حشر كوردلان

حشر كوردلان

عده‌اي از مردم در قيامت كور محشور مي‌شوند. آنها كساني هستند كه در دنيا، چشم بصيرت خود را در دنيا بستند و خويشتن را كور دل ساختند و چشم خود را از ديدن چهره حق و‌آيات خداوند، و آنچه مايه هدايت و عبرت است و نيز، از همه واقعيات بستند (از آن همه مواهبي كه خداوند به آنها بخشيده بود، خود را محروم ساخته و بي‌نصيب نمودند)[1].

قرآن كريم در اين رابطه مي‌فرمايد:

(وَمَن كَانَ فِي هَـذِهِ أَعْمَى فَهُوَ فِي الآخِرَةِ أَعْمَى وَأَضَلُّ سَبِيلاً)[2]

«اما كسي كه در اين جهان (از ديدن چهره حق) نابينا بوده است، در آخرت نيز نابينا و گمراه‌تر است».

قرآن تعبير جالبي از مشركان و بيدادگران در آيات فوق دارد، از آنها به عنوان «اَعْمي» توصيف مي‌كند كه اشاره به اين حقيقت است كه چهره حق همه جا آشكارست اگر چشم بينايي باشد، چشمي كه آيات خدا را در پهناي اين جهان ببيند. اما هنگامي پرده‌هاي ضخيمي از جهل، غرور، تعصب، لجاجت و شهوت اين چشم بيناي دل آدمي را از كار انداخت ديگر توان ديدن ندارد، و با اين كه جمال حق حجاب و پرده ندارد او از مشاهده آن ناتوان است[3].

و در جاي ديگري از قرآن كريم آمده است:

(وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَى وَقَدْ كُنتُ بَصِيرًا قَالَ كَذَلِكَ أَتَتْكَ آيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا وَكَذَلِكَ الْيَوْمَ تُنسَى)[4]

«و هركس از ياد من رويگردان شود، زندگي (سخت) و تنگي خواهد داشت، و روز قيامت، او را نابينا محشور مي‌كنيم». مي‌گويد: «پروردگارا چرا نابينا محشورم كردي؟! من كه بينا بودم!» مي‌فرمايد: آن گونه كه آيات ما بر تو آمد، و تو آنها را فراموش كردي؛ امروز نيز تو فراموش خواهي شد».

امام باقر (ع) مي‌فرمايند:«كسي كه آفرينش آسمانها و زمين و آمد و شد شب و روز و گردش ستاگان و خورشيد و ماه و نشانه‌هاي شگفت‌انگيز او را از حقيقت بزرگتري كه وراي آن نهفته است، آگاه نسازد او در آخرت اعمي و گمراه‌تر است»[5].