دلایل عدم رغبت جوانان به ورزش در جامعه و اثرات سوء آن چیست؟

شما دوستان گرامي جهت شرکت در این بحث مي‌توانيد مطالب خود را اعم از مقالات موضوعی، یادداشت ها، تصاویری از حجاب کامل، شعر، عکس نوشته، کاریکاتور، کلیپ، معرفی کتاب و معرفی شخصیت ها و الگوهایی که در این زمینه وجود دارند و توضیح و استنباط خود را به صورت مختصر و مفید مطرح نمایید.

نکته:

به پست های دست نویس امتیاز بیشتری تعلق خواهد گرفت.

به پست هایی که با فونت بد و لینک دار باشند، حداقل امتیاز داده خواهد شد.

به پست هایی که خلاصه نبوده و کپی باشند، حداقل امتیاز داده خواهد شد.

شاید نبود عوامل انگیزشی یکی از دلایل عدم رغبت جوانان به ورزش باشد که باید با ایجاد جشنواره های ورزشی محلی همراه با جوایز اقدام کرد و همچنین باید اماکن ورزشی و لوازم ورزشی را هم زیاد کرد .

نبود امکانات و گران بودن وسایل و سالنها باعث عدم رغبت نوجوانان و جوانان شده است

سلام

من بعنوان جوون دارم صحبت میکنم، نه کسی ک بیرون میدون نشسته:

یکی از دلایل اصلیش وجود و گسترش شبکه های مجازیه ک با دسترسی آسونش باعث شده جوون حتی ب کارای روزمره نرسه...

دلیل دیگم اینه ک جوونای امروز، مث جوونای دهه 60 مشغله فکری زیادی دارن و زود وارد وادی مشکلات اقتصادی میشن و فکر و ذکرشون میشه راهای پول درآوردن....

بنام خدا

به نظر بنده علت اینکه در شرایط فعلی جامعه ما که  جوانان دچار کم تحرکی و کم جنب و جوشی شده اند و کمتر به ورزش می پردازند عوامل مختلفی می تواند باشد که ازجمله آنها:

رقابت در تحصیل و گرفتن مدرک بالاتر .

فراهم نبودن امکانات مناسب برای جوانان در نقاط نزدیک به محل سکونت .

آپارتمان نشینی و نداشتن فضای کافی برای بچه ها.

گذراندن وقت در تماشای تلویزیون و کار با کامپیوتر و استفاده از اینترنت و شبکه های مجازی.

سالم نبودن فضای ورزشی و قرار گرفتن روابط بجای ضوابط برای رشد جوانان.

و..................... البته عوامل و دلایل متعدد دیگری هم هست که اگر عمری بود به مرور بیان خواهم نمود.

بنام خدا

اثرات سوء ورزش نکردن  جوانان هم برای خود جوان و هم برای  جامعه بسیار زیاد است . که مهمترین آنها :

نداشتن روحیه قوی و شاداب نبودن حوانان.

نداشتن روحیه شجاعت و از خودگذشتگی .

تنبلی و بی علاقه گی به کار و زندگی.

نداشتن آرامش فکری و روانی .

نداشتن جسم سالم و توانمند برای انجام کارهای بدنی و مواردی که به جسم و بنیه قوی نیاز دارد.

و..........

باسلام - علت کمتر گرایش ورزش از عوامل ماشینی شدن زندگی و بسیار عادات های ماشینی و تنبلی فرد است

باسلام وتشکر بابت ایجاد این بحث

دلایل زیادی میتونه داشته باشه مثلا:

در شهرهای کوچیک وروستاها نبود امکانات ورزشی و سالن ورزشی مناسب

بیدار بودن زیاد درشب و اعتیاد به فضاهای مجازی واینترنت وخواب صبح

عادت داشتن به بودن یک فرد دیگر برای رفتن به سالن ورزشی یا پیاده روی یا....ونرفتن به دلیل تنهابودن

یا افسردگی فصلی یا روحی به دلیل مشکلات شخصی

مشغله زیاد 

مهمترین دلایل از نظر من که جوانم و در این جامعه کنونی زندگی میکنم :

