حق آن كه خدا بدست او ترا خشنود كرده (و سبب خرسنديت شده) اين است كه اگر منظورش خشنودى تو بوده نخست خدا را شكر گوئى، سپس در جاى پاداش، به قدر اين محبت از او تشكر كنى، و در فكر تلافى باشى و مزيت پيشقدمشدنش را نيز جبران كنى (كه اگر تلافى سربسر باشد امتياز تقدم او فراموش شده) و اگر چنين منظورى نداشته، باز خدا را سپاسگزارى و از او تشكر كنى و بدانى كه اين شادى از جانب اوست، و چون واسطه نعمت خدا بوده دوستش دارى و خيرش را بخواهى، چه اسباب نعمت هر چه باشد بركت است، گرچه او قصدى نداشته، و لا قوة الا باللَّه.
