شنيده اي صد بار،
صداي دريا را .
سپرده اي بسيار،
به سبزه زارش، پروانه تماشا را .
نخوانده اي - شايد -
درين كتاب پريشان، حكايت ما را :
هميشه، در آغاز،
چو موج تازه نفس، پر خروش، در پرواز،
سرود شوق به لب، گرم مستي و آواز ...




سحر به بوسه خورشيد شعله ور گشتن !
شب، از جدائي مهر
به سوي ماه دويدن، فريب خوردن، باز،
دوباره برگشتن !




فرو نشستن ، برخاستن، در افتادن
دوباره جوشيدن
دوباره كوشيدن
تن از كشاكش گرداب ها به در بردن ،
هزار مرتبه با سر به سنگ غلتيدن،
همه تلاش براي رسيدن، آسودن،
رسيدني كه دهد دست،
بعد فرسودن !
به خود فرو رفتن. در عمق خويش. پاك شدن !
در آن صدف، كه تو « جان » خواندي اش ، گهر گشتن !




نه گوهري، كه شود زيوري زليخا را !
دلي به گونه خورشيد، گرم، روشن، پاك
كه جاودانه كند غرق نور دنيا را ...
اگر هنوز به اين بيكران نپيوستي
ز دست وامگذاري اميد فردا را!




سهراب سپهری
               (( خانه دوست كجاست؟ )) در فلق بود كه پرسيد سوار
               آسمان مكثي كرد
               رهگذر شاخه نوري كه به لب داشت به تاريكي شن ها
               بخشيد
               و به انگشت نشان داد سپيداري و گفت:
               (( نرسيده به درخت،
               كوچه باغي است كه از خواب خدا سبز تر است
               و درآن عشق به اندازه پرهاي صداقت آبي است.
               مي روي تا نه آن كوچه كه او پشت بلوغ، سر بدر مي آورد،
               پس به سمت گل تنهايي مي پيچي،
               دو قدم مانده به گل،
               پاي فواره جاويد اساطير زمين مي ماني
               و ترا ترسي شفاف فرا مي گيرد.
               در صميميت سيال فضا، خش خشي مي شنوي:
               كودكي مي بيني
               رفته از كاج بلندي بالا، جوجه بردارد از لانه نور
               و از او مي پرسي
               خانه دوست كجاست. ))


 


احمد شاملو
               آنگاه بانوي پر غرور عشق خود را ديدم
               در آستانه پر نيلوفر،
               كه به آسمان باراني مي انديشيد
               و آنگاه بانوي پر غرور عشق خود را ديدم
               در آستانه پر نيلوفر باران،
               كه پيرهنش دستخوش بادي شوخ بود
               و آنگاه بانوي پر غرور باران را
               در آستانه نيلوفرها،
               كه از سفر دشوار آسمان باز مي آمد.
 

 
 


گل خشكيده
               بر نگه سرد من به گرمي خورشيد
               مي نگرد هر زمان دو چشم سياهت
               تشنه ي اين چشمه ام، چه سود، خدا را
               شبنم جان مرا نه تاب نگاهت
               جز گل خشكيده اي و برق نگاهي
               از تو در اين گوشه يادگار ندارم
               زان شب غمگين كه از كنار تو رفتم
               يك نفس از دست غم قرار ندارم
               اي گل زيبا، بهاي هستي من بود
               گر گل خشكيده اي ز كوي تو بردم
               گوشه ي تنها، چه اشك ها كه فشاندم
               وان گل خشكيده را به سينه فشردم
               آن گل خشكيده، شرح حال دلم بود
               از دل پر درد خويش با تو چه گويم؟
               جز به تو، از سوز عشق با كه بنالم
               جز ز تو، درمان درد، از كه بجويم؟
               من، دگر آن نيستم، به خويش مخوانم
               من گل خشكيده ام، به هيچ نيرزم
               عشق فريبم دهد كه مهر ببندم
               مرگ نهيبم زند كه عشق نورزم
               پاي اميد دلم اگر چه شكسته است
               دست تمناي جان هميشه دراز است
               تا نفسي مي كشم ز سينه ي پر درد
               چشم خدا بين من به روي تو باز است