گرفتاریهای روزمره زندگی و کار و شغل نبود فرصت اضافی برای ورزش

گرفتاری و بنوعی معتاد شدن به اینترنت و فضای مجازی و این برنامه ها

کم کاری دولت و وزارتخانه مربوطه در این زمینه

عدم اگاهی افراد از تاثیرات ورزش در جوانی

نبود امکانات کافی که عاملش دولت و حکومته (حکومت هم به معنی دست اندرکاران جامعه از وزارتخانه جوانان و ورزش تا کوچکترینش در یک بخش) نه به ان معنی عام

یکی از دلایل عدم رغبت جوانان به ورزش استفاده بی رویه از تکنولوژی های روزه

و توجه بیش از حد مسئولین ورزشی به فوتبال  و ...

ورزش‌های غیرعمدی

ورزش شهری امروز و در این برهه حساس از تاریخ بی‌گمان از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است. اگر می‌گویید نیست، مجبورم اخلاق ورزشی خود را کنار گذاشته و در این مورد حکم صادر کنم، بلکه صادرات غیرنفتی هم بالا برود!

امروزه شهروندان چه بخواهند و چه نخواهند در شهرهای بزرگ ورزش می‌کنند و آدمیان شهرنشین را از ورزش گریزی نیست. در ادامه بخشی از این ورزش‌های غیرعمدی را با هم بررسی می‌کنیم. (گفتم با هم بررسی می‌کنیم که به مخاطب حال داده باشم!)

تو مترو، یا تو اتوبوس و تاکسی

تو این‌جور جاهایی که داره ارزش

خلاصه توی هر نقطه از این شهر

همه هستند توی زنگ ورزش!

***

ورزش شهروندی در مترو

اینجانب بارها یه فرهنگستان ادب پارسی تذکر داده‌ام که اسم مترو را بگذارند «ورزشگاه» اما ظاهرا علی‌رغم این‌که من به این دوستان علاقمندم، ولی آنها به فکر نیستند. به هر حال از نظر من قبل از تصویب فرهنگستان هم اسم مترو ورزشگاه است و برای این مدعا ادله و اسناد کافی نیز دارم.

از پله‌های مترو که پایین می‌روید ورزش با «ماراتن پله‌ای» آغاز می‌شود. ایستادن در صف و انتظار برای رسیدن مترو خودش یک «دو استقامت درجا» محسوب می‌گردد و برای سوار شدن به مترو هم انواع و اقسام «هنرهای رزمی» نیاز است! تازه وقتی که سوار شوید در واگن‌های مترو کلی ورزش دیگر وجود دارد که اینجا جای مناسبی برای بازگو کردن آن نیست!

شما وقتی سوار می‌شی تو مترو

سر هر پیچ و خم چون داره لرزش

دیگه واگن که واگن نیست جانم

یه چیزی هست مثل زنگ ورزش!

ورزش شهروندی در صف بانک

شاید باور نکنید، اما به نظرم اسم بانک را هم باید گذاشت «ورزشگاه.» بانک هم در نوع خودش ورزشگاه است. البته من از این موضوع خیلی خوشحالم و حتی به خودم می بالم! (البته اگر به طرز اصولی به خودتان ببالید این هم نوعی ورزش محسوب می‌شود!)

به هر حال چه بخواهیم و چه نخواهیم، بانک هم در نوع خودش نقش عمده‌ای در گسترش ورزش شهروندی بازی می‌کند. البته غیر از «استقامت در صف بانک» که ورزش سنگینی است (مخصوصا در بانکهای غیرخصوصی) بیشتر در بانکها «ورزش‌های فکری» انجام می شود. مثل این‌که طرف کلی جنبش نرم‌افزاری باید در ذهنش بکند و کلی عملیات ریاضی انجام دهد تا ببیند با حقوق 350هزار تومانش چگونه قبوض و اقساطش را بپردازد؛ که از ورزش‌های فکری پیش پا افتاده ای مثل شطرنج بسیار بغرنج‌تر است.

داری ور می‌ری هی با قسط و قبضش

داری می‌گی نمی‌شه این‌که طرزش

با مغزت اونقدَر می‌ری کلنجار

که می‌شه توی مغزت زنگ ورزش!

