مبحث 89 طرح صالحين: «کاربرد اخلاق در رفع مشکلات رانندگی»

با عرض سلام

من فک کنم نحوه رانندگی می تواند فرهنگ و سطح اجتماعی فرد را نشان دهد چون نحوه رانندگی فرد با ماشینش  به خوبی نشان دهنده وجوه مختلف شخصیتی و رفتاری  اجتماعی یک انسان می باشد.

در واقع نحوه رانندگی نمونه ای بارز از اخلاق اجتماعی اشخاص است، چراکه رعایت قانون و مقررات، احترام به حقوق دیگران، افزایش آستانه تحمل فردی در مقابل محرک های ترافیکی و میزان پاکیزگی و سلامت اتومبیل و ایجاد فضای آرام برای سرنشینان و رانندگان دیگر، همگی نمونه هایی از رفتار اجتماعی راننده است که هنگام رانندگی ناخودآگاه از شخصیت واقعی او منعکس می شود.

بر اساس امارها که مسولان میدن 90 تا 95 درصد تصادفات عاملش انسانیه که این یعنی فرهنگ رانندگی بس میشود با اموزش صحیح و ترویج فرهنگ صحیح رانندگی در کشور این معضل رو هم تا حدودی کم کنیم که در چندسال اخیر هم بهتر شده شاید دوستان 5 سال پیش رو یادشون بیاد در کشور کمتر کسی کمربند میبست ولی اومدن بر اساس توسل به جریمه سنگین این کا رو فرذهنگ کردند که اگه کسی نبنده 50 تومن جریمه میشه افراد اولش برای جلوگیری از جریمه این کارو میکردند ولی رفته رفته این کار به یک فرهنگ تبدیل شد

رانندگی در ۲ جمله : یعنی رعایت قانون و مقررات و رعایت حقوق و حریم دیگران

در کشورهای خارجی فردی که در رانندگی حقوق دیگر رانندگان رو رعایت نمیکنه و به حریم انها  در رانندگی تجاوز میکنه وقتی اورا اعمال قانون میکنن براش یک پرونده ای درست میکنند و اونو  شخصی گستاخ و متجاوز معرفی می کنند وبه روانشناس معرفی میکنند .

ما ایرانی ها درگیر یک جنگ هستیم  متاسفانه این جنگ برنده ای ندارد و تا فرهنگ رانندگی در ایران اصلاح نشود به پایان این جنگ امیدی نیست.اگر چه اولین دلایلی که مسئولان برای سوانح جاده عنوان می کنند استاندارد نبودن جاده ها و کیفیت پائین خودرو های داخلی و عدم استفاده خودرو سازان از تکنولوژی های ایمنی و کنترلی همانند کیسه هوا و ترمز ABS و ... است اما آیا من و توی ایرانی نمی توانیم طوری رانندگی کنیم که به این موارد اصلا نیازی نباشد.یا عده ای دیگر افزایش تعداد ماشین ها را دلیل تصادفات می دانند اما بهتر است بدانیم که در کشور آمریکا به ازای  هر 1.1 نفر یک ماشین وجود دارد و در اروپا به ازای هر 1.5 نفر یک ماشین وجود دارد در کشور ما به ازای هر 12 نفر یک ماشین وجود دارد.به هیچ وجه نمی خواهم تا عوامل ذکر شده بالا را نفی کنم  و یا سازندگان خودرو های داخلی را تطهیر کنم برعکس به نظر من در صورتی که یک سازمان حمایت از حقوق مصرف کننده در ایران وجود داشت هیچ خودرو سازی نمی توانست خودروی درجه چندم از نظر معیار های جهانی را به قیمت چند برابر خودروی درجه اول به مشتری ایرانی قالب کند و امیدوارم زمانی اینگونه افراد در دادگاهی عادل محاکمه شوند اما معتقدم که ما به فرهنگ سازی بسیار بیشتر از کیسه هوا و ترمز ABS نیاز مندیم.

