حق نصيحتگوى اين است كه در برابرش نرم باشى، دل را براى فهم نصيحتش حاضر سازى، و گوش را بگشائى، سپس بنگرى اگر گفتارش موافق صواب بود خدا را شكر گوئى و بپذيرى و حقشناسى كنى، و اگر آن را بر وفق صلاح نيافتى متهمش ننمائى و بدانى كه او در خيرخواهى كوتاهى نكرده، نظرش به خطا رفته، جز اينكه (بر اثر سوابقى كه از او دارى) سزاوار تهمتش دانى كه در هر صورت نبايد به او اعتنا كنى، و لا قوة الا باللَّه.