ورزش شهروندی در پیاده‌رو

از قدیم گفته‌اند «سواره از پیاده خبر نداره.» تازه آن‌وقت‌ها این‌قدر عملیات عمرانی در پیاده‌روها انجام نمی‌شد. اما این روزها آن‌قدر عملیات عمرانی در پیاده‌روهای شهر انجام می‌شود که پیاده‌روها برای خودشان یک ورزشگاه محسوب می‌شوند. اصلا کم‌کم دیگر می‌توان گفت «عالم ورزشگاه است.» در پیاده‌روهای در دست تعمیر که هیچ‌وقت از دست تعمیر خلاص نمی‌شوند همواره ورزش‌های رشته «دو میدانی» در حال انجام است، مثل «پرش از ارتفاع» و «پرش سه‌گام» و گاهی حتی برای پریدن از گودال‌ها «پرش با نیزه»!

همش بنّاییه توی معابر

امان از طرحای بی حد و مرزش

تو هرجایی قدم بگذاری، ای دوست

قدم برداشتی در زنگ ورزش!

***

به هرحال همان‌طور که مثل یک مرد از اول هم گفتم و هرگز از مواضعم عدول نخواهم کرد، امروزه شهروندان چه بخواهند و چه نخواهند در شهرهای بزرگ ورزش می‌کنند و آدمیان شهرنشین را از ورزش گریزی نیست.

مهدی استاداحمد

عجب دنیای بی‌انصافی شده‌ها!... در عالم ورزش هم بین یک رشته ورزشی تا رشته‌ای دیگر، گاهی تفاوت از زمین تا آسمان است. مثلا در عالم فوتبال، صحبت از دستمزدهای الکی میلیونی و میلیاردی است، در حالی که ورزش‌های دیگر بعضا باید با کمک‌های مردمی چرخشان بچرخد. یکی نیست پاسخگو باشد که یک بام و دو هوا؛ این هوا؟!...

همزبان با باباطاهر شاکی:

اگر دستم رسد بر چرخ گردون

از او پرسم که این چون است و آن چون؟

وقتی با ساز و آوازی حماسی می‌خوانیم که: «ورزشکاران... دلاوران...»... و الی آخر، منظورمان تمامی ورزشکاران قهرمان در تمامی رشته‌های ورزشی است که نام عزیز ایران را در سطح جهان، بلندآوازه می‌کنند. منتها از همین ورزشکاران ـ دلاوران، یکی در فوتبال چنان دستمزدی می‌گیرد که آدم از اقشار محروم و متوسط جامعه خجالت می‌کشد رقمش را اعلام کند، و یکی دیگر از همین ورزشکاران ـ دلاوران عزیز که مثلا در کشتی یا جودو ورزش می‌کند، باز هم یک دستمزدی می‌گیرد که آدم خجالت می‌کشد رقمش را اعلام کند.

شاهد از غیب: «نایب رئیس فدراسیون جودو، پس از ناکامی تیم ملی جودوی بزرگسالان ایران در رقابت‌های جهانی برزیل، در گفت‌وگوی اختصاصی با جام‌جم خودمان [همچین می‌گوییم خودمان که اگر کسی نداند، خیال می‌کند مال بابایمان است!] ضمن سخن گفتن از دلایل ناکامی این ورزش در این سال‌ها، دستمزد ملی‌پوشان جودو را خجالت‌آور عنوان کرد.» ـ به نقل از روزنامه خودمان!

همزبانی مجدد با باباطاهر:

یکی را داده‌ای صد ناز و نعمت

یکی را نان جو آغشته در خون!

بسته پیشنهادی: اگرچه ما در عالم ورزش، نه سر پیازیم و نه ته نامبرده(یعنی همان پیاز مذکور)، نه جزو ورزشکاران ـ دلاوران فوتبالیست هستیم و نه در شمار ورزشکاران ـ دلاوران ورزش ضربتی جودو که با یک فن ناقابل، به هوا پرت شدیم. در عین حال، دوستدار تمامی ورزشکاران ـ دلاوران مملکت‌مان هستیم و بدمان نمی‌آید که چند نکته‌ای بر سبیل پیشنهاد، خدمت فدراسیون جودو عرض کنیم:

1 ـ تعویض جای ناگزیر: برای یک مدتی جای فوتبالیست‌ها را با جودوکارها عوض کنیم. درست است که هر کسی را بهر کاری ساختند، اما گاهی ضرورت‌ها اقتضا می‌کند که آدم دست به کاری زند که به قول حافظ شیرازی، غصه سرآید. بهتر از این است که پدر درآید!

