محمد بن احمد بن عبیدالله منصوری از عموی پدرش نقل کرده که گفت: به سرورمان امام هادی - که بر او درود باد - عرضه داشتم: دعائی به من بیاموز و مرا بدان مخصوص گردان، فرمود: ای اباموسی بگو:
يَا عُدَّتِي دُونَ الْعُدَدِ وَ يَا رَجَائِي وَ الْمُعْتَمَدَ وَ يَا كَهْفِي وَ السَّنَدَ يَا وَاحِدُ يَا أَحَدُ يَا مَنْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ أَسْأَلُكَ بِحَقِّ مَنْ خَلَقْتَهُ مِنْ خَلْقِكَ وَ لَمْ تَجْعَلْ فِي خَلْقِكَ مِنْهُمْ أَحَداً أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى جَمَاعَتِهِمْ وَ تَفْعَلَ بِي كَذَا وَ كَذَا
ای توشه ام در مقابل جهانیان، و ای امید و تکیه گاهم، و ای پناه و پناه گاهم، ای یگانه ای یکتا، ای آن که او خدای یکتاست، به حق کسانی از مخلوقاتت که آنان را خلق کردی و در میان موجوداتت همانند آنان را قرار ندادی از تو میخواهم که بر تمامی آنان درود فرستی و این حاجتم - که آن را ذکر میکنی - را برآوری.
من از خدا خواستم اینکه ناامید نگرداند کسی را که او را این گونه بخواند.
منبع : مهج الدعوات ص 271 – بحارالانوار ج 92 ص 166