حجت الاسلام و المسلمین «مصطفی پورمحمدی» وزیر دادگستری امروز - دوشنبه - به مناسبت روز هوای پاک برای رفتن به جلسه ای در ساختمان قوه قضاییه، فاصله مسیر وزارتخانه تا ساختمان قوه قضاییه را با اتوبوسهای تندرو (بی آر تی) پیمود.

پورمحمدی در همین راستا در گفت وگو با خبرنگار حقوقی قضایی گروه اجتماعی ایرنا گفت: همه باید فرهنگ استفاده از وسایل نقلیه را ترویج دهیم و امروز به صورت نمادین و با انجام این کار خواستیم بگوییم که ما نیز به این مسئله باور و اعتقاد داریم و داشتن هوای پاک حق همه انسان ها است.

وی ادامه داد: مسئله هوا را باید همه جدی بگیریم؛ چون زمان و وقت ما نیز با استفاده از حمل و نقل عمومی کمتر هدر می رود.

پورمحمدی امکانات حمل و نقل عمومی را محدود دانست و گفت: اگر چه حمل و نقل عمومی محدود است؛ اما از طرفی با وجود خودروهای تک نفره و شخصی و یا تردد در مسیرهای غیرضروری موجب ترافیک، آلودگی می شویم و از دیگر سو وقت و منابع را با انجام این کار به راحتی هدر می دهیم.

وی با بیان اینکه هوای تهران و شهرهای بزرگ دیگر در وضعیت خطر قرار دارد، گفت: همه باید به هم کمک کرده و فرهنگ استفاده از وسایل نقلیه عمومی را ترویج دهیم.

تعريف اخلاق رانندگي:

مراد از اخلاق رانندگي، بيان قوانين راهنمايي و رانندگي و بيان مهارت‌ها و اصول فني رانندگي نيست، بلكه بيان آن دسته از قوانين و اصول اخلاقي است كه به هنگام رانندگي، به عنوان يك فاعل اخلاقي بايد آنها را رعايت كرد. مراد از اخلاق رانندگي، بيان بايدها و نبايدهاي اخلاقي در امر رانندگي است؛ بيان مسائلي كه يا در قوانين راهنمايي و رانندگي بيان نشده است؛ يعني به لحاظ قانوني انجام دادن يا ندادن آن اعمال جايز است، ولي به لحاظ اخلاقي ممكن است انجام آنها الزامي يا ممنوع باشد. اگر هم در قانون ذكر شده است، مسائلي هستند كه اصالتاً متعلق به اخلاق مي‌باشد. اين اخلاق است كه بايدها و نبايدهاي آنها را تعيين مي‌كند، اعم از اينكه قانوني مطابق آن وضع شده باشد يا نه.

لزوم نگاه اخلاقي به رانندگي:

به نظر مي‌رسد، دليل اصلي بروز ناهنجاري‌ها در امر رانندگي، نگاه قانوني به رانندگي، و نه نگاه اخلاقي به آن است، يعني رانندگان وسايل نقليه، رانندگي را امري مي‌دانند كه تحت ضوابط قانوني است و مسئول اجراي اين قوانين، پليس راهنمايي و رانندگي است. از اين‌رو، زماني كه پليسي در كار نباشد، نيازي به اجراي قوانين راهنمايي و رانندگي نيست. اما اگر اين نوع نگاهِ نادرست اصلاح شود، رانندگي مانند امور ديگر زندگي، تحت قوانين اخلاقي است كه مجري آن وجدان اخلاقي انسان‌هاست. تخلف از قوانين رانندگي، تخلف از اصول اخلاقي است كه موجب تنزل از مقام انسانيت است. حضور يا عدم حضور پليس، نقشي در رعايت قوانين رانندگي نخواهد داشت. رانندگان با نگاه اخلاقي خود را ملزم به رعايت آن خواهند دانست. فرار از پليس راهنمايي ممكن است، ولي فرار از وجدان اخلاقي ممكن نيست. بر اساس اين نوع نگاه، رعايت قوانين راهنمايي و رانندگي، نه تنها يك الزام قانوني و اجتماعي است، كه تخلف از آن موجب جريمه است، بلكه فراتر از آن، يك الزام اخلاقي است كه تخلف از آن موجب نكوهش و مذمت اخلاقي از جانب وجدان شخصي و اجتماعي است. همان طور كه عدم رعايت اصول اخلاقي در ساير شئون زندگي، ابتدا توسط عقل يا وجدان اخلاقي خود شخص و سپس، توسط انسان‌هاي ديگر محكوم مي‌شود و مورد نكوهش قرار مي‌گيرد. عدم رعايت قوانين رانندگي نيز ابتدا از جانب عقل و وجدان فرد و سپس جامعه، محكوم و مورد نكوهش خواهد بود.

