هنر آنلاين/ آرزو افشار در پاسخ به اين سوال که آيا ما در عرصه بازيگري در سينما و تلويزيون باندهايي وجود ندارند که نمي خواهند عده اي جوان وارد اين عرصه شوند؟ من هم منکر آن نمي‌شوم اما واقعاً جز اينکه خودمان را ناراحت و نا‌اميد کنيم چيز ديگري نسيب مان نمي‌شود. کسي که در اين راه قدم مي‌گذارد بيشتر از هر چيز ديگري بايد دو مسئله را رعايت کند يکي داشتن اميد و ديگري تحمل و انتظار است. استاد عزيزم امين تارخ سال‌ها پيش در بدو ورودم به اين حرفه اين موارد را به بنده گوش زد کرد و من هم امروز سر کلاس‌هايي که در دانشگاه دارم و به بچه‌ها تدريس مي‌کنم اين موارد را مي‌گويم.
وي در ادامه گفت: البته مسئله اميد و انتظار براي بازيگران حرفه‌اي هم که دائماً مشغول کار هستند نيز وجود دارد چرا که هر زمان که مشغول فيلم برداري فيلمي هستند مي‌دانند که اين فيلم به زودي به پايان مي‌رسد و دوباره بايد انتظار بکشند تا افراد ديگري آن‌ها را براي کار بعدي دعوت کنند. همه افرادي که در اين حرفه فعاليت دارند به نوعي بايد اميد و انتظار را در لحظه لحظه‌هاي زندگيشان همراه خود داشته باشند.
افشار با اشاره به اينکه براي موفقيت و رسيدن به خواسته‌هايمان بايد تلاش کنيم گفت: محسن طنابنده ازهم کلاسي هاي بنده در دوره مقطع ليسانس بوده است و بنده شاهد تلاش وي بوده‌ام. ايشان از هيچ کاري به راحتي نمي‌گذشتند مثلاً در حوزه پانتوميم بسيار زحمت مي‌شکيدند و امروز ثمره تلاش‌هايش را گرفته است. هانيه توسلي هم ازديگر دوستاني بود که بنده شاهد پي گيري آن نسبت به حرفه‌اش بوده‌ام. ايشان دائماً کتاب مي‌خواندند و مطالعه جزو برنامه روزانه‌شان بوده است. نگار جواهريان و النازشاکردوست که از شاگردان بنده در دانشگاه هنر و معماري بودند نيز به همين صورت تلاش بسياري کرده‌اند تا در اين جايگاه قرار بگيرند.
وي در ادامه گفت: با توجه به اينکه بنده معلم هستم و در دانشگاه هم در اين رشته بازيگري تدريس مي‌کنم و بنا به فراخور کارم با قشر زيادي از علاقه مندان به تئا‌تر و بازيگري سر و کار دارم و دوست دارم به اين دوستانم سفارش کنم که تحصيل را در روند کاري خود در اولويت قرار دهند به خصوص نظم و انظباتي که يک بازيگر بايد داشته باشد جزو مواردي است که بايد براي جوان‌ها جا بيافتد. در حال حاضر فضا براي ورود جوان‌ها بسيار سخت‌تر شده است در اين سال‌ها تعداد علاقه مندان به بازيگري و هنرجو‌ها به شدت بيشتر و بيشتر شده و اين عرصه را براي ورود سخت‌تر مي‌کند اما اعتقاد قلبي بنده اين است که هر کسي به هر جايگاهي که انتظار داشته باشد مي‌تواند برسد به قول قديمي‌ها (دير و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد).
بازيگر مجموعه «باران» درباره اينکه چرا آنقدر دير به عرصه کارهاي تصويري وارد شد به هنرنيوز گفت: ورود به فضاي کارهاي تصويري خيلي زود‌تر از اين‌ها براي من اتفاق افتاد بنده کارم را به صورت جدي در سينما با فيلم سينمايي «کمکم کن» به کارگرداني مرحوم رسول ملاقلي‌پور شروع کردم، اما بعد از آن موقعيت‌هايي را ازدست دادم چرا که ترجيه مي‌دادم که تئا‌تر کارکنم. الان پشيمان نيستم چون اگر اين کار را کرده بودم گروهي را که امروز درتئا‌تر دارم از دست مي‌دادم و در نتيجه تجربه امروز را هم نداشتم. البته شايد يکي ديگر از دلايلش اين بود که بنده توانايي انتخاب کردن را نداشتم ولي بعد از مدتي با فيلم «ماهوش» درمنش برگشتم.
وي در باره اينکه آيا از جايگاه فعلي‌اش راضي است گفت: نکته مهم اينجا است که از جايگاهي که در حال حاضردر آن هستم راضي‌ام و دوستش دارم. بنده مقالات متعددي را در زمينه تئا‌تر و بازيگري نوشتم هم چنين چند کتاب دارم که به چاپ رسيده است استادان خوبي در اين مدت داشتم و شاگرداني که امروز به آن‌ها افتخار مي‌کنم. در زمينه تئاترو بازيگري جزو چندين نفري هستم که در زمينه حرکت (act) در تئا‌تر فعاليت دارم. تمام اين موارد باعث شده که اينجايگاه هم را به شدت دوست بدارم چرا که نخواستم بدون شناخت و يک سري توهم‌ها به سرعت وارد اين فضا شوم.
