مبحث 88 طرح صالحین: «دلایل عدم رغبت جوانان به ورزش»

بنام خدا

مواردی برای اینکه جوانان ورزش نکنند:

1- وقت ندارم.

2- ورزش کردن خسته کننده است.

3- من نتیجه ای از ورزش کردن نگرفته و نمی گیرم.

4- هزینه ورزش کردن و باشگاه ها گران است.

5- انگیزه ای برای ورزش کردن ندارم.

6- ورزش گاهی به بدن صدمه می زند.

7- اراده ادامه ورزش کردن ندارم. شروع می کنم و بعد از مدتی ورزش را رها می کنم.

8- از چند زوز آینده شروع می کنم.

9- من خیلی چاق یا لاغر هستم.

10- من نمی دانم چطور ورزش کنم.

11- ورزش مرا بیش از حد خسته می کند.

12- ورزش مرا گرسنه می کند.

و..............

از بس ملت گرفتار پول درآوردنن، ک دیگه وقت نمیکنن ب ورزش برسن خبـــ

کسی ک دو شیفت کار کنه از وقتش نمیزنه واس ورزش ک! ترجیح میده بیشتر استراحت کنه...

ی سریم ک کلا انگیزه ندارن...

درکل میشه گفت تو کشور ما واس ورزش کردن ( فوائد ورزش کردن و عواقب کم تحرکی ) درست فرهنگ سازی نشده! بایست ازبالا اصلاح بشه...

سلام

میگن مشغله کاری. البته باید ببینیم هرکسی ورزشو چطوری معنی می کنه. بعضی ها ورزش رو خیلی بزرگ می بینن ورزش در حد تیم ملی. اینکه حتماً بری باشگاه آموزش ببینی، تمرین کنی و مسابقه بدی. ولی بعضی ها هم همین پیاده روی ساده رو ورزش می دونن.

تو دسته اول بعضی ها موفق می شن به خواستشون برسن ولی بعضی های دیگه چون به این خواسته نمی رسن از ورزش های ساده و کم خرج و بهتره بگم بی خرج، هم استفاده نمی کنن.

ولی تو دسته دوم از هر فرصتی برای ورزش استفاده می کنن. حتی پیاده روی ساده.

البته یه ورزش داریم و یه نرمش. به نظرم نرمش سبک تره و برای گرم کردن بدن به کار میره و ورزش کمی سنگین تره و بعد از گرم شدن بدن به کار میره. البته بعد از ورزش های سنگین توصیه میشه نرمش داشته باشیم تا بدن یک دفعه سرد نشه.

وقتی ما دبستان زنگ ورزش داشتیم بیشتر بازی های بچه گانه می کردیم ورزش خاصی نمی کردیم چون معلم ورزش نداشتیم. وقتی رفتیم راهنمایی معلم ورزش داشتیم و تیمی بازی می کردیم. بیشتر والیبال و تنیس. کم کم بدمینتون و بسکتبال هم اضافه شد. خیلی کم. فقط در حد همون کلاس نه حرفه ای. خُب تو شهر های کوچیک انقدر امکانات نیست. ولی الآن باشگاه هست و .... .

شاید یکی از علل عدم رغبت جوانان به ورزش همین نبود امکاناته. وقتی امکانات نباشه کم کم رغبت و علاقه هم از بین میره. میگن فوتبالیست های حرفه ای از زمین خاکی شروع کردن ولی واقعاً هم همینطوره؟

البته علاقه خالی کافی نیست. کمی هم تلاش لازمه. و البته سرنوشت که خودمون می تونیم تغییرش بدیم.

به نظرم پیاده روی آسون ترین ورزشه.

بعضی ها برای ورزش و پیاده روی روشهایی خاصی دارن. بعضی شون همین راه رفتن تو منزل و کارکردن رو نوعی ورزش می دونن. بعضی ها پارک میرن و اونجا پیاده روی می کنن و یا از وسایل اون استفاده می کنن. بعضی ها هم وسایل بسیاری که انقدر تبلیغ می کنن خریداری کرده و در منزل ورزش می کنن. بعضی ها هم اصلاً حال و حوصله ورزش کردن ندارن و بهانه جورواجور میارن. و به این وسیله از ورزش کردن سرباز می زنن.