عرض سلام و ادب

واژه رعایت اخلاق در رانندگی خیلی به جاست ..چون اکثر  رانندگان  خودشونو ملزم به رعایت اون نمیدونند .چراکه  اخلاق با قانون متفاوت هست ...برخی رفتارهای رانندگان در کشور ما ایران ،اصلا معیار قانونی نداره و لی با معیار اخلاقی در ارتباط هست ////

امام خمینی ره  فرمودند رعایت قانون کشور اسلامی همانند رعایت قانون شرعی تلقی میشه که فرمودند گذشتن از چراغ قرمز ،حرام هست ...در واقع به اخلاق رانندگی هم اشاره داشتند ...یعنی در خیابانی که نه دوربین دارد و نه پلیس و شما میتوانی هر حرکت ضد قانونی رو با وسیله ی نقلیه ی شخصی خودت انجام بدهی ، اگر متخلق به اخلاق باشی ، در هر شرایطی  خودت رو موظف به رعایت اون میدونی ....

البته خیلی از این موارد باید توسط فرهنگ سازی  در رانندگان ،نهادینه بشه ...

 پرهيز از اذيت و آزار ديگران در رانندگی :

اولين و مهم‌ترين اصل اخلاقي، كه در رانندگي بايد رعايت شود، پرهيز از اذيت و آزار ديگران، اعم از عابرين و رانندگان ديگر است. امري كه متأسفانه در بعضي از رانندگي‌هاي امروزه‌ي ما مشاهده مي‌شود. پرهيز از اذيت و آزار انسان‌هاي ديگر، نه تنها در رانندگي بلكه در همه شئونات زندگي اجتماعي، يك ضرورت اخلاقي است. ملّا مهدي نراقي در كتاب جامع السعادات در مورد اذيت مؤمنان چنين مي‌گويد: «شكي نيست كه ايذاء مؤمن و تحقير او در شريعت حرام است و موجب هلاكت ابدي است».

مصادیق آزارو اذیت  در رانندگی که معیارشان اخلاقی ست نه قانونی 

1-بوق زدن:بوق‌زدن براي بيان شادي خود در مراسم عروسي و يا غير آن است. بوق زدن‌هاي بي‌مورد و غيرضروري، كه راننده تنها از سر بي‌حوصلگي، خستگي و تعجيل آن را به صدا در مي‌آورد، مانند بوق‌زدن در پشت چراغ قرمز يا پشت راه‌بندان‌هايي كه به علت تصادف يا تعمير جاده ايجاد مي‌شود،

2-ترساندن ديگران :ترساندن ديگران موجب وحشت آنها و يك عمل غيراخلاقي است. اين عمل در حوزه رانندگي داراي مصاديق متعددي است ترمزهاي ناگهاني كه موجب ايجاد صداي وحشتناك مي‌شوند، مارپيچ رفتن در خيابان‌ها و جاده‌ها، سبقت‌هاي ناگهاني از چپ يا راست بدون اعلام به راننده جلويي

3-رانندگان بايد از بلند كردن صداي ضبط صوت و تردد با سرعت بالا در كوچه‌ها و خيابان‌هاي كوچك خودداري كنند. اگر وسيله نقليه آنها به علت نقص فني يا پايين بودن كيفيت، سرو صداي زيادي توليد مي‌كند، در صدد تعمير يا تعويض آن باشند و يا حداقل از عبور و مرور در كوچه‌ها و خيابان‌هاي فرعي خودداري كنند و تنها از بزرگراه‌ها و خيابان‌هاي اصلي، كه صداي آن موجب اذيت ديگران نمي‌شود، عبور كنند.