 
 

کوچه ( فریدون مشیری)
                    بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم
                    همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم
                    شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم،
                    شدم آن عاشق ديوانه كه بودم 
                    در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد
                    باغ صد خاطره خنديد
                    عطر صد خاطره پيچيد
                    يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم
                    پرگشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم
                    ساعتي بر لب آن جوي نشستيم
                    تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
                    من همه محو تماشاي نگاهت
                    آسمان صاف و شب آرام
                    بخت خندان و زمان رام
                    خوشه ماه فرو ريخته در آب
                    شاخه ها دست برآورده به مهتاب
                    شب و صحرا و گل و سنگ
                    همه دل داده به آواز شباهنگ
                    يادم آيد : تو به من گفتي :
                    از اين عشق حذر كن!
                    لحظه اي چند بر اين آب نظر كن
                    آب ، آئينه عشق گذران است
                    تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است
                    باش فردا ،‌ كه دلت با دگران است!
                    تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن!
                    با تو گفتم :‌
                    "حذر از عشق؟
                    ندانم!
                    سفر از پيش تو؟‌
                    هرگز نتوانم!
                    روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد
                    چون كبوتر لب بام تو نشستم،
                    تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم"
                    باز گفتم كه: " تو صيادي و من آهوي دشتم
                    تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم
                    حذر از عشق ندانم
                    سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم...!
                    اشكي ازشاخه فرو ريخت
                    مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت!
                    اشك در چشم تو لرزيد
                    ماه بر عشق تو خنديد،
                    يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم
                    پاي در دامن اندوه كشيدم
                    نگسستم ، نرميدم
                    رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم
                    نه گرفتي دگر از عاشق آزرده  خبر هم
                    نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم!
                    بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم!





فریدون مشیری (خواب، بيدار)
                     گر چه با يادش، همه شب، تا سحر گاهان نيلي فام،
                     بيدارم؛
                     گاهگاهي نيز،
                     وقتي چشم بر هم مي گذارم،
                     خواب هاي روشني دارم،
                     عين هشياري !
                     آنچنان روشن كه من در خواب،
                     دم به دم با خويش مي گويم كه :
                     بيداري ست ، بيداري ست، بيداري !

                     اينك، اما در سحر گاهي، چنين از روشني سرشار،
                     پيش چشم اين همه بيدار،
                     آيا خواب مي بينم ؟
                     اين منم، همراه او ؟
                     بازو به بازو،
                     مست مست از عشق، از اميد ؟
                     روي راهي تار و پودش نور،
                     از اين سوي دريا، رفته تا دروازه خورشيد ؟
                     ***
                     اي زمان، اي آسمان، اي كوه، اي دريا !
                     خواب يا بيدار،
                     جاوداني باد اين رؤياي رنگينم !





مهدی اخوان ثالث
                     اي عشق، شكسته ايم، مشكن ما را
                     اينگونه به خاك ره ميفكن ما را
                     ما در تو به چشم دوستي مي بينيم
                     اي دوست مبين به چشم دشمن ما را
 




شب تنهایی خوب
                     گوش كن، دور ترين مرغ جهان مي خواند.
                     شب سليس است، و يكدست، و باز.
                     شمعداني ها
                     و صدادارترين شاخه فصل،‌ماه را مي شنوند.
                     پلكان جلو ساختمان،
                     در فانوس به دست
                     و در اسراف نسيم،
                     گوش كن، جاده صدا مي زند از دور قدم هاي ترا.
                     چشم تو زينت تاريكي نيست.
                     پلك ها را بتكان، كفش به پا كن، و بيا.
                     و يا تا جايي، كه پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
                     و زمان روي كلوخي بنشنيد با تو
                     و مزامير شب اندام ترا، مثل يك قطعه آواز به خود جذب كنند.
                     پارسايي است در آنجا كه ترا خواهد گفت:
                     بهترين چيز رسيدن به نگاهي است كه از حادثه عشق تر است.