یه دلیلشم می تونه این باشه که از ورزشکارها قدردانی نمی شه. البته اون ها برای این ورزش نمی کنن. ولی وقتی از یه رشته خاصی زیادی قدردانی میشه و زیادی بهش توجه میشه و هزینه های هنگفت براش خرج میشه و به رشته های دیگه توجه نمی کنن. همینم میشه. کسانی که نمی تونن برن تو رشته های پرتوجه، ورزش رو میزارن کنار یا اصلاً سراغش نمی رن. ولی قدردانی جواب میده.

اگه تو مدارس مسابقه برگزار کنن و مسابقه تعیین کنن، رغبت بین دانش آموزا ایجاد می کنن و همین موتونه باعث ادامه دادن ورزش برای اون ها باشه. ولی اگه از همون اول به ورزش بچه ها توجه نشه رغبتی برای ورزش یا ادامه اون پیدا نمی کنن.

تربیت خانوادگی:

پدر و مادر باید به فکر سلامتی جسمی و روحی فرزندانشون باشن. ورزش هم تو سلامتی جسم مؤثره هم تو سلامتی روح و روان. باید اون ها رو با ورزش آشنا کنن و تشویقشون کنن تا ورزش کنن. نه با صرف هزینه های هنگفت. با پیاده روی دسته جمعی و خانوادگی. با ورزش ها و نرمش های سبک و آسان. اینکه هر روز به مقدار لازم بدن فعالیت داشته باشه. نباید با رفتار و کردار و گفتارشون اون ها رو نسبت به ورزش بدبین و بی رغبت کنن. اول هم از خودشون شروع کنن.

نباید بگزارن بچه ها انقدر سرگرم گوشی موبایل و کامپیوتر و تبلت و ..... بشن که خسته و کوفته حال و حوصله هیچ کاری رو نداشته باشن. هرچیزی به جای خود و به اندازه خود. اگه تو هرکدوم زیاده روی کنی به دیگری نمی رسی. حتی تو ورزش کردن.

به فرزندانشون یاد بدن که ورزش و مقام و رتبه اون ها رو مغرور نکنه. جوری که فراموش کنن از کجا اومدن، چی بودن و چی شدن. آدم همیشه باید خویشتن دار باشه. نباید با دو سه تا مدال رنگاوارنگ خودشو گم کنه.

دوستان هم مهمن. پدر و مادر باید به فرزندانشون تو انتخاب دوستان خوب کمک کنن. دوستانی که می تونن اون ها رو علاقه مند به ورزش کنن یا بی رغبت به ورزش.

وقتی می بینیم ورزشکارانی با معلولیت هستن که خیلی هم موفقن، باید از خودمون خجالت بکشیم. برای اینکه قدر سلامتیمونو نمی دونیم و ازش درست استفاده نمی کنیم. آخه چرا تا سالمیم قدر خودمونو نمی دونیم. تا یه مریضی گرفتیم به فکر چاره می افتیم که چه کنیم و چه نکنیم.

کاملاً موافقم!

به نظر من هم، پیاده روی بهترین و راحت ترین ورزشه! خیی ساده و بی آلایش!!!

خیلی کم پیش میاد از پیاده روی خسته بشم، مگر اینکه خواب و گرسنگی غلبه کنه بر من!!!!

​دوچرخه سواری هم خیلی خوبه، دوسش دارم، البته اونم دوسم داره!!!! ولی خیلی وقته کات کردم!!! یعنی راستش فرصت نمیشه، کلاً فراموش کردم.

با عرض سلام و تشکر از تمام عزیزان شرکت کننده در مبحث  این هفته؛

با عرض سلام و ادب خدمت شما دوستان عزیز؛

از اینکه مطابق هفته‌های گذشته، این مبحثِ طرح صالحین را نیز پیگیری و همراهی نمودید، بسیار ممنون و سپاسگزاریم. 

جا دارد از مدیر و دوست عزیز جناب siryahya که مبحثی بسیار کاربردی و ارزشمند را برای این هفته ایجاد و مدیریت کردند، تشکّری بسیار ویژه داشته باشیم. مطابق قوانین تالار صالحین، به ایشان در خصوص ایجاد و مدیریت مبحث هشتاد و هشتم، 250 امتیاز تعلّق خواهد گرفت.

سلامتی و بهروزی شما عزیزان را از درگاه ایزد منّان خواستاریم.

موفق باشید.