حشر دروغگويان
در قيامت گروهي با صورت و چهرهاي سياه و ظلماني محشور شده و قدم به عرصه محشر ميگذارند. ظلمت و تيرگي شرك از درونشان بيرون زده و در سيماي آنان اثر محسوس گذارده، صورتشان را سياه و تاريك ساخته. قرآن كريم در اين باره ميفرمايد:
( وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ تَرَى الَّذِينَ كَذَبُواْ عَلَى اللَّهِ وُجُوهُهُم مُّسْوَدَّةٌ)[1]
«و روز قيامت كساني را كه بر خدا دروغ بستند ميبيني كه صورتهايشان سياه است).
رو سياهي دروغگويان در قيامت نشانه ذلت و خواري و رسوائي آنها است و چنانكه ميدانيم عرصه قيامت عرصه بروز اسرار نهان و تجسم اعمال و افكار انسان است، آنهايي كه در اين دنيا قلبهائي سياه و تاريك داشتند و اعمالشان نيز همچون افكارشان تيره و تار بود در آنجا اين حال دروني آنها به برون منتقل ميشود و چهرههايشان تاريك و سياه خواهد بود[2].
امام زين العابدين (ع) در مقام دعا و نيايش به پيشگاه خداوند متعال عرض ميكند:
«و چهرههايمان را روز سياه شدن چهره ستمپيشگان، روز دريغ و پشيماني سپيدگردان...»[3].
در آن روز سياهي و تاريكي چهرهي دروغگويان و مجرمين، علامتي است كه به طور اجمال حاكي از بدبختي و بيچارگي ايشان است. اما وضع تفصيلي و سرنوشت قطعي آنان پس از محاسبه پروندهها و سنجيدن اعمال آنها روشن مي گردد.
[2] - تفسير نمونه، ناصر مكارم شيرازي و همكاران، ج 19، ص 517
[3] - صحيفه سجاديه، ترجمه سيدعلي موسوي گرمارودي، انتشارات كتاب هرمس، تهران 1386، نيايش 42، ص 292