درد دل امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)

از یکی از شیفتگان امام عصر (روحی فداه) نقل شده که ایشان می فرمود: یک بار که توفیق پیدا کردم آقا امام زمان (ارواحنا فداه) را ملاقات نمایم، حضرت سرشان را روی شانه من گذاشتند و آن قدر گریه کردند که لباس من تر شد، من هم همراه آن حضرت گریه می کردم و نزدیک بود از غصّه جان از بدنم خارج شود. آن حضرت در حالی که گریه می نمودند و از دست دوستان بی تقوای خود اشک می ریختند، فرمودند: این ها به من اظهار محبت می کنند ولی گناه هم می کنند! اظهار دوستی می کنند ولی غیبت هم می کنند، تهمت می زنند و دیگران را به بدی وامی دارند، اظهار دوستی با من می کنند ولی با خدا مخالفت می کنند! به خدا قسم این ها را مؤاخذه می کنم چون بدی از هرکسی بد است، امّا از کسی که خودش را دوست ما معرفی می کند خیلی بدتر است. این جا بود که فهمیدم امام زمانم چقدر مظلوم است.
میان دشمنان آقا غریب است چرا در دوستان کس فکر او نیست?!

منبع: درد دل امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، ابالفضل سبزی ص 61