تزیین اعمال توسط شیطان

تزيين

آراستن گناه و زيبانمايى افكار و اعمال باطل در نظر مرتكبان، شيوه ديگر ابليس است و افرادی را که تحت ولایت او باشند دچار این رفتار می کند.

 در قرآن کریم آمده است:

«قَالَ رَبّ بِمَآ أَغْوَيْتَنِى لَأُزَيّنَنَّ لَهُمْ فِى الْأَرْضِ»[1].

«گفت: «پروردگارا! چون مرا گمراه ساختى، من (نعمتهاى مادّى را) در زمين در نظر آنها زينت مى‏دهم، و همگى را گمراه خواهم ساخت»

و در جای دیگری آمده است:

«زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ الْبَنينَ وَ الْقَناطيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَ الْأَنْعامِ وَ الْحَرْثِ ذلِكَ مَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ اللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ‏»[2]

«محبّت امور مادى، از زنان و فرزندان و اموال هنگفت از طلا و نقره و اسبهاى ممتاز و چهارپايان و زراعت، در نظر مردم جلوه داده شده است؛ (تا در پرتو آن، آزمايش و تربيت شوند؛ ولى) اينها (در صورتى كه هدف نهايى آدمى را تشكيل دهند،) سرمايه زندگى پست (مادى) است؛ و سرانجام نيك (و زندگىِ والا و جاويدان)، نزد خداست.»

قرآن از آراستن نعمت‏هاى دنيايى و محبوب نماياندنِ زنان، فرزندان، اموال فراوان (زر و سيم، مركب، دام و كشت‏زار) در آيات 212 سوره مبارکه بقره و 14 سوره مبارکه آل‏عمران پرده برداشته است، و مفسّران، زينت دهنده را ابليس دانسته‏اند.^[3]

اساس شيطان برنامه‏هاى خود را با مخفى كارى مى‏آميزد، و گاه چنان در گوش جان انسان مى‏دمد كه انسان باور مى‏كند فكر، فكر خود او است، و از درون جانش جوشيده، و همين باعث اغوا و گمراهى او مى‏شود! كار شيطان تزيين است و مخفى كردن باطل در لعابى از حق، و دروغ در پوسته‏اى از راست و گمراهى در پوشش هدايت است. در نتيجه خودش مخفى هست، و هم برنامه‏هايش پنهان است، و اين هشدارى است به همه رهروان راه حق كه منتظر نباشند شيطان را در چهره و قيافه اصلى ببينند، يا برنامه‏هايش را در شكل انحرافى مشاهده كنند، هرگز چنين نيست، او وسواس خناس است، و كارش دروغ، نيرنگ، ظاهرسازى و مخفى كردن حق است.

بنابر اين با ملاحظه آياتى[4] را كه در آنها اشاره به تزيين شيطان شده، متوجه مى‏شويم كه ايجاد تزيين ظاهرى در همه موارد اعتقادى، علمى، اخلاقى و اعمال و كارهاى روزمره زندگى انسانها مى‏شود تا آنان را از حقانيت آن امور به بطلان آن سوق دهد و از بندگى و اطاعت نسبت به آن امور، به سوى مخالفت و معصيت با ايجاد تخيل زيباى در آن امور، بكشاند؛ در صورت عدم موفقيت در سوق دادن به مخالفت و معصيت، به سوى تفريط و افراط در امور مباح و حلال سوق مى‏دهد، مانند: ايجاد حرص جمع‏آورى مال حلال و صرف عمر گرانبها در كسب آن و عدم رسيدگى به خود و خانواده و تربيت صحيح آنان، و موقعى متوجه مى‏شود كه وقت جبران غفلتها گذشته است و بر اثر عادت به جمع‏آورى و حرص بر مال، آن به صورت ملكه درآمده و ديگر به سختى مى‏تواند، توجه درونى خود را متوجه امور معنوى كند و لااقل دو ركعت نماز با توجه بخواند.[5]