4-پارك دوبله و ايجاد راه‌بندان: از آنجا كه اين عمل، موجب زحمت، راه‌بندان و اتلاف وقت ديگران مي‌شود، مصداق اذيت و آزار ديگران بوده و به لحاظ اخلاقي عملي ممنوع است و مرتكب آن، موظف به جبران اذيت وارده است و بايد به هر طريق ممكن از طرف زيان‌ديده جلب رضايت شود. البته از آنجا كه جبران چنين مواردي بسيار مشكل و بلكه غير ممكن است، از اين‌رو، پيشگيري و عدم ارتكاب آن سهل‌تر از جبران آن مي‌باشد.

5-پاشيدن گِل و لاي

6-ایجاد آلودگی

با عرض سلام و احترام خدمت دوستان گرامی؛

در این هفته قصد دارم پیرامون مبحث مورد نظرمون، یکی از کتب موجود در فروشگاه راسخون رو بهتون معرفی کنم. این کتاب با عنوان "سبقت در اخلاق، آزاد"، پژوهشی در معرفی کاربردهای اخلاق در رفع مشکلات رانندگی است.

عنوان کتاب: سبقت در اخلاق، آزاد

نویسنده:  محمّد قربانی مقدّم

ناشر: انتشارات ایرا(IRA)
نوبت چاپ: اول
سال چاپ: 1389   
قطع: رقعی
تعداد صفحات: 160 صفحه
زبان کتاب: فارسی

لینک

در این کتاب سعی شده است، از طرفی -بر مبنای دستورات پیشوایان دین- نقشِ اخلاق و انگیزه های درونی را در حل مشکلات رانندگی که یکی از صحنه های بارز و پُر برخورد اجتماع است، بیان کند و از طرف دیگر به بیان چگونگی رشد اخلاق در صحنه اجتماع می پردازد.

در این کتاب سعی شده است روابط گوناگونی را که یک راننده در هنگام رانندگی باید بر اساس اخلاق تنظیم کند بیان کند:

1- رابطه با خود و خدا

2- رابطه با مردم

3- رابطه با محیط اجتماعی

4- رابطه با وسیله نقلیه

مبحث اصلی در این کتاب، بیان واژه ها و مصادیق اخلاقی در هر یک از این چهار حوزه است. اما دو بخش دیگر به آن اضافه شده:

1- پاره ای از مقررات

2- استفتائاتی در زمینه رانندگی

سلام دوستان این مطلبو یک نگاهی بیندازید

بنا بر امار که هست  حدود سیصد هزار نفر از افراد خود را کشته یا مجروح کند چون دارد به سر کار، مهمانی، خرید و یا مسافرت می‌رود. تنها در دوران پس از انقلاب، لااقل 700 هزار قبر برای کشته‌های رانندگی حفر شده و دست کم 15 میلیون نفر مجروح شده‌اند که تعدادی از آنان باید باقی عمر را بر روی تخت و یا ویلچر بگذرانند...

همه قشرها از وزیر، وکیل و استاد دانشگاه گرفته تا ورزشکار، بازیگر، کارمند و کارگر هر از چندگاهی به سوگ یکی از همکاران  خود می‌نشینند. مثل بسیاری از ما، شاید این از دست رفتگان مانند مرحوم کریمی رادوزیر دادگستری، مرحوم آیدین نیکخواه بهرامی و مرحومه خانم گلدره گمان نمی‌کردند جان خود را در یک تصادف ناگهانی از دست بدهند.
 
