چیدن و مرگ و عبور

"چیدن و مرگ و عبور"
سر برآوردی برون
                   امید و نور
خاک را از سر نهادی
                  تو بزور
حال اینک گشته ای
                  فارغ ز آن
آنهمه تاریکی و
                  وهم از حضور
"تو"شکفتی
                "من"جهانم سبز شد
خواهمش درکش کنم
                 سخت است و کور
اینهمه زیباییت
                 جملگی پیدا بود
بهر من نزدیک و
                 شاید هم ز دور
گفتمش گل از چه
                 رنجوری چنین؟
گفت باغم،آخرش چه؟
                 "چیدن و مرگ و عبور"
راست میگفت او
                 مرگ را چاره نبود
لیک اما،چیدنش
                تقصیر من بود،یا عبور

(Faramarz--28/1/94--12:43)