استفاده می‌شود.
