مبحث 95 طرح صالحین: «چرا غیبت می کنیم؟»

بنام خدا

دوست گرامی و همراه عزیز

از اینکه مطالب خوب و ارزنده ای برای دوستان و این مبحث تهیه و در پایان منابع آنها را هم ارسال نمودید سپاسگزارم . امیدوارم که مورد رضایت و مطالعه دوستان عزیز عضو راسخون و همراهان همیشگی ما قرار گیرد و بتوانیم از نکات ارزنده بیان شده در مطالب برای خودسازی استفاده نمائیم.

بیشتر ما در بعضی مواقع چون در یک جمع قرار میگیریم که اون جمع در حال غیبت کردنه چون نمیتونیم نظر جمع رو به سمت غیبت نکردن تغییر بدیم ما هم شروع میکنیم به انجام دادن اون کار و این مثال همون ضرب المثلیه که میگه خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو.

یکی از راه هایی که میشه غیبت کردن راترک کرد اینه که....

ما گاهی برای رسیدن به خواسته هامون نذرهای مختلفی میکنیم....

بهتره به جای نذرهای مادی نذر کنیم دروغ نگیم....غیبت نکنیم....گذشت کنیم....نگاهمونا حفظ کنیم

سلام

پسر یکی از بزرگان علما که در زمان خودش استادالعلما بود، برای من تعریف می کرد: "به پدرم گفتم پدر تو دریای علم هستی. اگر بنا باشد یک نصیحت به من بکنی چه می گویی؟ 

می گفت پدرم سرش را انداخت پایین. بعد سرش را بالا آورد و گفت آبروی کسی را نبر!

روایت داریم که می فرماید اغلب جهنمی ها، جهنمی زبان هستند. فکر نکنید همه شراب می خورند و از دیوار مردم بالا می روند. یک مشت مومن مقدس را می آورند جهنم. ای آقا تو که همیشه هیئت بودی! مسجد بودی! بله. توی صفوف جماعت می نشینند آبرو می برند. 

زنی شایعه ای درباره همسایه اش را مدام تکرار کرد. در عرض چند روز، همه محل داستان را فهمیدند. شخصی که داستان درباره او بود عمیقاً آزرده و دلخور شد. بعداً، زنی که آن شایعه را پخش کرده بود و غیبت نموده بود متوجه شد که کاملاً اشتباه می کرده. او خیلی ناراحت شد ونزد خردمندی پیر رفت و پرسید برای جبران اشتباهش چه می تواند بکند.
پیرخردمند گفت: « به فروشگاهی برو و مرغی بخر و آن را بکش. سر راه که به خانه می آیی پرهایش را بکن و یکی یکی در راه بریز» زن اگر چه تعجب کرد، آنچه را به او گفته بودند انجام داد.
روز بعد، مرد خردمند گفت: «اکنون برو و همه پرهایی را که دیروز ریخته بودی جمع کن و برای من بیاور» زن، در همان مسیر، به راه افتاد، اما با نا امیدی دریافت که باد همه پرها را با خود برده. پس از ساعتها جستجو، با تنها سه پر در دست، بازگشت.
خردمند پیر گفت: « می بینی؟ انداختن آنها آسان است اما باز گرداندنشان غیر ممکن است. شایعه نیز چنین است. پراکندنش کاری ندارد، اما به محض این که چنین کردی دیگر هرگز نمی توانی کاملاً آن را جبران کنی».

از خوردن گوشت برادر مرده ات خودداری کن . غیبت نکن

انس بن مالك مى‌گوید: روزى رسول خدا صلى الله علیه و آله امر به روزه فرمود و دستور داد كسى بدون اجازه من افطار نكند .

به يکي از بزرگان گفتند: «ديروز فلان مجلس بوديم؛ فلان کس از بزرگان ، داشت غيبت شما را مي کرد.» شب که شد، آن عالم بزرگ، يک طبق پر از هدايا براي غيبت کننده فرستاد. طبق را بردند در منزلش و گفتند: «اين طبق را فلان بزرگ براي شما فرستاده است.» او هم گرفت و گفت: «عجب! ما امروز دربارة او بد گفتيم و پشت سر او غيبت کرديم و حالا او براي ما هديه فرستاده است.» يکي دو سه روزي گذشت. که آن آقا را ديد و گفت: «آقا! خيلي ممنونيم. شما هديه اي براي ما فرستاديد. اين هديه، مناسبتي هم داشت که براي ما فرستاديد؟» 
آقا فرمود: «بلي؛ بدون مناسبت نبود.»
پرسيدند: «چه مناسبتي داشت؟»
آقا گفت: « شما در فلان مجلس، غيبت من را کرديد و در نتيجه، اعمال خوب شما به پرونده من منتقل شد. من هم براي اينکه يک مقداري تلافي بکنم، براي شما هديه فرستادم.» برادران!خودمان را بيچاره نکنيم. خيلي از اين گرفتاري هاي فعلي ما در اثر اعمال و رفتار و کردار ما است. اصلاً نُقل مجلس ما در اين زمانه، غيبت کردن و تهمت زدن شده است. تازه مجلس را هم مجلس عبادي مي دانيم. مي گوييم مجلس انس و عبادت و صله رحم است. آن وقت مي خواهي اثر داشته باشد؟ منتظر استجابت دعا هم هستي؟ مي خواهي «يا الله» که گفتي، لبيک هم بشنوي. نمي شود عزيز من! از ماست که بر ماست. فعلاً در نظر ما قبح گناهان رفته است. 

