آشنایی با تاریخچه کوی دانشگاه تهران

پس از جنگ جهانی دوم و خروج سربازان آمریکائی در 23 آذرماه 1324 بنا به درخواست رئیس وقت دانشگاه تهران - دکتر علی‌اکبر سیاسی - از رئیس دولت وقت امیرآباد و تاسیسات آن را که تازه از طرف سربازان آمریکائی تخلیه شده بود به دانشگاه واگذار و از بهمن ماه همان سال قریب به 300 نفر از دانشجویان دانشگاه که اغلب از دانشکده ادبیات و دانشسرای عالی بودند در آن سکنی گزیدند.

تعداد دانشجویان ساکن در کوی، از سال 1324 تا 1346 از حدود 300 نفر به 810 نفر رسید و در سال 1355 از مرز 2515 نفر گذشت.

افزایش تعداد دانشجو مستلزم بهینه‌سازی و افزایش امکانات موجود بود. ساختمان‌های کوی در ابتدا، تنها شامل تعدادی خوابگاه و ساختمان‌های بهداری و اداری نیروهای آمریکایی بود که با ایجاد دیوار در میان آنها اتاق‌هائی کوچک - که یک نفر به راحتی و دو نفر به سختی در آن زندگی می‌کردند- ایجاد شده بود.

بین سال‌های 1327 تا 1336 به تدریج ساختمان‌های مناسبتری برای اسکان دانشجویان بنا گردید. ساختمان‌های شماره 5 تا 9 در این مدت احداث شد که اولین ساختمان را سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی درسال 1328 تاسیس کرد. این ساختمان‌ها در زمان تصدی دکتر اقبال - رئیس دانشگاه - ساخته شد و مورد بهره برداری قرار گرفت.

در سال‌های 1344 تا 1346 ساختمان‌های اصفهان، کاشان و یزد برای دانشجویان اصفهانی، کاشانی و یزدی توسط سه فرد خیر به نام‌های همدانیان، لاجوردی و رسولیان یزدی در زمان ریاست دکتر صالح و ساختمان دیگری در ضلع شمالغربی کوی- ساختمان شماره 12 فعلی واقع در علوم پزشکی - توسط فرد خیر دیگری به نام فاتح یزدی ساخته شد که ابتدا محل اسکان دانشجویان دختر بود.

ساختمان‌های 14 تا 21 بین سال‌های 1353 تا 1355 احداث گردید و تا آذرماه 1356 که 33 سال از تاریخ تاسیس کوی می‌گذشت، کوی دانشگاه تهران در امیرآباد دارای 24 ساختمان، 2515 دانشجوی پسر و 650 دانشجوی دختر بود، و این در حالی است که تا سال 1343 دانشجویان دختر فاقد خوابگاه بودند.

بین سالهای 1342 تا 1356، دانشگاه ساختمانی در خیابان 16 آذر کوچه پارسی احداث کرد که بیش از 60 نفر ظرفیت نداشت و محل اسکان دانشجویان دختر بود. در همان ایام، دانشگاه به اجاره ساختمانهای دیگری در خیابان‌های 16 آذر و بزرگمهر اقدام کرد که تاحدودی باعث رفع مشکل اسکان دانشجویان دختر شد.

ساختمان 11 شاهد واقع در کوی علوم پزشکی و ساختمان 22 از ساختمانهای تازه تاسیس کوی است که در سال 1368 ساخته شدند. در سال 1372 با تصویب دولت وقت، وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی از وزارت علوم جدا شد و به تبع آن دوسال بعد خوابگاه‌های دانشجویان علوم پزشکی نیز از خوابگاه‌های دانشگاه‌های غیر علوم پزشکی جدا گردید.

کوی دانشگاه از بدو تاسیس تا آذر 1388 تعداد بیست و 6 نفر مدیر با عناوین رئیس یا مدیرکل به خود دیده که اولین آن‌ها دکتر مستوفی به عنوان اولین رئیس کوی دانشگاه می‌باشد و بعد از ایشان نیز مدیرانی به فراخور زمان و مصلحت، مدیر کوی دانشگاه بوده‌اند.

از نظر مدت زمان مدیریت دکتر احمد بهمنش به مدت حدود 14 سال و مهندس سیدباقر مسلمی حدود 12سال بیشترین دوره مسئولیت را در کوی دانشگاه تهران برعهده داشته‌اند و نکته حائز اهمیت این که موثرترین و ماندگارترین فعالیت‌ها و اقدامات در دوره این مدیران بوده است و کمترین دوره مسئولیت برای آقایان: سیدمحمد نیکروش به مدت 3 ماه و 13 روز و منوچهر نامداری 3 و ماه و 25 روز می‌باشد. در دوران انقلاب در گذر سال‌های 1358- 1357 هر چند که آقای سید سجاد هاشمی ریاست کوی را عهده‌دار بوده‌اند ولی به دلیل شرایط آن دوران یا عوامل دیگر، کوی دانشگاه در واقع بدون مسئول بود؛ به طوری که آقای مرندی اولین مدیر بعد از انقلاب کلید اتاق ریاست کوی را از منشی اداره تحویل گرفت.

در تاریخ 65 ساله کوی دانشگاه مدت زمان حضور مدیران یا سرپرستان متفاوت از یکدیگر می‌باشد به طوری که آقایان بهمنش و مسلمی هر دو به مدت 26 سال به کوی دانشگاه خدمت کرده‌اند و در 39 سال بقیه تاریخ کوی دانشگاه، خوابگاه‌های دانشگاه تهران 23 نفر مدیر به خود دیده که میانگین مسئولیت هر کدام از آنها در حدود یک سال و 5 ماه می‌باشد.