 یکی از بی فرهنگ ترین مردم دنیا در رانندگی از آب درآمده ایم به طوری که در کنار معرفی جاذبه‌های گردشگری در ایران، «هشدار جدی نسبت به رانندگی خطرناک ایرانیان» یکی از بخش‌های جدایی ناپذیر کتابچه‌های راهنمای جهانگردان است؟ مگر ما چگونه رانندگی می‌کنیم که فیلم رانندگی و نیز نحوه عبور عابران در ایران، تبدیل به یکی از انواع کلیپهای پربیننده و خنده‌دار در اینترنت با صدها هزار بیننده شده و آبروی  «ایرانی» را به حراج گذاشته‌ایم؟ هر چه هست ما  اصلاح ناشدنی نیستیم و الاّ ایستادن خودروها در پشت خط عابر پیاده و نیز بستن کمربند ایمنی، امروز در میان ما فراگیر نشده بود...
 
به نظر می‌رسد یک عامل اساسی که چنین ما را گرفتار کرده، این است که در ایران اساسا از ابتدا کلمه «رانندگی»، غلط معنا شده است...

رانندگی در دنیا یک امر «جمعی» است ولی در ایران یک امر «فردی» تلقی می‌شود. رانندگی در ایران یعنی «می خواهم خودم را با خودرو به مقصدم برسانم». پس رانندگان دیگر، «رقیب» من هستند و من نباید از رقبا عقب بمانم...هر فضای خالی که پیدا شد باید زودتر از دیگران آن را پر کنم.

فرهنگ رانندگی و رانندگی درست  نوعی مشارکت در یک امر جمعی است. این «جریان عبور و مرور» است که راننده را به مقصد می‌رساند نه به اصطلاح «زرنگی» او «رانندگی صحیح» که نوعی مشارکت در یک امر جمعی است به معنای «هدایت خودرو خود در جای صحیح در بین خودروهای دیگر» است بنابراین، اینکه خودرو فرد در بین دو خودرو جلویی جا می‌شود یا نه، تأثیری در نحوه  رانندگی صحیح ندارد.

بنظر من کافیست هریک از ایرانیان عزیز این را بگویند که:

"من زمانی به سمت بهبود وضعیت وطنم حرکت خواهم کرد که از خودم شروع کنم فارغ از همه ی اشکالات پیرامونم و سایرین." 

راننده ی حرفه ای کسیکه رعایت مو به موی قوانین رو اولین راز حرفه ای بودن خودش میدونه نه "لایی کشیدن، رد کردن و قبول نداشتن رانندگی دیگران به ویژه خانم ها رو 

در صفحات 40 و 41 از بخش اول کتابِ «سبقت در اخلاق، آزاد» با عنوانِ "من و خدا" آمده است:

صبر در رانندگی

1. صبر پشت چراغ قرمز: بعضی به خیال خود پشت چراغ قرمز ایستاده‌اند، در حالی که شاید اگر نمی‌ایستادند بهتر بود. زیرا هنوز چراغ، قرمز است اما به خاطر بی‌صبری کم‌کم تا وسط چهارراه آمده‌اند.

2. صبر در ترافیک‌ها

3. صبر بر اتفاقات ناگوار و تصادف‌هایی که رخ می‌دهد.(صبر بر مصیبت)

4. صبر در هنگام سبقت ممنوع: اصولاً اگر صبر و حوصله‌ی انسان زیاد باشد، کمتر خلاف می‌کند. بسیاری از خلاف‌های رانندگی به خاطر بی‌صبری است. کسی که صبر داشته باشد ولو اینکه وسیله‌ی جلویی، حرکت کندی دارد، ولی به خود اجازه‌ نمی‌دهد که در جایی سبقت بگیرد که این مسئله موجب بروز مشکل برای خود و دیگران بشود.

5. صبر در رسیدن به مقصد

با این توضیحات به خوبی معلوم می‌شود اینکه گفتیم اگر رانندگان ما صبر زیادتری داشتند و مثلاً پشت چراغ قرمز صبر می‌کردند و خلاف انجام نمی‌دادند و موجبات اذیت خود و دیگران را فراهم نمی‌کردند، رفت و آمد در خیابان بهتر می‌شد.

6. صبر در برابر رانندگی کُند، یا اشتباهات رانندگی دیگران.