چشم هایم ترشد
دست هایم لرزید
دل من هُری ریخت
 مادرم غمگین بود
اشک در خانه ی ما تسکین بود
جغد شومی گویی پشت درسکن شد
عطر یاس و شبو در فضا قایم شد
چه سکوتِ تلخی
چه غروب سرخی
چو نسیمی رفتی
 صورتت زیبا بود و دلت نورانی
دست هایت سخت دیده ات عرفانی
 غنچه ی سیمایت باز می شد گه گاه سکت و طوفانی کلبه ای تو ساختی بر فراز ایمان
در شگفتم حال
با غروب سرخت کلبه ام شد ویران
بلبلان می خوانند
بلبلان گریانند
گل زیبا پژمرد
بلبلان می دانند
 بی تو دنیا خار است
فصل زرد سرماست
 جایت اینجا خالی ست
مُرد اینجاگرما.