رابطه شیطان و اصرار بر گناه پیروان شیطان

اصرار بر گناه

اصرار بر گناه، یکی دیگر پیامد های ولایت شیطان می باشد.

خداى متعال در بيان حالات و صفات اصحاب شمال كه از اهل جهنم هستند، مى‏فرمايد:

«وَكَانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنثِ الْعَظِيمِ»[1]؛ آنان كسانى بودند كه در دنيا در ارتكاب گناهان بزرگ اصرار مى‏ورزيدند.

در باره مقصود از«حنث عظيم» كه اصحاب شمال بر آن اصرار مى‏ورزيدند اقوال مختلفی آمده است. در مجمع البيان مى‏گويد: كلمه «حنث» به معناى شكستن عهد و پيمان مؤكد به سوگند است[2]، و اصرار در شكستن چنين عهدى به اين است كه: به اين عمل ناستوده هم چنان ادامه دهد، و به هيچ وجه دست از آن برندارد.

و شايد اين معنا از سياق استفاده بشود كه اصرار بر حنث عظيم عبارت است از اينكه استكبار از پرستش و بندگى پروردگار خود دارند، عبادتى كه بر حسب فطرت بر آن پيمان بسته بودند، و در عالم ذر بر طبق آن ميثاق داده بودند، و در عين سپردن چنين پيمانى فطرى غير پروردگار خود را اطاعت كنند، و اين پيمان شرك مطلق است.[3]

بعضى‏ هم گفته‏اند: اصلا كلمه «حنث» به معناى گناه عظيم است، و اگر با اين حال كلمه مذكور را به وصف عظيم توصيف كرده، با اينكه عظيم در معناى خود كلمه خوابيده، براى مبالغه است، و منظور از حنث عظيم شرك به خدا است.[4]

بعضى ديگر گفته‏اند: حنث عظيم به طور كلى به معناى هر گناه كبيره است.[5]

بعضى‏ هم گفته‏اند: سوگند خوردن بر اين ادعا است كه قيامت دروغ است.[6] و اين سوگند در آيه شريفه‏ «وَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمانِهِمْ لا يَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ يَمُوتُ»[7] حكايت شده است.

اصرار از «صرر» مشتق شده و به معناى پافشارى و تكرار بر عملى يا گفتارى يا كردارى است و 6 مرتبه در قرآن مجيد استعمال شده كه در 4 مورد در باره اصرار بر گناهان، عناد و كفر[8]، مطرح شده است.

بنابر اين پافشارى و تكرار بر انجام گناهان و استمرار بر تكبرطلبى و انكار امور معنوى، يكى از پیامد های ولایت شیطان می باشد و از موانع اساسى براى بهره‏مندى از ولايت الهى است و در مقابل آن، عدم اصرار بر گناهان، يكى از عوامل اساسى در بهره‏مندى از ولايت الهی خواهد بود و مويد آن، آيه‏اى است كه بعد از بيان آماده شدن بهشت براى متقين، در صفات و حالات آنان مى‏فرمايد: آنان كسانى هستند كه بر گناهان اصرار نمى‏كنند و بلافاصله بعد از گناهانشان، توبه نموده و استغفار مى‏نمايند:

«وَ الَّذينَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللَّهُ وَ لَمْ يُصِرُّوا عَلى‏ ما فَعَلُوا وَ هُمْ يَعْلَمُون‏»[9].

و آنها كه وقتى مرتكب عمل زشتى شوند، يا به خود ستم كنند، به ياد خدا مى‏افتند؛ و براى گناهان خود، طلب آمرزش مى‏كنند- و كيست جز خدا كه گناهان را ببخشد؟- و بر گناه، اصرار نمى‏ورزند، با اينكه مى‏دانند.

علامه طباطبایی(ره) در ذيل آيه شريفه مى‏نويسد: «تنها استغفار كسى مؤثر است كه نخواهد آن عمل زشت را هم چنان مرتكب شود، براى اينكه اصرار داشتن بر گناه هياتى در نفس ايجاد مى‏كند كه با بودن آن هيات ذكر مقام پروردگار نه تنها مفيد نيست، بلكه توهين به امر خداى تعالى نيز هست، و دليل بر اين است كه چنين كسى از هتك حرمت‏هاى الهى و ارتكاب به محرمات او هيچ باكى ندارد، و حتى نسبت به خداى عز و جل استكبار دارد، با اين حال ديگر عبوديتى باقى‏ نمى‏ماند، و ذكر خدا سودى نمى‏بخشد، و به خاطر همين علت بود كه جمله نامبرده را با جمله: «وَ هُمْ يَعْلَمُونَ» ختم فرمود است».[10]