2 ـ کمک‌های ورزشی: مگر نه این که همه ورزشکاران ـ دلاوران، در تمامی رشته‌های ورزشی، رفیق و همکار هم هستند؛ خب پس چه اشکال دارد که هر فوتبالیست عزیزی هنگام انعقاد قرارداد، مثلا 20 درصد از دستمزد خود را به حساب فدراسیون جودو واریز کند؟ به نظر شما جای دوری می‌رود؟.... حالا فوقش یک زمین و ملک کمتر بخرد در بازار. آدم در عمل باید نکونام باشد، تا عمرش به درازای ماندگاری دنیا باشد. چنان که این بار، سعدی شیرازی گفت: «سعدیا، مرد نکونام نمیرد هرگز»(مرده آن است که دستش بزنی،جم نخورد!).

3 ـ اجرای فن پول درآر: اگر به هیچ زبان خوشی نشد که مسیر پول را به سمت ورزش‌هایی چون جودو کج کنند، بد نیست کمی از زبان خشک استفاده شود. خب جودوکاران عزیز این همه فن بلدند، چه اشکالی دارد که از یکی دو تا فن برای پول درآوردن استفاده کنند؟ داخل زمین فوتبال شوند و با اجرای دو تا فن پول درآر، حق مطلب را ادا کنند؛ یعنی حقشان را بگیرند.(حالا شما خیال کنید شوخی می‌کنیم. خب شما راست می‌گویید؛ شوخی می‌کنیم!)

رضا رفیع

آي قربان اين قديمي‌هاي چيز فهم بشوم من كه گاهي يك حرف‌هاي قصار خوبي زده‌اند كه يك دنيا حرف داخلش خوابيده است. واقعاً بعضي گفته هايشان حرف ندارد. شما مثلاً ببينيد در مورد حركت و تلاش و تحرّك چي گفتند. گفتند: «از تو حركت، از خدا بركت». به همين سادگي...!

حالا بعد گذشت قرن‌هاي متمادي، دانشمندان و محققان، پس از مدت‌ها تلاش و تجربه و تحقيق و سخت گرفتن زندگي بر زن و بچه و هلاك كردن خود، برداشتند اعلام كردند كه:«بي‌تحركي به اندازه سيگار و چاقي خطرناك است.»

باري؛ حركت داشتن اين قدر مهم و مؤثر است. اصلاً چرخ نظام آفرينش براساس حركت استوار گرديده است؛ وگرنه پنچر مي‌شد. هر ذره‌اي تا به دنيا مي‌آيد، انگار يك صداي آسماني در گوش جان او مي‌گويد كه: نور... صدا... حركت (يعني اكشن)!... فقط مرده‌ها تحرك ندارند و دانشمندان در شناسايي مرده از زنده گفته‌اند: مرده آن است كه دستش بزني، جُم نخورد!

آب جوي و رودخانه هم اگردر حركت نباشد، بتدريج مي‌گندد و مرداب مي‌شود و جولانگاه پشه. طبيعت كه اين طوري باشد، شما ديگر حساب كنيد كه آدميزاد چطوري مي‌باشد. انسان، جسما و روحا بايد در حركت باشد. روح و روان و انديشه‌اش اگر در حال شدن و حركت كردن نباشد، مي‌پوسد مي‌رود پي‌كارش؛ جسمش نيز اگر فاقد تحرك باشد، انواع بيماري‌ها به سراغش مي‌آيد كه يكيش ممكن است مختصري سكته باشد. الآن در اين مجال و مقال، سخن از ضرورت و سيرورت حركت و تحرك جسم است. صحبت از نرمش و ورزش است. نگو اي آقا، ورزشش را ما بكنيم، يكي ديگر برود در فوتبال قرارداد ميلياردي‌اش را ببندد؟... خير، اصلا نبايد اين جوري فكر كرد. چشم‌ها را بايد شست، جور ديگر بايد ديد. ورزش براي سلامتي خودتان مفيد است. بابا، زمين گنده با اين عظمت براي خودش دو نوع حركت دارد: وضعي و انتقالي. براي همين است كه كارمندان دولت هم گاهي كه دچار يك وضعي مي‌شوند، انتقالي مي‌گيرند.

