از بهترين توصيفاتي که راجع به حضرت امام حسين (ع) شده، توصيفي است که حضرت ولي عصر ارواحنا فداه راجع به آن حضرت کرده است؛ آنجا که در خطاب خود به جد بزرگوارش امام حسين (ع) مي گويند:
«کُنتُ لِلرَّسُولِ وّلَداً وً لِلقُرآن سَنَداً وَ للاُمَّه عَضُداً وَ فِي الّاعَهِ مُجتَهِداً حافِظاَ لِلعَهد وَ الميثاق ناکِباَ عَن سُبُلِ الفُسّاق تَناوه تأوه المَجهُود طَوِيل الرُکُوع وَ السُّجُود زاهِداَ فِي الدُّنيا زُهدَ الرّاحِل عَنها ناظِراَ بِعَين المُستَوحِشِينَ مِنها»
تو اي حسين! براي رسول خدا فرزند و براي قرآن سند و براي امت بازوئي بودي، در طاعت خدا تلاشگر و نسبت به عهد و پيمان حافظ و مراقب بودي، از راه فاسقان سر بر مي تافتي، آه مي کشيدي، آه آدمي که به رنج و زحمت افتاده، رکوع و سجود تو طولاني بود، زاهد و پارساي در دنيا بودي، زهد و اعراض کسي که از دنيا رخت برکنده است، با ديده ي وحشت زدگان بدان نگاه مي کردي.
