حق مال اين است كه حرام بدست نيارى، در حرام صرف نكنى، از جاى لازم دريغ ننمائى و بجاى غير لازم خرج ننمائى، و در صورتى كه مال خداست (و البته مال اوست) جز به راه خدا مصرف نكنى، آن كس را كه ممكن است ترا نستايد (و قدر زحماتت را نشناسد، يعنى وارث را) بر خود مقدم ندارى، كه البته پس از تو نيز در اموالت جانشين خوبى نخواهد بود، و آنها را به راه اطاعت خداى تو مصرف نخواهد كرد، در نتيجه تو خود او را بر اين تصرفات ناروا در مالت كمك كردهاى، و چنانچه وارث به حال خود بينديشد (دلسوز خويش باشد) و ميراث ترا در طاعت خدا صرف كند، غنيمت را او برد و گناه، حسرت، پشيمانى و كيفر گريبان ترا گيرد، و لا قوة الا باللَّه.