سید احمد فهرى مترجم رساله لقاءالله درباره غیبتى که در حضور مرحوم حاج میرزا جواد آقا شده مى‏نویسد: از یکى از دوستان شنیدم که گفت: در مجلس مؤلف بزرگوار، مرحوم حاجى میرزا جواد ملکى - قدس الله نفسه - یکى از حضار غیبتى کرده بود. آن بزرگوار خیلى ناراحت‏شده و خطاب به غیبت کننده فرموده بود:

چهل روز مرا به زحمت انداختى!

آرى صفاى باطن و نورانیت وجود ایشان به حدى بود که با کوچک‏ترین عمل ناشایست، غبار دورى از یاد خدا را بر وجود خویش حس مى‏کرد. جام باده هستى مرحوم ملکى به عبادت عشق مى‏ورزید و از یاد خدا و همدمى با آن لذت فراوان مى‏برد. او در هر سال سه ماه پى درپى روزه مى‏گرفت و روزه رجب و شعبان را به رمضان متصل مى‏کرد.

وى در قنوت نمازهاى نافله، این بیت عارف شیراز را از عمق جان زمزمه مى‏کرد:

ما را زجام باده هستى خراب کن

زان‏پیشتر که عالم‏فانى شود خراب

مرحوم آیة‏الله حاج شیخ محمدرضا طبسى‏رحمه الله از شاگردان درس اخلاق مرحوم حاج میرزا جواد آقا، خاطره روزى از روزهاى درس آن استاد فرزانه را این گونه بیان مى‏کند: دو ساعت‏به غروب بود که ایشان براى تدریس درس اخلاق به مدرسه فیضیه تشریف آوردند، در بحث آن روز این آیه قرآن مطرح شد:

«ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکة...  ».

بعد از آن این جمله را فرمود: از دنیا نرفتم و در وادى السلام نجف با چشمان خودم دیدم که ارواح مؤمنین دور هم حلقه زده‏اند.

گفته اند جمله لا یغتب بعضکم بعضا درباره دو نفر از اصحاب رسول الله صلى الله علیه و آله است که پشت سر رفیقشان سلمان غیبت کردند؛ زیرا او را خدمت پیامبر صلى الله علیه و آله فرستاده بودند تا غذایى براى آنها بیاورد، پیامبر صلى الله علیه و آله سلمان را سراغ اسامه بن زید که مسؤ ول بیت المال بود. فرستاد. اسامه گفت : الان چیزى ندارم ، آن دو نفر از اسامه غیبت کردند و گفتند : او بخل ورزیده و درباره سلمان گفتند : اگر او را به سراغ چاه سمیحه (چاه پرآبى بود) بفرستیم آب آن فروکش خواهد کرد! پس خودشان به راه افتادند تا نزد اسامه بیایند و درباره موضوع کار خود تحقیق کنند، پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود : اى رسول خدا! ما امروز گوشت نخورده ایم ، فرمود : آرى گوشت سلمان و اسامه را مى خورید، آیه نازل شد و مسلمانان را از غیبت نهى کرد. 

در شب معراج ، پیامبر (صلى الله علیه وآله ) شگفتیهاى بسیار دید، از جمله نگاه کرد دید، عده اى با ناخنهاى خود صورت خود را مى خراشند و مجروح مى کنند، از جبرئیل پرسید:اینها کیانند؟ جبرییل عرض کرد: اینها غیبت مى کردند و پست سر مومنین ، از آنها بدگویى نموده و آبروى آنها را مى بردند.
سپس پیامبر (صلى الله علیه وآله ) فرمود: کسى که گام بردارد براى بدگویى پشت سر مومنان ، نخستین گامش را در میان آتش دوزخ مى گذارد، و کسى که از غیبت کردن توبه کند، آخرین نفرى است که وارد بهشت مى شود، و کسى بدون توبه در مورد غیبت ، از دنیا برود نخستین کسى است که وارد دوزخ مى گردد