بسته پيشنهادي: با عنايت به آنچه گفته شد و نظر به اهميت داشتن تحرك در زندگي، نياز به كارها و ابتكارهاي بيشتري هست كه ذيلا نكاتي راهگشا را در همين راستا عرض مي‌كنيم:

1ـ همگاني‌تر كردن ورزش: درست است كه ورزش يك امر همگاني و عمومي است، اما معلوم نيست كه چرا فعلاً همگاني و عمومي نيست؛ يعني كمتر مي‌بيني كه همگان ورزش كنند. بيشتر بودجه ورزش هم انگار كه بيشتر به يك ورزش خاص تزريق مي‌شود كه شايد يكي شوتي بزند، شانسي، يكي ديگر هم گل بزند!.... غافل از اين كه«گل همين پنج روز و شش باشد»؛ ورزش همگاني بهتر مي‌باشد. كاش مي‌شد ادارات ما بخشي از وقت صبحگاهي كارمندان خود را به ورزش اختصاص دهند. حالا ارباب رجوع، قضيه‌اش فرق مي‌كند. آن قدر از اين طبقه به آن طبقه و از اين اتاق به آن اتاق مي‌رود كه به اندازه هفت پشتش نرمش و ورزش مي‌كند. بايد كارمند جماعت پشت ميز را دريابيم.

2ـ تذكر ارشادي: گشت‌هاي ورزشي در سطح شهر راه بيفتند و به كساني كه سر صبح ورزش نمي‌كنند، تذكر لساني بدهند. دفعات بعد ببرندشان تربيت بدني، از آنها تعهد بگيرند كه موازين ورزشي و سلامت افزايي را رعايت كنند. يعني چه كه «سلامت»را نمي‌خواهند پاسخ گفت؟....بايد به مقوله سلامت، سلام كرد. تذكر ندهي، طرف ممكن است روزها از جايش تكان نخورد. پليس براي دستگيري يك عده معتاد، وارد محل اختفاي آنها شد و با بلندگو گفت: «لطفا بي‌حركت!...». يكي از معتادان خودسازگفت: «تو هم داداش، دلت خوشه؛ آخه كو حركت؟...»

3ـ اختلال در تلفن همراه: واقعا اين تلفن همراه و اينترنت كذايي و امثال اين مظاهر تكنولوژي هم نقش زيادي در تنبلي و بي‌تحركي افراد بازي مي‌كنند. خدا ازشان نگذرد. فلذا حالا كه نمي‌شود اصل موبايل و اينترنت را از آنها گرفت و به آن عادت كردند، لااقل مي‌شود كاري كرد كه بيشتر به دفاتر مشتركين تلفن همراه و مخابرات و شركت‌هاي پوشش‌دهنده اينترنت و غيره مراجعه نمايند. بلكه با اين قليل دويدن‌ها كمي به تحرك و جنب و جوش وادار شوند. دوا تلخ است، اما بايد تجويزش كرد.

4ـ مبارزه با سيگار و چاقي: جوري ديگر هم مي‌شود برخورد كرد. با تشويق مردم به ترك سيگار و رژيم چاقي، ريشه چاقي و سيگار را چنان خشك كنيم كه ديگر چيزي به اسم سيگار و چاقي نباشد كه بي‌تحركي را با آن اندازه بگيرند و قياس كنند. امان از اين مقايسه كردن‌ها و چشم و هم‌چشمي‌ها!.... بايد طوري سيگار ناياب شود كه بر اثر دويدن دنبال آن، افراد چاق، لاغر شوند و اين يعني با يك تير، سه هدف را زدن!.... نه، شما را به خدا عشق مي‌كنيد هدفمندي را؟

رضا رفيع